Πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία χτές, 25/6 η εκδήλωση που διοργάνωσαν οι Τ.Ο. της Πόλης και της Υπαίθρου Χανίων του Κ.Κ.Ε. προς τιμή της ηρωικής Μάχης της Σαμαριάς, παρουσία της Αλέκας Παπαρήγα, μέλος της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. και βουλευτή.
Η εκδήλωση αυτή αποτελεί την έναρξη σειράς εκδηλώσεων και στη Κρήτη αφιερωμένες στα 70χρονα του ΔΣΕ, στα πλαίσια του εορτασμού των 100 χρόνων του ηρωικού Κόμματος μας.
Η εκδήλωση ξεκίνησε στο στην περιοχή ‘’Ξυλόσκαλο’’, στην είσοδο του Φαραγγιού της Σαμαριάς με ομιλητή το Γραμματέα της Επιτροπής Περιοχής Κρήτης, Σάββα Βασιλειάδη σημειώνοντας πως η Μάχη της Σαμαριάς ήταν η «τελευταία μάχη που έδωσε ο ΔΣΕ στην Κρήτη απέναντι σε πολύ υπέρτερες και άριστα εξοπλισμένες δυνάμεις του κυβερνητικού στρατού και των ΜΑΥδων».
Αναφέρθηκε στο στόχο της εκδήλωσης που είναι η «ανάδειξη της προσφοράς του λαϊκού ηρωικού Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας στη σκληρή, άνιση, αλλά δίκαιη πάλη του, ιδιαίτερα σήμερα, που τα διάφορα αστικά επιτελεία προσπαθούν να ξαναγράψουν την Ιστορία από την αρχή και έχουν κάνει επιστήμη, τη διαστρέβλωση, την συκοφαντία, την παραχάραξη, μιας κορυφαίας στιγμής της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, που είναι η πάλη του ΔΣΕ»
Τόνισε ακόμα πως «ο τρίχρονος αγώνας του υπήρξε δίκαιος, ηρωικός, μεγαλειώδης. Γιατί ο ΔΣΕ εξέφραζε τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειονότητας του πληθυσμού, ενάντια στα συμφέροντα των εκμεταλλευτών και καταπιεστών τους. Εξέφραζε τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και της βασικής δύναμης της συμμαχίας, της εξαθλιωμένης αγροτιάς και των φτωχών αυτοαπασχολούμενων στρωμάτων των πόλεων. Η αστική κρατική εξουσία γνώρισε τότε τον μεγαλύτερο κίνδυνο για την ίδια την ύπαρξή της. Ο ΔΣΕ αναμετρήθηκε με την αστική τάξη, με το σύνολο των πολιτικών της δυνάμεων, με το κράτος τους και με τα ιμπεριαλιστικά κράτη της Μ. Βρετανίας και των ΗΠΑ. Δίχως τη στρατιωτική, οικονομική και πολιτική ενίσχυση των τελευταίων, η αστική τάξη στην Ελλάδα δεν θα μπορούσε να νικήσει».
Ιδιαίτερη αναφορά έγινε στα συμπεράσματα που βγαίνουν από την ιστορία του ΚΚΕ σε θέματα στρατηγικής και τακτικής και που η επικαιρότητά τους παραμένει ζωντανή όπως «στη 2η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, (12-15 Φλεβάρη 1946), δηλαδή ένα χρόνο μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, καθορίστηκε ότι περιεχόμενο της ένοπλης πάλης ήταν η λαϊκή αυτοάμυνα, μέσο πίεσης για δημοκρατικές εξελίξεις. Αυτός ο αναντίστοιχος, στις συγκεκριμένες συνθήκες, χαρακτήρας που δόθηκε στο ΔΣΕ οδήγησε και στην καθυστέρηση στην έναρξη δράσης του και στον περιορισμό του στις ορεινές περιοχές.
Στη συνέχεια το ΚΚΕ, έχοντας καθαρό ότι η ένοπλη πάλη δεν γινόταν να παραμένει ως δευτερεύον μέσον πίεσης για «ομαλές δημοκρατικές εξελίξεις» (αυτό επιβεβαίωναν και τα γεγονότα), προσπαθούσε να επιταχύνει τους ρυθμούς για τη γενίκευση του ένοπλου αγώνα. Όμως, ο χρόνος κυλούσε σε βάρος της τελικής αναμέτρησης, της αποτελεσματικότητας του ΔΣΕ. Μέτρησε και στο πρόβλημα των εφεδρειών του ΔΣΕ.
