Χιλιάδες πιστοί προσήλθαν στο Συρικάρι Κισάμου για να παρακολουθήσουν τα θυρανοίξια του Ιερού Ναού του Οσίου Νικηφόρου του Λεπρού, τα οποία τελέστηκαν υπό του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου μας κ.κ. Βαρθολομαίου, παρουσία του Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ιεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Κύπρου κ.κ. Χρυσοστόμου, του Αρχιεπισκόπου Κρήτης κ.κ. Ειρηναίου και των Αρχιερέων της Ιεράς Επαρχιακής Συνόδου Κρήτης, εκπροσώπων Ορθοδόξων Εκκλησιών, Πρωτοσυγκέλλων και Καθηγουμένων, Κληρικών, Μοναχών και Μοναζουσών, του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Προκοπίου Παυλόπουλου, κυβερνητικών και πολιτειακών εκπροσώπων καθώς και αντιπροσωπειών των σωμάτων ασφαλείας και των ενόπλων δυνάμεων.
Το 2012 διά ενεργειών του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κισάμου και Σελίνου κ.κ. Αμφιλοχίου ο τοπικός μας Όσιος Νικηφόρος συγκαταλέχθηκε στους νέους Οσίους της Εκκλησίας μας, υπό του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου και της περί Αυτόν Αγίας και Ιεράς Συνόδου.
Πρόκειται για τον πρώτο αριστουργηματικό Ναό στη γενέτειρα του Οσίου, που εντός ελαχίστων μηνών δημιουργήθηκε με την συμβολή πολλών πιστών και τον συντονισμό της ερανικής επιτροπής.
Τα θυρανοίξια σφραγίζουν τον λαμπρό τόπο καταγωγής του Οσίου Νικηφόρου το σπίτι του οποίου ανακαινίσθηκε και αναπαλαιώθηκε πλησίον του Ιερού Ναού.
Ευχαριστήριο χαιρετισμό προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο, στους Προκαθημένους των Εκκλησιών, στην Ιερά Επαρχιακή Σύνοδο Κρήτης, προς τις Ενορίες, τους χορηγούς αλλά και προς όλο τον κόσμο απηύθυνε συγκινημένος ο Σεβ. Μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου κ.κ. Αμφιλόχιος.
Στην Αντιφώνηση του ο Προκαθήμενος της Ορθοδοξίας ευχαρίστησε τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη κ.κ. Αμφιλόχιο για τον περικαλλή αυτό Ναό του Οσίου Νικηφόρου τον οποίο όπως είπε σήμερα παραδίδουμε στην κοινή λατρεία. Κατόπιν αναφέρθηκε στην βιωτή του Οσίου Νικηφόρου ο οποίος όπως είπε ήταν άτυχος κατά την κοσμική έκφρασην και αντίληψη, αλλά κατά Θεόν κατέστη σκεύος εκλογής και ένσαρκος Άγγελος και φωτοειδής νους.
Όσιος Νικηφόρος ο Λεπρός
Ο πατήρ Νικηφόρος (κατά κόσμο Νικόλαος Τζανακάκης) γεννήθηκε σ’ ένα ορεινό χωριό των Χανίων, στο Σηρικάρι, καστανοχώρι στα δυτικά του Νομού με υγιεινό κλίμα, με όμορφα δάση, πλούσια νερά, φαράγγια και σπήλαια. Το χωριό αυτό έχει μια ιδιομορφία που δεν την συναντούμε συχνά: είναι χωρισμένο σε ένδεκα γειτονιές, οι οποίες πήραν και το όνομα τους από τις οικογένειες που πρωτοκατοίκησαν εκεί. Έτσι ο Άγιος μας γεννήθηκε στην γειτονιά των Κωστογιάννηδων. Οι γονείς του ήταν απλοί και ευλαβείς χωρικοί, οι οποίοι ενώ ακόμη ήταν μικρό παιδί πέθαναν και τον άφησαν ορφανό. Έτσι, σε ηλικία 13 ετών, έφυγε από το σπίτι του. Ο παππούς του που είχε αναλάβει να τον μεγαλώσει τον πήγε στα Χανιά να εργαστεί εκεί σ’ ένα κουρείο για να μάθει την δουλειά. Τότε εμφάνισε και τα πρώτα σημεία της νόσου του Χάνσεν δηλ. την λέπρα. Εκείνη την εποχή, τους λεπρούς τους απομόνωναν στο νησί Σπιναλόγκα, διότι η λέπρα ως μεταδοτική αρρώστια αντιμετωπίζονταν με φόβο και αποτροπιασμό.
