Ανακοίνωση Παρέμβασης Εκπαιδευτικών:
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι, σήμερα περισσότερο από ποτέ απαιτείται η συγκρότηση ενός Πανεκπαιδευτικού Μετώπου μαζί με εργατικά σωματεία και κοινωνικές οργανώσεις για την υπεράσπιση της δημόσιας παιδείας. Άλλωστε η καπιταλιστική βαρβαρότητα που απειλεί να μετατρέψει το σχολείο σε φτηνό κέντρο μαθητείας και διά βίου κατάρτισης δεν αφορά μόνο στους καθηγητές, μα στους μαθητές μας και τους γονείς τους, τελικά σ’ όλους τους εργαζόμενους που γίνονται -στην εκπαίδευση και την κοινωνία- στόχοι άγριας επίθεσης των αστικών πολιτικών δυνάμεων ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ – ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΠΟΤΑΜΙ, ιδιαίτερα μετά την υπογραφή του τρίτου μνημονίου. Ως συνέπεια αυτής της πολιτικής:
Ο Οκτώβρης βρήκε τα σχολεία με χιλιάδες κενά και μηδενικούς μόνιμους διορισμούς. Γι’ αυτό το υπουργείο Παιδείας προέβη σε νέες αυθαίρετες αναθέσεις μαθημάτων, αύξησε τον αριθμό των μαθητών ανά τμήμα. Τα κατά τόπους Π.Υ.Σ.Δ.Ε. κλήθηκαν να εξειδικεύσουν σε μικροκλίμακα αυτή την πολιτική, συγχωνεύοντας ή καταργώντας τμήματα, προωθώντας τη συνδιδασκαλία μαθημάτων ακόμα και στις ομάδες προσανατολισμού της Γ’ Λυκείου, αμφισβητώντας κατοχυρωμένα εργασιακά δικαιώματα (π.χ. Υ.Σ.Ε.Φ.Ε.), πιέζοντας για την ανάληψη μαθημάτων Β’ ανάθεσης χωρίς να το επιθυμούν οι συνάδελφοι, μετακινώντας τέλος εκπαιδευτικούς σε δύο-τρία ή ακόμα και τέσσερα σχολεία, προκειμένου να αντιμετωπιστούν όπως-όπως οι ανάγκες με το υπάρχουν προσωπικό. Το πρόβλημα, ωστόσο, παραμένει σοβαρό στις υποστηρικτικές εκπαιδευτικές δομές (π.χ. παράλληλη στήριξη), στην ειδική αγωγή και στα περιφερειακά σχολεία. Με τον ρυθμό των αφυπηρετήσεων και την απουσία μόνιμων διορισμών αυτή η κατάσταση, αν δεν ανατραπεί, προοιωνίζεται νέα αύξηση του διδακτικού ωραρίου.
Τα χρήματα που έχουν στη διάθεσή τους οι σχολικές επιτροπές μειώθηκαν κατά 10%, γι’ αυτό συχνά οι δήμοι δεν μπορούν να καλύψουν επαρκώς ούτε τις πάγιες ανάγκες των σχολείων σε φως, νερό, τηλέφωνο κ.λπ.
Εμφανίζονται εκρηκτικά προβλήματα στην Τεχνική Εκπαίδευση και εντείνονται οι πιέσεις, ώστε να συγχωνευτούν τομείς και ειδικότητες με ολιγομελή τμήματα.
Καταργούνται οι ευνοϊκές διατάξεις για σύνταξη στα 25 χρόνια υπηρεσίας. Δημιουργούνται επτά (7) κατηγορίες ασφαλισμένων που οφείλουν να δουλέψουν 40 συναπτά χρόνια στην εκπαίδευση, για να πάρουν σύνταξη στα 62 τους χρόνια. Την ώρα που η ανεργία των αποφοίτων έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις, η κυβέρνηση υποχρεώνει τους νέους ασφαλισμένους να περιφέρονται από τάξη σε τάξη μέχρι τα 67 τους χρόνια, για να πάρουν μια σύνταξη που δε θα διαφέρει και πολύ από κάποιο επίδομα πρόνοιας.
Την ίδια ώρα ο υπουργός Παιδείας μιλά για εθελοντισμό και αξιολόγηση και το σχέδιο νόμου για το νέο μισθολόγιο που θα ισχύσει στο Δημόσιο από 01/01/2016 προβλέπει μεγάλες μειώσεις μισθών σε όσους έχουν πολλά χρόνια υπηρεσίας. Η διαφορά στις απολαβές, σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, θα χαρακτηριστεί… προσωπική και θα καταβάλλεται για όσο διάστημα βέβαια συμφωνούν οι δανειστές!
ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ – ΑΓΩΝΑΣ
Όλοι γνωρίζουμε ότι το προηγούμενο διάστημα κατέδειξε πως η υποχώρηση της μαχητικότητας στους στόχους και τις μορφές πάλης του εργατικού κινήματος σε σχέση με τη διετία 2010-2012, η μετάθεση του κύριου άξονα της αντιπαράθεσης στο κοινοβουλευτικό πεδίο με την λογική της εναπόθεσης των ελπίδων σε μια συμβιβασμένη αριστερά των ευρωμονοδρόμων που ακολουθεί “υπεύθυνη” πολιτική διαπραγμάτευσης στα πλαίσια των «Θεσμών» της Ε.Ε., οι εκλογικές -τέλος- αυταπάτες για τη γρήγορη απαλλαγή από τα μνημόνια, μόνο σε ήττες και απογοητεύσεις οδήγησαν το εργατικό-λαϊκό κίνημα. Ούτε η σεχταριστική και ηττοπαθής -στην ουσία της- κινηματική περιχαράκωση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ ούτε η παρακολουθητική στάση αναμονής (βλ. διαδικασίες αυτοαξιολόγησης, επιλογή διευθυντών κ.λπ.) μέχρι το δημοψήφισμα, η πολιτική ουράς και η ουσιαστική “συμπόρευση” των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τον “κινηματικό ΣΥΡΙΖΑ” για το λεγόμενο “ΟΧΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ” μπόρεσαν να απελευθερώσουν τη λαϊκή ριζοσπαστική δυναμική για την ακύρωση των μνημονίων. Δεν μπόρεσαν καν να στήσουν εμπόδια στην υποταγμένη ΓΣΕΕ του «ΝΑΙ» και στις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες εκτόνωσης της λαϊκής οργής.
Σ’ αυτές τις δύσκολες συνθήκες η “Παρέμβαση Εκπαιδευτικών για τη Ρήξη και την Ανατροπή” δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια:
- πάλεψε στην Επιτροπή Αγώνα μαζί με τους εκπαιδευτικούς για την επαναφορά των διαθέσιμων και την επαναλειτουργία των τομέων και ειδικοτήτων των ΕΠΑΛ που καταργήθηκαν το 2013,
- υποστήριξε έμπρακτα τις μαθητικές κινητοποιήσεις εναντίον της “Τράπεζας Θεμάτων”, της “βάσης του 10” και του “νέου σχολείου” του κ. Αρβανιτόπουλου,
- οργάνωσε τον αγώνα εναντίον της αυτοαξιολόγησης σε κάθε σχολείο με τα πρακτικά απόρριψης από τους Συλλόγους Διδασκόντων, έριξε τον σπόρο της ανυπακοής με την κατάθεση ατομικών και συλλογικών δηλώσεων των μελών της για μη συμμετοχή στις επιτροπές για την αυτοαξιολόγηση, συνέβαλε στην ακύρωση των σεμιναρίων της ντροπής των διευθυντών,
- απαίτησε και τελικά επέβαλε την καταβολή οδοιπορικών στους συναδέλφους που μετακινούνταν στα περιφερειακά σχολεία για συμπλήρωση ωραρίου, όπως άλλωστε δικαιούνταν,
- υπεράσπισε τέλος όσους συναδέλφους αντιμετώπιζαν την αυταρχική συμπεριφορά των Διευθυντών στα σχολεία που εργάζονταν.