Ο ΔΣΕ απέδειξε ότι τα λάθη του ΚΚΕ δεν οφείλονταν σε πρόθεση συμβιβασμού και ενσωμάτωσης. Είναι η πιο τρανή απόδειξη ότι οι κοινωνικές αντιθέσεις δεν χωράνε στα ιδεολογήματα της λεγόμενης «εθνικής ομοψυχίας» και της κατάργησης των ταξικών διαχωριστικών γραμμών. Ο ΔΣΕ έσωσε την τιμή του λαού και του ΚΚΕ».
Ακολούθησε πολιτιστικό πρόγραμμα από την πολιτιστική ομάδα της ΚΝΕ και ριζίτικα τραγούδια από τον πολιτιστικό σύλλογο «Ετεοκρήτες».
Στη συνέχεια έγιναν τα αποκαλυπτήρια του μνημείου για τη Μάχη της Σαμαριάς και κατάθεση στεφάνων από την Αλέκα Παπαρήγα εκ μέρους της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. και τη Νικολέτα Χριστοδουλοπούλου, μέλος του Κ. Σ. της Κ.Ν.Ε. και γραμματέα του Συμβουλίου Περιοχής Κρήτης της ΚΝΕ.
Μετά το πέρας της εκδήλωσης στη Σαμαριά αντιπροσωπία μετέβη στις «Φώκιες» όπου έγιναν τα αποκαλυπτήρια του μνημείου προς τιμήν της μάχης που δόθηκε εκεί από τον ΔΣΕ στις 4 Σεπτέμβρη 1947, μνημείο που στο παρελθόν αρκετές φορές είχε καταστραφεί.
Δείτε σχετικό βίντεο πατώντας ΕΔΩ.
Φίλες και φίλοι,
Συντρόφισσες και σύντροφοι.
Από τον ιστορικό αυτό τόπο που ποτέ δε πάτησε μπότα κατακτητή, τη γη των μουσούρων και των ηρωικών – επαναστατικών ριζίτικων τραγουδιών, που κάθε πέτρα είναι βαμμένη με αίμα αγωνιστών για τη λευτεριά, από τη τουρκοκρατία, μέχρι την αντίσταση στους Γερμανούς και τον εμφύλιο, αποτίουμε σήμερα φόρο τιμής στους μαχητές και τις μαχήτριες του ΔΣΕ, ιδίως αυτούς που έπεσαν «στα πεδία των τίμιων μαχών».
Tιμάμε όλους όσοι πολέμησαν ηρωικά στη μάχη της Σαμαριάς, τη τελευταία του ΔΣΕ στη Κρήτη, απέναντι σε πολύ υπέρτερες και άριστα εξοπλισμένες δυνάμεις του κυβερνητικού στρατού και των Μάυδων. Έχουμε μάλιστα τη τιμή να είναι εδώ μαζί μας ο σ. Λευτέρης Ηλιάκης που ήταν παρών στη μάχη, με το τουφέκι στο χέρι, μέλος τότε της ΔΝΕ.
Σήμερα και επίσημα με τούτη τη σεμνή εκδήλωση, ξεκινάμε μια σειρά εκδηλώσεων και εδώ στη Κρήτη αφιερωμένες στα 70χρονα του ΔΣΕ, στα πλαίσια του εορτασμού των 100 χρόνων του ηρωικού Κόμματος μας.
Στόχος και καθήκον μας, να αναδείξουμε την προσφορά του λαϊκού ηρωικού Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας στη σκληρή, άνιση, αλλά δίκαιη πάλη του, για να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλιοί.
Ιδιαίτερα σήμερα, που τα διάφορα αστικά επιτελεία προσπαθούν να ξαναγράψουν την Ιστορία από την αρχή και έχουν κάνει επιστήμη, τη διαστρέβλωση, την συκοφαντία, την παραχάραξη, μιας κορυφαίας στιγμής της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, που είναι η πάλη του ΔΣΕ.