Ο Νικόλαος όταν έγινε 16 ετών και όταν τα σημάδια της νόσου άρχισαν να γίνονται πιο εμφανή, για να αποφύγει τον εγκλεισμό του στην Σπιναλόγκα έφυγε με κάποιο καράβι για την Αίγυπτο. Εκεί έμενε εργαζόμενος στην Αλεξάνδρεια, πάλι σ’ ένα κουρείο, όμως τα σημάδια της νόσου γίνονταν όλο και πιο εμφανή, ιδίως στα χέρια και στο πρόσωπο. Γι’ αυτό με την μεσολάβηση ενός κληρικού κατέφυγε στην Χίο, όπου υπήρχε τότε ένα λεπροκομείο, στο όποιο ήταν ιερεύς ο πατήρ Άνθιμος Βαγιανός, ο μετέπειτα Άγιος Άνθιμος.
Ο Νικόλαος έφτασε στη Χίο το 1914 σε ηλικία 24 ετών. Στο λεπροκομείο της Χίου, που ήταν ένα συγκρότημα με πολλά ομοιόμορφα σπιτάκια, υπήρχε το εκκλησάκι του Άγιου Λαζάρου, όπου φυλάσσονταν η θαυματουργός εικόνα της Παναγίας της Υπακοής. Σ’ αυτόν τον χώρο άνοιξε το στάδιο των αρετών για τον Νικόλαο. Μέσα σε 2 χρόνια ο Άγιος Άνθιμος τον έκρινε έτοιμο για το αγγελικό σχήμα και τον έκειρε μοναχό με το όνομα Νικηφόρο. Η νόσος προχωρούσε και εξελίσσονταν και ελλείψει καταλλήλων φαρμάκων, επέφερε πολλές και μεγάλες αλλοιώσεις (το φάρμακο βρέθηκε αργότερα το 1947).
Ο π. Νικηφόρος ζούσε με αδιάκριτη, γνήσια υπακοή, με νηστεία αυστηρή, εργαζόμενος στους κήπους. Μάλιστα κατέγραψε σε ένα κατάλογο και τα θαύματα του Άγιου Ανθίμου, τα όποια είχε δει «ιδίοις όμασιν» (πολλά αφορούσαν θεραπείες δαιμονιζόμενων).
Υπήρχε μια ιδιαίτερη πνευματική σχέση του Άγιου Άνθιμου με τον μοναχό Νικηφόρο, ο οποίος «ουδέ εν βήμα εμάκρυνεν απ’ αυτού», όπως αναφέρει ο πατήρ Θεόκλητος Διονυσιάτης στο βιβλίο του «Ο Άγιος Άνθιμος της Χίου». Ο π. Νικηφόρος προσευχόταν τη νύχτα ώρες ατελείωτες, κάνοντας μετάνοιες αμέτρητες, δεν είχε λογοφέρει με κανένα ούτε χάλασε την καρδιά κάποιου κι ήταν ο κύριος ψάλτης του ναού. Εξ αιτίας της ασθενείας του όμως, σιγά-σιγά έχασε το φως του κι έτσι έψαλλε τα περισσότερα τροπάρια και απήγγειλε τους Αποστόλους από στήθους.
Το 1957 έκλεισε το Λωβοκομείο της Χίου και τους εναπομείναντες ασθενείς μαζί με τον πατέρα Νικηφόρο τους έστειλαν στον Αντιλεπρικό Σταθμό Αγίας Βαρβάρας Αθηνών, στο Αιγάλεω. Την εποχή εκείνη ο πατήρ Νικηφόρος ήταν περίπου 67 ετών. Τα μέλη του και τα μάτια του είχαν τελείως αλλοιωθεί και παραμορφωθεί από την νόσο.
