Γράφει ο Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης
Γεωπόνος – Συγγραφέας
1956…Τις τελευταίες μέρες εκείνης της σχολικής χρονιάς, ο μικρός Γιάννης κυκλοφορούσε με ένα ολοκαίνουριο κοντό παντελονάκι, μόδα της σοφής όσο κι αγράμματης Μαριγώς (της μάνας του), που έτσι για να το κάνει πιο ελκυστικό στα μάτια του παιδιού, το είχε βάψει κόκκινο.
Με κείνο το ολοκόκκινο απόκτημα, πήρε το ενδεικτικό της πρώτης τάξης ο νεοφώτιστος ο μαθητής στο ορεινό χωριό του. Και η ευχαρίστηση του μικρού ήταν ατέλειωτη σαν διάβασε στο κάτω μέρος του μαιανδροστεφανωμένου όσο κι επίσημου πρώτου χαρτιού του: «Άριστα 10»! Μα άλλο τόσο ατέλειωτη ήταν η απορία του, σαν διάβασε πλάι στο ονοματεπώνυμό του την ιδιότητα του πατέρα του, που ήταν… «ποιμένος»!
« Τι έπαθε αλήθεια ο πατέρας;…» αναρωτήθηκε ο μικρός και με παιδιάστικη αφέλεια, ρώτησε τη Μαιρούλα, μια όμορφη γειτονοπούλα, αχώριστη δική του συντροφιά σ’ εκείνα τ’ άγουρα, τα πρώτα χρόνια:
« Τι γράφει στον πατέρα σου Μαιρούλα, το χαρτί σου; »
« Ποιμένος!!!» αποκρίθηκε με ίδια απορία η μικρή.
«Και ο μπαμπάς σου “ποιμένος”; » αναρωτήθηκε ο Γιάννης «…και ο δικός μου το ίδιο είναι. `Ελα να ρωτήσουμε το Γιάννη που είναι ο μπαμπάς του Πρόεδρος, κάτι θα ξέρει περισσότερο αυτός».
« Και ο μπαμπάς μου, “ποιμένος” είναι!…» αποκρίθηκε με την ίδια παιδιάστικη αφέλεια και ο Γιάννης, σε τούτη την παράξενη ερώτηση…
Τα τρία παιδιά έμειναν να σχολιάζουν τούτη την πρωτόγνωρη λέξη, καθώς συνέχιζαν ανέμελα την πορεία τους μέχρι το δίστρατο που χώρισαν και πήρε το καθένα το δρόμο για το σπίτι του. Με την αφέλεια του ανώριμού τους νου, έκαναν συνειρμούς που έφταναν μέχρι το… “πήξιμο” που έκαναν οι πατεράδες τους στο γάλα, ανάγκη για να φτιάξουν το τυρί και τον ανθότυρο. Μέχρι εκεί έφτανε η ημιμάθειά τους και ύστερα …σκοτάδι.
«Να πήξει το τυρί… καλά… Αλλά να πήξει και ο… μπαμπάς μου;» διερωτόταν ο μικρός Γιάννης, καθώς προχωρούσε για το σπίτι του.
…Σαν γύρισε ο πατέρας το δειλινό απ’το κοπάδι, έτρεξε ο μικρός κοντά του σε ένα συναπάντημα χαράς, με ανάμικτα συναισθήματα: Ικανοποίησης για το βαθμό που είχε πάρει στο πρώτο του το τόλμημα στα γράμματα, μα και σιγουριάς, καθώς έμπαινε στο σπίτι ο πατέρας. Και σ’ εκείνα τα μέρη, εκείνα τα χρόνια, σαν έπεφτε το σκοτάδι της νύχτας στο μικρό χωριό, ήταν πηχτό, βαθύ, όσο και βαρύ, καθώς μάταια προσπαθούσε να το διαλύσει το αμυδρό φως του λυχναριού ή και της λάμπας πετρελαίου στις γιορτινές (μόνο) βραδιές. Εκείνες τις ώρες, η παρουσία του πατέρα στο φτωχόσπιτο λες κι εφώτιζε το μισοσκόταδο στο χώρο, μα πάντως έδινε μια σιγουριά ατέλειωτη στην παιδική ψυχούλα…
Τον αγαπούσε και τον θαύμαζε τον πατέρα του ο Γιάννης. Κοντακιανός, ξερακιανός εκείνος, με μια γλυκάδα ιδιόμορφη στην ηλιόκαφτή του όψη μα και στην άρθρωση του λόγου, χαρακτηριστικά οξύμωρα με τη βουκολική καταγωγή κι ενασχόλησή του.
«Είναι που’χει διαβάσει πολλά βιβλία μα κι όλα τα Ευαγγέλια, είναι και ψάλτης», έλεγαν οι συγχωριανοί μιας κι εκείνους τους απασχολούσε συχνά η προσωπικότητα του πατέρα του. Και ήταν πράγματι παπαδοπαίδι ο πατέρας του μικρού, με πατέρα παπά που πέθανε πρόωρα στην αρχή της Γερμανικής Κατοχής, μα ακόμα τον συζητούσαν στην Επαρχία. Θυμόνταν πολλά από το «Βίο και την Πολιτεία» εκείνου του «σπάνιου» -καθώς έλεγαν- παπά.
«Πες μου, πατέρα…», τον ρώτησε ο μικρός σαν του’ δειξε το ενδεικτικό του και πήρε την ανάλογη επιβράβευση, «…γιατί είσαι “ποιμένος”; » (εννοούσε φυσικά, γιατί και πώς έπηξε!)
« Γιατί είμαι βοσκός, παιδί μου… ξέρεις, ποιμένας, σημαίνει βοσκός!… και λέμε στην επίσημή μας γλώσσα: ο ποιμήν, του ποιμένος… Το ενδεικτικό σου λοιπόν, γράφει, ότι είσαι γιος βοσκού», του εξήγησε υπομονετικά με τη συνηθισμένη γλυκόστομη κουβέντα του, ο πατέρας.
«Αααα! …» έκανε ο Γιάννης, βαθιά ικανοποιημένος και σιώπησε.
Εγειρε το κεφάλι του στο αχυρογέμιστο προσκέφαλο του ξύλινού τους καναπέ και βάλθηκε να παρακολουθεί τη συζήτηση που είχε αρχίσει να φουντώνει μεταξύ των συγχωριανών που κατέφθαναν ένας-ένας και προμήνυαν μια όμορφη βεγγέρα που τύχαινε κι απόψε εις το σπίτι τους…