Όμως όσο δηλητήριο και αν χύσουν, όσο μελάνι και αν χαλάσουν, δε θα μπορέσουν να σβήσουν ότι ο αγώνας του ΔΣΕ αποτελεί τη κορυφαία εκδήλωση της ταξικής πάλης στην Ελλάδα. Το αστικό κράτος τότε γνώρισε το πιο μεγάλο μέχρι σήμερα κίνδυνο για την ύπαρξη του.
Γιατί η αλήθεια που δε σβήνεται είναι ότι εκείνη τη περίοδο, δεν αναμετρήθηκαν απλά αδέρφια με αδέρφια, Έλληνες με Έλληνες και ότι άλλο λένε οι διάφοροι αστοί και οπορτουνιστές κονδυλοφόροι. Αναμετρήθηκαν δυο μεγάλα στρατόπεδα που βρίσκονται σε συνεχή διαπάλη μέσα σε αυτό το σύστημα, αναμετρήθηκε τάξη με τάξη δηλαδή. Από τη μία ήταν οι λαϊκοί αγωνιστές, οι μαχητές του ΔΣΕ, το Κόμμα της ΕΤ, το ΚΚΕ που εξέφραζαν την εργατική τάξη και τη πλειοψηφία του λαού και από την άλλη ο αστικός εθνικός στρατός, η αστική τάξη, τα διάφορα τσιράκια της, ο κρατικός μηχανισμός και οι πολιτικοί υπηρέτες της και οι ιμπεριαλιστές σύμμαχοι της, με πρωτεργάτη τις ΗΠΑ.
Οι αστοί ότι και να κάνουν, ξέρουν καλά πως ο αγώνας του ΔΣΕ συνεχίζει να ζει μέσα από το ΚΚΕ και τη ΚΝΕ, μέσα από τα πολύτιμα διδάγματα του που παραμένουν επίκαιρα σήμερα στο συνεχή αγώνα για την επαναστατική ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.
Ο ΔΣΕ συγκροτήθηκε με απόφαση του Κόμματος στη 2η ολομέλεια της ΚΕ το Φλεβάρη του 46, ένα χρόνο μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας.
Σε αυτό το διάστημα οργίαζαν σε όλη την Ελλάδα οι συμμορίες των ταγματασφαλιτών σε συνεργασία με το νέο αστικό στρατό που συγκροτήθηκε κυρίως από «εθνικόφρονες» και τέτοια αποβράσματα, απέναντι στους αγωνιστές ΕΑΜίτες και ΕΛΑΣίτες και τις οικογένειες τους. Αυτοί ήταν οι πιστοί υπερασπιστές της αστικής τάξης, που τα αστικά πολιτικά κόμματα και οι κρατικοί μηχανισμοί είχαν υπό την προστασία τους, με τη συνδρομή του βρετανικού στρατού.
Όλοι αυτοί ξανά για ακόμα μια φορά αιματοκύλησαν το λαό: 1.289 δολοφονίες, 6.671 τραυματισμοί, 31.632 βασανισμοί, 18.767 λεηλασίες και φυλακίσεις, 84.931 συλλήψεις, 509 απόπειρες φόνου, 265 βιασμοί γυναικών ήταν το αποτρόπαιο και άθλιο έργο τους.
Μπροστά στο δίλημμα “υποταγή ή οργάνωση της πάλης και αντεπίθεση”, το λαϊκό κίνημα επέλεξε το δεύτερο δρόμο.
Γι’ αυτό, παρά τα όσα ισχυρίζονται διάφοροι καλοθελητές, ο αγώνας του ΔΣΕ ήταν και δίκαιος και αναγκαίος.
Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι,
Η τρομοκρατία και η ωμή βία του αστικού κράτους απέναντι στους Κομμουνιστές και τους αγωνιστές του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, εκδηλώθηκε έντονα, την ίδια περίοδο και στη Κρήτη. Στα μέσα του Γενάρη του 45 οι ένοπλοι της ΕΟΚ, του Τζιφάκη και του Γύπαρη διάλυσαν τον ΕΛΑΣ Ρεθύμνου, σκότωσαν τους άξιους καπετάνιους του ΕΛΑΣ, Τρουλλινό, Λεμονιά, Πορτάλιο, Πραματευτάκη και άλλους αγωνιστές.