Εκεί, στον αντιλεπρικό σταθμό ζούσε και ο πατήρ Ευμένιος, ο οποίος είχε κι αυτός προσβληθεί από την νόσο του Χάνσεν, αλλά με την επιτυχή φαρμακευτική αγωγή θεραπεύτηκε τελείως. Απεφάσισε όμως να μείνει όλο το υπόλοιπο της ζωής του μέσα στον αντιλεπρικό σταθμό κοντά στους συνασθενείς του, τους οποίους φρόντιζε με πολλή αγάπη. Έτσι έγινε και υποτακτικός στον πατέρα Νικηφόρο, στον οποίο ως ανταμοιβή της υπομονής του ο Κύριος του είχε δώσει πολλά χαρίσματα. Πλήθος κόσμου συνέρρεε στο ταπεινό κελλάκι του λεπρού μοναχού Νικηφόρου, στην Αγία Βαρβάρα του Αιγάλεω, για να πάρει την ευχή του. Παραθέτομε μερικές μαρτυρίες όσων τον γνώρισαν:
«Ενώ ο ίδιος του ήταν κατάκοιτος, με πληγές και πόνους, δεν γόγγυζε αλλά έδειχνε μεγάλη καρτερία». «Είχε το χάρισμα της παρηγοριάς των θλιβομένων.Τα μάτια του ήταν μονίμως ερεθισμένα, η όραση του ελαχίστη, είχε αγκυλώσεις στα χέρια και παράλυση στα κάτω άκρα. Παρ’ όλα αυτά ήταν γλυκύτατος, μειλίχιος, χαμογελαστός, διηγείτο χαριτωμένα περιστατικά, ήταν ευχάριστος, αξιαγάπητος.» « Το πρόσωπο του, που ήταν φαγωμένο από τα στίγματα της ασθένειας, και τις πληγές, έλαμπε κι έπαιρναν χαρά όσοι τον έβλεπαν αυτόν τον πάμπτωχο και φαινομενικά ασθενή άνθρωπο που έλεγε:Ας είναι δοξασμένο το άγιο Όνομα Του».
Σε ηλικία 74 ετών, στις 4 Ιανουαρίου του 1964, κοιμήθηκε ο πατήρ Νικηφόρος. Μετά την εκταφή, τα άγια του λείψανα ευωδίαζαν. Ο πατήρ Ευμένιος, και άλλοι πιστοί ανέφεραν πολλές περιπτώσεις, όπου έγιναν θαύματα με την επίκληση των πρεσβειών προς τον Θεό, του πατρός Νικηφόρου. Λαμπρό παράδειγμα και πρότυπο για όλους μας ο βίος του Οσίου Νικηφόρου, ήταν ευάρεστος στο Θεό διότι υπέμεινε πολλά. Για το λόγο αυτό και έχουμε πολλές μαρτυρίες: ότι ο Άγιος μας είχε δεχθεί από το Πανάγιο Πνεύμα το χάρισμα της διορατικότητας καθώς και πλήθος άλλων χαρισμάτων. Χρειάζεται επίσης να σημειώσομε ότι πλείστα είναι τα θαύματα που είναι καταγραμμένα καθώς μέχρι και σήμερα ο άγιος δίδει απλόχερα βοήθεια σε όποιον έχει ανάγκη. Σίγουρα θα υπάρχουν και άλλα πολλά θαυμαστά που δεν θα έχουν έρθει στην επιφάνεια.
Σαν αποτέλεσμα όλων αυτών και κατόπιν προτάσεως του Σεβ. Μητροπολίτου μας κ.κ. Αμφιλοχίου, ο Όσιος Νικηφόρος ο Λεπρός αγιοκατατάχθηκε από το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο τον Δεκέμβριο του 2012 και αποφασίστηκε η μνήμη του να εορτάζεται επισήμως κάθε χρόνο την 4η Ιανουαρίου, ημέρα της κοιμήσεώς του.
ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΤΟΥ ΛΕΠΡΟΥ
«Σηρικαρίου τον γόνον και Κισάμου το καύχημα, Εκκλησία γεραίρει αθλητήν τον λαμπρότατον. Υπέστη ασθενείας τα δεινά βιώσας εν συνέσει θαυμαστή. Νυν δε εδοξάσθη παρά Θεού θαυμάτων διακρίσεσιν. Χαίροις, ω Νικηφόρε ιερέ, χαίροις, φωτός ο πρόβολος, χαίροις ο ευωδίας χαρμονήν προχέων εκ λειψάνων σου».