Μα και τη φετινή χρονιά η “Παρέμβαση Εκπαιδευτικών για τη Ρήξη και την Ανατροπή” με παρουσία έντονη στις εκπαιδευτικές διαδικασίες και τα σχολεία:
- ανέδειξε το εκρηκτικό πρόβλημα των κενών και των ελλείψεων, που επιμελώς αποκρύπτονταν πριν τη διεξαγωγή των εκλογών του Σεπτεμβρίου,
- διεκδίκησε την κατάργηση της συνδιδασκαλίας των κοινών μαθημάτων στις ομάδες προσανατολισμού στην Γ΄ Λυκείου (βλ. Λύκειο Βουκολιών),
- αγωνίστηκε και τελικά επέβαλε να αποτυπώνεται στο ωράριο των συναδέλφων το τρίωρο των Υ.Σ.Ε.Φ.Ε.,
- απαίτησε στους πίνακες των σχολείων που ανακοινώνει η Διεύθυνση για συμπλήρωση ωραρίου και τελικά επέβαλε να
- αναγράφονται οι ώρες των projects σε ξεχωριστή στήλη από τις ώρες της ειδικότητας, ώστε να έχουν πληρέστερη εικόνα οι καθηγητές που έκαναν αίτηση,
- απαίτησε να μην ανατίθενται υποχρεωτικά στους συναδέλφους μαθήματα Α΄ και Β΄ ανάθεσης, εφόσον δεν το επιθυμούν και θέλουν να συμπληρώσουν το ωράριό τους σε κάποιο άλλο σχολείο προσφέροντας τις γνώσεις τους στη βασική τους ειδικότητα,
- υπερασπίστηκε τέλος μαχητικά τη συνάδελφο Κ.Κ. που αντιμετώπιζε την απειλή πειθαρχικής και ποινικής δίωξης από τον προϊστάμενο “διότι δε συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις”.
Σίγουρα δεν κάναμε τα πάντα, αφού συχνά δράσαμε ως μειοψηφία στο Δ.Σ. που ελέγχεται από τα φιλοκυβερνητικά ΣΥΝΕΚ και τη συντηρητική ΑΟΚ. Η στόχευσή μας, ωστόσο, ήταν να αναζωογονήσουμε την εσωτερική ζωή του συνδικάτου με μαζικές, ακηδεμόνευτες κινηματικές διαδικασίες πλήρους δημοκρατίας ενάντια στον γραφειοκρατικό και υποταγμένο συνδικαλισμό του κράτους και των αστικών κομμάτων εξουσίας. Η ευθύνη για την απαξίωση των συνδικαλιστικών διαδικασιών κυρίως βαραίνει όσους θέλουν τους εκπαιδευτικούς χειραγωγημένους από την εργοδοσία υπαλλήλους ή πελάτες, ψηφοφόρους και χειροκροτητές των πολιτικών τους επιλογών, παθητικούς θεατές των εξελίξεων.
Aπαιτείται η συμμετοχή όλων στις συλλογικές διαδικασίες και στην υλοποίηση των αποφάσεων των Γ.Σ., ώστε να σφυρηλατείται στη βάση των εκπαιδευτικών η ενότητα στη δράση και να δυναμώνουν οι αγωνιστικοί δεσμοί. Άλλωστε για μας η ενότητα δεν μπορεί να υπάρξει απλά με αποφάσεις κομμάτων, που προσπαθούν να δημιουργήσουν παρατάξεις ελεγχόμενες από τις πολιτικές οργανώσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αντίθετα, μ’ αυτόν τον τρόπο μεταφέρονται και στον συνδικαλιστικό χώρο όλες οι παθογένειες αυτού του πολιτικού εγχειρήματος, μιας και στο όνομα ενός αναγκαίου ενωτικού πλειοψηφικού ρεύματος οι οργανώσεις της προκαλούν διασπάσεις στα σχήματα στα οποία συμμετέχουν και τελικά με τον ηγεμονισμό που τις χαρακτηρίζει και την ανούσια αντιπαράθεση δεν καταφέρνουν να συνεννοηθούν και να συμφωνήσουν ούτε καν για το όνομα του νέου σχήματος που υποτίθεται πως από κοινού θα δημιουργούσαν έστω και για κάποια εκλογική συμπόρευση της τελευταίας στιγμής. Οι συνέπειες είναι σοβαρές, γιατί μ’ αυτή την διαλυτική πρακτική σπέρνουν την απογοήτευση στους εκπαιδευτικούς σε μια τόσο δύσκολη συγκυρία και προσφέρουν τις καλύτερες υπηρεσίες στον νέο κυβερνητικό συνδικαλισμό των ΣΥΝΕΚ που υποτίθεται πως αντιμάχονται.
Η ελπίδα, όμως, βρίσκεται στους αγώνες και τα σωματεία μας: Με συλλογικές αγωνιστικές αποφάσεις, εξωστρεφείς ποικιλόμορφες αγωνιστικές δράσεις και οριζόντιο συντονισμό των πρωτοβάθμιων σωματείων για την ανατροπή της πολιτικής κυβέρνησης, ιμπεριαλισμού, κεφαλαίου, Ε.Ε., Δ.Ν.Τ. και όλων των μνημονίων στην προοπτική της κοινωνικής χειραφέτησης και αυτοοργάνωσης των εργαζομένων.
ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΟ ΤΑΞΙΚΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΡΕΥΜΑ
ΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