Ενώ μερικές μέρες αργότερα στο Ηράκλειο οι Μπαντουβαίοι χτύπησαν χωρίς επιτυχία τα γραφεία του ΕΑΜ στο Ηράκλειο.
Οι Γυπαραίοι ΕΟΚίτες και χωροφύλακες άνευ θητείας δολοφόνησαν στον Αποκόρωνα στο Φρε, ΕΛΑΣίτη αντάρτη, το Μάρτη του 45 πριν ακόμα αποχωρήσουν οι Γερμανοί από το νησί, ενώ δε δίστασαν να προχωρήσουν σε προκλήσεις ακόμα και στις εκδηλώσεις απελευθέρωσης των Χανίων 2 μήνες αργότερα, πυροβολώντας στο πλήθος που τους αποδοκίμαζε. Οι τρομοκρατία κλιμακώνεται με συνεχείς συλλήψεις και δολοφονίες Κομμουνιστών και αγωνιστών σε όλη τη Κρήτη και το 46, ιδίως μετά το δημοψήφισμα της 1 Σεπτέμβρη.
Στις 28 Οκτώβρη του 1946 ιδρύεται το γενικό αρχηγείο του ΔΣΕ. Την άνοιξη του 1947 ιδρύεται ο ΔΣΕ στα Χανιά και η ομάδα στην ανατολική Κρήτη.
Με απόφαση του Γραφείου Περιοχής Κρήτης του ΚΚΕ, συγκροτείται τον Απρίλη η ομάδα του ΔΣΕ στην Ανατολική Κρήτη με καπετάνιο το Γιάννη Ποδιά που ενισχύεται από τους αποδράσαντες σκαπανείς από το στρατόπεδο του Αγίου Νικολάου και αγωνιστές από το Λασίθι, το Ηράκλειο και Ρεθύμνου. Η οποία μετά από ορισμένες επιτυχίες και ηρωική πορεία εξοντώνεται στο Ψηλορείτη, κοντά στη Λοχριά, περικυκλωμένη από τον αστικό στρατό, τη χωροφυλακή και τους Μαϋδες τον Ιούνη του 47. Λίγοι καταφέρνουν να γλιτώσουν και να φτάσουν στα Χανιά.
Κορυφαία επιτυχία της ομάδας του ΔΣΕ στην ανατολική Κρήτη αποτελεί η κατάληψη της Ιεράπετρας στις 9 Μάη του 47, μετά από σκληρή μάχη με τους Αλβανούς – Αρβανίτες φασίστες που είχε εξοπλίσει εκεί η αστική κυβέρνηση, ενώ η φρουρά της χωροφυλακής παραδόθηκε χωρίς μάχη. Η επιτυχία αυτή συνέβαλλε σε ένα βαθμό στην ανατροπή των συκοφαντιών απέναντι στο ΔΣΕ από το στρατόπεδο της αστικής τάξης, περί ξενοκίνητου και σλάβικου ΔΣΕ.
Παράλληλα στα τέλη Απρίλη του 47 είχε συγκροτηθεί ο ΔΣΕ στα Χανιά. Μέχρι τότε δρούσαν αντάρτικες ομάδες από καταδιωκόμενους μαχητές του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ. Αφορμή ήταν η σύλληψη 12 στελεχών του ΚΚΕ και της ΝΕ του ΕΑΜ στις 22.4.47. Αμέσως κηρύχτηκε 24ωρη απεργία στο νομό με μεγάλη επιτυχία. Ένοπλοι αγωνιστές αφοπλίζουν τους αστυνομικούς σταθμούς του Φρε, των Μουρνιών, του Θερίσσου, του Κουνενίου και άλλους.
