Του Μιχάλη Κελαϊδή
Πεθαινουν οι γενιες που χωρις πορους δημιουργησαν μια χωρα απο τις σταχτες.
Πεθαινουν αυτοι που χωρις εκπαιδευση ειχαν την εφυ’ι’α να μορφωσουν τα παιδια τους. Πεθαινουν μονοι ,χωρις να εχουν διπλα τους κανενα απ’αυτους που για χαρη τους θυσιαστηκαν, που αγαπησαν.
Φευγουν χωρις να αποχαιρετησουν κανενα ουτε τους συγκατοικους τους στο γηροκομειο οσους τους ειχαν πεταξει εκει.
Φευγουν απο τον κοσμο αυτο κρυφα μεσα σ’ενα φερετρο σφραγισμενο με ενα -δυο ατομα συνοδεια και με μια ταμπελα Covid ,σαν να μην υπηρξαν ποτε.
Φευγουν πικραμενοι ,τρομαγμενοι απ’αυτο τον κοσμο που παρεδωσαν, ισως με τυψεις οτι εκεινοι φταινε που ειναι σκληρος και δεν τους υπολογιζουν.
Ομως εκει κανουν λαθος εκτιμηση για αυτους που ανελαβαν αυτον τον κοσμο. Ο κοσμος τους πεθαινει χωρις να μπορουν να ανατρεψουν αυτη την κατασταση.
Ζουν μια ψευδαισθηση του χωρου και του χρονου σαν ζωντανοι νεκροι.
Ζουν αλυσοδεμενοι στην σπηλια του Πλατωνα.
Εκοψαν τις ριζες του δεντρου που καθοταν κατω απο την σκια του.
Σε λιγο το δεντρο θα ξεραθει.