Ο ΔΣΕ συγκροτούνταν από τρία συγκροτήματα, 1 για τις επαρχίες Αποκορώνου και Σφακίων με στρατιωτικό υπεύθυνο το Ρεγκλίτη ( Καπετάν Λευτέρη), 1 για την επαρχία Κυδωνίας, με υπεύθυνο το Γιάννη Μπαντουρογιάννη και 1 για τις επαρχίες Κισσάμου και Σελίνου με στρατιωτικό υπεύθυνο το Γιώργο Κοδέλα ( Καπετάν Γιώργη). Στρατιωτικός υπεύθυνος στη κεντρική διοίκηση ορίστηκε ο Γιάννης Μανούσακας μέλος της ΕΠ Κρήτης του ΚΚΕ, ο οποίος αντικαταστάθηκε αργότερα από το Μιχάλη Παπαπαναγιωτάκη, αξιωματικό του Άρη Βελουχιώτη. Στο συγκρότημα Χανίων ήταν ενσωματωμένη διμοιρία γυναικών με επικεφαλής τη Γεωργία Σκευάκη, καθώς και μια ομάδα της Δημοκρατικής Νεολαίας.
Ο ΔΣΕ έδωσε πολλές μάχες στα Χανιά και είχε ορισμένες σημαντικές επιτυχίες. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά τη μάχη στη γέφυρα του ποταμού Ταυρωνίτη στα τέλη του Απρίλη του 47 με δυνάμεις της χωροφυλακής και των «άνευ θητείας» χωροφυλάκων του Γύπαρη.
Η κατάληψη του αεροδρομίου του Μάλεμε στις 5 Ιουλίου του 47.
Η μάχη στις Φώκες στις 4 Σεπτέμβρη του 1947, όπου σκοτώθηκε ο Μπαντουρογιάννης.
Η ενέδρα σε αυτοκινητοπομπή που μετέφερε το Σοφοκλή Βενιζέλο, υπουργούς, βουλευτές, ξένες αντιπροσωπίες και άλλους αξιωματούχους που κατευθύνονταν στο Ακρωτήρι, στα μέσα Μάρτη του 1948.
Η επιτυχής επιχείρηση εκκαθάρισης από τους παρακρατικούς που τρομοκρατούσαν τα χωριά Πρινές και Απανιχώρι του Ανατολικού Σελίνου.
Ωστόσο από το Γενάρη του 1948 ενισχύθηκαν με νέες δυνάμεις ο κυβερνητικός στρατός, με επικεφαλής τον ταξίαρχο Φραγκιαδάκη και οι ΜΑΥδες. Ο συσχετισμός δυνάμεων ήταν τραγικά αρνητικός.
Όλη δύναμη των ανταρτών – περίπου 150 συγκεντρώνεται στη Σαμαριά, στην έδρα του ΔΣΕ. Εκεί στις 2 – 6 Ιούνη δίνεται η τελευταία μάχη με τις υπέρτερες κυβερνητικές δυνάμεις. Πάνω από 3000 χωροφύλακες, ΜΑΥδες, στρατιώτες και επιστρατευμένοι χωρικοί κινούνται συνδυασμένα προς το φαράγγι. Πιάνουν το Γκίγκιλο από τα δυτικά, από τα βόρεια Ομαλό – Ξυλόσκαλο – Ποριά – Μελινταού και ανατολικότερα το Αγγελοκάμπι. Δυνάμεις αποβιβάζονται και από τη θάλασσα στην Αγία Ρουμέλη. Μετά από σκληρές μάχες, σπάει η αντίσταση αρχικά από τα Λαγουδολίβαδα, ύστερα σε Αι Νικόλα, Ποριά και Αγγελοκάμπι. Η κύρια δύναμη των ανταρτών, με οδηγούς τους Βίγληδες διαφεύγουν από το κλοιό, μέσα από άγνωστα μονοπάτια για τις κυβερνητικές δυνάμεις. Διψασμένοι, πεινασμένοι και κατάκοποι, αποφασίζουν, φτάνοντας στο Νερόλακο, κοντά στο χωριό Πρασέ, να χωριστούν σε μικρές ομάδες των 10 – 15 ατόμων για να γλιτώσουν, με επόμενο ραντεβού στον Κάστελο πάνω στις Θερισιανές Μαδάρες. Έτσι τα επόμενα χρόνια μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες θα συνεχίσουν να πορεύονται κυνηγημένοι και αποδεκατισμένοι. Κάπως έτσι τελείωσε η μάχη της Σαμαριάς, όχι όμως και η ηρωική ιστορία των μαχητών του ΔΣΕ Χανίων.
Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι,
Τιμάμε το ΔΣΕ γιατί ο τρίχρονος αγώνας του υπήρξε δίκαιος, ηρωικός, μεγαλειώδης. Γιατί ο ΔΣΕ εξέφραζε τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειονότητας του πληθυσμού, ενάντια στα συμφέροντα των εκμεταλλευτών και καταπιεστών τους.
Εξέφραζε τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και της βασικής δύναμης της συμμαχίας, της εξαθλιωμένης αγροτιάς και των φτωχών αυτοαπασχολούμενων στρωμάτων των πόλεων. Η αστική κρατική εξουσία γνώρισε τότε τον μεγαλύτερο κίνδυνο για την ίδια την ύπαρξή της.
Ο ΔΣΕ αναμετρήθηκε με την αστική τάξη, με το σύνολο των πολιτικών της δυνάμεων, με το κράτος τους και με τα ιμπεριαλιστικά κράτη της Μ. Βρετανίας και των ΗΠΑ. Δίχως τη στρατιωτική, οικονομική και πολιτική ενίσχυση των τελευταίων, η αστική τάξη στην Ελλάδα δεν θα μπορούσε να νικήσει.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στην τελευταία μάχη του Γράμμου, ο ΔΣΕ παρέταξε περίπου 12.500 μαχητές και μαχήτριες, με ελαφρύ οπλισμό, ενώ ο κυβερνητικός στρατός και οι ξένοι υπολογίζεται ότι παρέταξε πάνω από 100.000 άνδρες, διαθέτοντας ακόμα 120 πυροβόλα, πολλά θωρακισμένα και το σύνολο της Αεροπορίας. Αυτή η άνιση αναμέτρηση καθιστά ακόμα μεγαλύτερη την ηθική και πολιτική αξία, την παρακαταθήκη του ΔΣΕ.
Ο ΔΣΕ ήταν λαϊκός στρατός που στηρίχτηκε στην οργανωμένη – πολεμική πείρα του ΕΛΑΣ στην Κατοχή και στο Δεκέμβρη 1944. Είχε μεγάλους δεσμούς με το λαό, που τον τροφοδοτούσε με κάθε είδους βοήθεια, έμψυχο δυναμικό, τροφή και ρουχισμό, βοήθησαν οι κάτοικοι στην κατασκευή οχυρωματικών έργων, στη συγκέντρωση πληροφοριών, στην οργάνωση της Λαϊκής Πολιτοφυλακής.
Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι,
Το Κόμμα μας είναι περήφανο για τη στρατιά ηρώων που διαπαιδαγώγησε ο ΔΣΕ. Κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ προ των χιλιάδων κομμουνιστών και κομμουνιστριών που έδωσαν και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών τους για να πάρει σάρκα και οστά η εποποιία του ΔΣΕ, πολεμώντας και περπατώντας μερόνυχτα, συχνά δίχως τροφή, πολλοί και ξυπόλητοι, στους πάγους και τις θύελλες.
Τιμάμε τους δεκάδες χιλιάδες μαχητές και μαχήτριες του ΔΣΕ, που η δράση και η αυτοθυσία τους μπροστά στο θάνατο διδάσκουν, διαπαιδαγωγούν ηθικά και πολιτικά. Τους χιλιάδες τραυματίες, φυλακισμένους για όλους εκείνους που τίμησαν τα όπλα του αγώνα στην Ελλάδα και την πολιτική προσφυγιά για δεκαετίες ολόκληρες.
Είμαστε περήφανοι γιατί το μεγαλύτερο μέρος του ΔΣΕ, περίπου το 80%, ήταν νεολαίοι, οργανωμένοι στη Δημοκρατική Νεολαία Ελλάδας (ΔΝΕ) και την ΕΠΟΝ.
Είμαστε περήφανοι γιατί το 1/4 της συνολικής δύναμης του ΔΣΕ ήταν γυναίκες και μάλιστα σε συνθήκες όπου κυριαρχούσε η αντιδραστική αντίληψη για την κατωτερότητα του γυναικείου φύλου, η ανισοτιμία της γυναίκας ήταν θεσμικά κατοχυρωμένη. Η γυναίκα δεν είχε ακόμα ούτε δικαίωμα ψήφου.
Είμαστε περήφανοι γιατί ακόμα και στις συνθήκες που διαμορφώθηκαν για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, με το λόγο του Τσόρτσιλ περί «σιδηρού παραπετάσματος» το Μάρτη του ’46, το Δόγμα Τρούμαν και το Σχέδιο Μάρσαλ το ’47 και η ίδρυση του ΝΑΤΟ τον Απρίλη 1949, το ΚΚΕ με τον αγώνα του ΔΣΕ, που ήταν αγώνας διεθνιστικός, εκπλήρωσε στο ακέραιο το διεθνιστικό χρέος του απέναντι στην εργατική τάξη, στους λαούς και τα άλλα Κομμουνιστικά Κόμματα. Ο ΔΣΕ λειτούργησε ως ασπίδα των Λαϊκών Δημοκρατιών.
Είμαστε περήφανοι γιατί ο ΔΣΕ στη Κρήτη, με τη δράση του κατάφερε για ένα διάστημα να ανακόψει τη σταθερή ροή στρατολόγησης από την Κρήτη φαντάρων για τον εθνικό στρατό και να απασχολήσει ένα μικρό έστω αριθμό στρατιωτικών δυνάμεων που θα αξιοποιούνταν σίγουρα στο κύριο μέτωπο στο Γράμμο και το Βίτσι. Την ίδια στιγμή που όπως και στα άλλα νησιά δεν υπήρχε «μετόπισθεν» δυνατότητα υποχώρησης και στήριξης γεγονός που μεγάλωνε τις δυσκολίες του αγώνα.
Σύντροφοι και φίλοι,
Ο αγώνας του ΔΣΕ βρέθηκε εκείνη την περίοδο υπό την επίδραση των αντιφάσεων και αδυναμιών της στρατηγικής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, άρα και του ΚΚΕ.
Η ανάδειξη της ένδοξης ιστορίας και προσφοράς του ΔΣΕ, όμως, μας διδάσκει και μέσα από τα λάθη, τις παραλείψεις και τις ατέλειες στη στρατηγική του ΚΚΕ και του διεθνούς Κομμουνιστικού κινήματος της εποχής.
Δεν κρύβουμε ότι στο ΔΣΕ εκφράστηκαν υποκειμενικές αδυναμίες στην έγκαιρη ανάπτυξη της δράση του, στο χαρακτήρα και στόχο πάλης που ανέδειξε, στην κοινωνική του σύνθεση, αδυναμίες που άσκησαν επίδραση στην τελική έκβαση, ύστερα από μια σειρά σημαντικές νίκες που είχαν σημειωθεί και ενώ δεν είχε ακόμα προλάβει η αστική τάξη και ο στρατός της να ανασυνταχθούν, πράγμα που το πέτυχαν με το σιδερένιο χέρι της αμερικανικής επέμβασης.
Το ΚΚΕ δεν φοβάται να βγάζει διδάγματα σε θέματα στρατηγικής και τακτικής, που η επικαιρότητά τους παραμένει ζωντανή, όσο και αν οι εξελίξεις έχουν προσθέσει καινούργια στοιχεία και πλευρές.
Για παράδειγμα Στη 2η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, (12-15 Φλεβάρη 1946), δηλαδή ένα χρόνο μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, καθορίστηκε ότι περιεχόμενο της ένοπλης πάλης ήταν η λαϊκή αυτοάμυνα, μέσο πίεσης για δημοκρατικές εξελίξεις. Αυτός ο αναντίστοιχος, στις συγκεκριμένες συνθήκες, χαρακτήρας που δόθηκε στο ΔΣΕ οδήγησε και στην καθυστέρηση στην έναρξη δράσης του και στον περιορισμό του στις ορεινές περιοχές.
Στη συνέχεια το ΚΚΕ, έχοντας καθαρό ότι η ένοπλη πάλη δεν γινόταν να παραμένει ως δευτερεύον μέσον πίεσης για «ομαλές δημοκρατικές εξελίξεις» (αυτό επιβεβαίωναν και τα γεγονότα), προσπαθούσε να επιταχύνει τους ρυθμούς για τη γενίκευση του ένοπλου αγώνα. Όμως, ο χρόνος κυλούσε σε βάρος της τελικής αναμέτρησης, της αποτελεσματικότητας του ΔΣΕ. Μέτρησε και στο πρόβλημα των εφεδρειών του ΔΣΕ.
Ο ΔΣΕ απέδειξε ότι τα λάθη του ΚΚΕ δεν οφείλονταν σε πρόθεση συμβιβασμού και ενσωμάτωσης. Είναι η πιο τρανή απόδειξη ότι οι κοινωνικές αντιθέσεις δεν χωράνε στα ιδεολογήματα της λεγόμενης «εθνικής ομοψυχίας» και της κατάργησης των ταξικών διαχωριστικών γραμμών. Ο ΔΣΕ έσωσε την τιμή του λαού και του ΚΚΕ.
Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι,
Σήμερα μπορεί να μην δίνουμε τον αγώνα με το όπλο στο χέρι, σε αυτή τη φάση τουλάχιστον. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι η ταξική πάλη δεν συνεχίζεται με άλλη μορφή και ότι δεν είναι εξίσου σκληρή, τηρουμένων των αναλογιών.
Σήμερα έχουμε καθήκον να διαδίδουμε και να συσπειρώνουμε με τη πολιτική του Κόμματος μας πολλές χιλιάδες εργατών, ανέργων, συνταξιούχων, νεολαίων, γυναικών, μικρομεσαίων αγροτών και αυτοαπασχολούμενων ΕΒΕ, διανοουμένων. Ταυτόχρονα να συμβάλλουμε αποφασιστικά στην ανασύνταξη του εργατικού λαϊκού κινήματος, το κέρδισμα ευρύτερων λαϊκών δυνάμεων σε αντικαπιταλιστική – αντιμονοπωλιακή προοπτική.
Ο συσχετισμός δυνάμεων θα αλλάξει. Το ζητούμενο είναι να γίνει αυτό το γρηγορότερο. Να αρχίσει τώρα και να εκφραστεί παντού.
Στην καθημερινή πάλη, μέσα στο κίνημα, στα εργατικά συνδικάτα, στους αγροτικούς συλλόγους, στους συλλόγους των ΕΒΕ, στα σχολεία, στα Ανώτατα Ιδρύματα, στις τοπικές εκλογές, στις εκλογές για το Κοινοβούλιο, όποτε κι αν γίνουν.
Να εκφραστεί αυτό με αποδυνάμωση όλων των αστικών και οπορτουνιστικών κομμάτων, των μνημονίων τους, των αντιλαϊκών νόμων και των ιμπεριαλιστικών λυκοσυμμαχιών τους.
Να κάνουμε όσο γίνεται πιο ισχυρό το ΚΚΕ, να το φτάσουμε ψηλά, με ιδεολογική πολιτική και οργανωτική δύναμη, ικανή να προχωρήσει μια μεγάλη συσπείρωση δυνάμεων, με ενίσχυση των προϋποθέσεων για τη δημιουργία μια νέας μεγάλης Κοινωνικής Αντικαπιταλιστικής Αντιμονοπωλιακής Συμμαχίας για την εργατική – λαϊκή εξουσία. Αυτή είναι η μοναδική διέξοδος για το λαό κόντρα στις σειρήνες της δήθεν δίκαιης ανάπτυξης σε μια άλλη ευρώπη και ελλάδα, που στόχο έχουν να τον εξαπατήσουν ξανά, προς όφελος της κερδοφορίας της μεγάλης καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και την εξασφάλιση της εξουσίας της.
Τιμή και δόξα στο ΔΣΕ.
Τιμή και δόξα στα 100 χρόνια ΚΚΕ
Αφιερώνουμε στους ένδοξους μαχητές του ΔΣ το ποίημα του μεγάλου Κομμουνιστή ποιητή Γιάννη Ρίτσου
Τις νύχτες αφουγκραζόμαστε τα βήματα σας. Ακούμε τα βήματα σας.
Έρχονται, πλησιάζουν. Αν τίποτα άλλο δεν κερδίσουμε, Μάθαμε τουλάχιστο πως αύριο θα συναντηθούμε.
Συνεχίζουμε………
