Γράφει ο Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης
Γεωπόνος, Συγγραφέας
Σεπτέμβριος 1961: Ο μικρός Γιάννης, κατηφόριζε (συντροφιά με την αδερφή του που τον συνόδευε) για τη Χώρα Σφακίων. Σήμερα έδινε εισαγωγικές εξετάσεις για την 1η Γυμνασίου. Δεν είχε καθόλου άγχος ή αγωνία, καθώς με άριστα είχε πάρει το Απολυτήριό του από το Δημοτικό Σχολείο του χωριού του, και αισθανόταν πλήρης γνώσεων. Τον εντυπωσίαζε όμως το κάθε τι που έβλεπε, καθώς, ήταν η πρώτη του φορά που έφτανε στην Πρωτεύουσα της Επαρχίας. Ένα κεφαλοχώρι με θάλασσα και αυτοκινητόδρομο!
Κάποια στιγμή, έφτασαν στο Γυμνάσιο. Ήρθαν στην ώρα τους, καθώς πεζοπορούσαν από τις 3:00 τα ξημερώματα, και τώρα η ώρα πλησίαζε 8:00. Είχαν φτάσει αρκετά παιδιά, με συνοδεία των γονιών τους. Άγνωστα παιδιά για τον μικρό μαθητή. Περιεργαζόταν το κάθε τι ο Γιάννης. Μα ξαφνικά, το μάτι του έπεσε σε ένα…αυτοκίνητο. Μάλιστα, ένα αυτοκίνητο “ολοζώντανο”, όχι σαν τα άλλα στις εικόνες του view master του κ. Στρατάκη, του Εισπράκτορα. `Ηταν μια άσπρη κούρσα. Την πλησίασε…την άγγιξε…τη χάιδεψε! Δεν πίστευε στα μάτια του, καθώς για πρώτη του φορά έβλεπε από κοντά αυτοκίνητο, ας ήταν προχωρημένο το 2ο ήμισυ του 20ου αιώνα!
Ρώτησε: «Τίνος είναι το αυτοκίνητο;»
«Είναι του Βολουδάκη του Βουλευτή», του απάντησε ένα άγνωστό του παιδί.
Αργότερα έμαθε ότι επρόκειτο για τον Σφακιανό Βουλευτή Μανούσο Βολουδάκη που εκλεγόταν 40 χρόνια ακριβώς ως Βουλευτής, και κάθε χρόνο ερχόταν στη Χώρα Σφακίων τις ημέρες των εισαγωγικών εξετάσεων, προκειμένου να “έχει το νου του” να “περάσουν” στις εξετάσεις όλα τα παιδιά, για να διατηρηθεί και να μην κλείσει το νεοσύστατο (τότε) Γυμνάσιο των Σφακίων.
Ελεγε στους καθηγητές: «Μην κόψετε κανένα παιδί. Αφήσετέ τα να “μπουν” όλα στην πρώτη τάξη, και αν κάποιο “δεν τα παίρνει τα γράμματα”, ας φύγει αργότερα μόνο του. Αλλά, ότι μάθει, κέρδος θα είναι!…»
Κάποια στιγμή, χτύπησε το κουδούνι, τα παιδιά μπήκαν στις αίθουσες και άρχισαν να γράφουν. Πρώτο μάθημα, η έκθεση. Δεν θυμάται ο ασπρομάλλης σήμερα Γιάννης το θέμα, θυμάται όμως ότι το ανέπτυξε με ευχέρεια, καθώς είχε μια έμφυτη “καλή πένα”.
Την ώρα της έκθεσης, άκουσε κάποιο θόρυβο. Σήκωσε το βλέμμα και είδε από το παράθυρο τον απέναντι κατηφορικό δρόμο, απ’ όπου ερχόταν ένα πολύ μεγάλο αυτοκίνητο, σε σχέση με την κούρσα του Βουλευτή. Το…γνώρισε!
«Αυτό θα είναι λεωφορείο…» σκέφτηκε, καθώς η εικόνα του ήταν γνώριμη από το view master του κ. Στρατάκη. Πράγματι το λεωφορείο της γραμμής ήταν, και εις το οποίο επιβιβάστηκαν το απόγευμα της άλλης μέρας (που τέλειωσαν οι εξετάσεις) με την αδερφή του, για τη διαδρομή μέχρι την Ανώπολη, μέχρι την οποία είχε κατασκευασθεί πρόσφατα ένα αμαξωτός μαιανδρώδης δρόμος. Ανηφορικός χωματόδρομος ετούτος, αλλά οπωσδήποτε βολικότερος για τον μικρό μαθητή από την ανηφορική πεζοπορία που θα τον περίμενε, εάν δεν υπήρχε ο στοιχειώδης (τότε) αυτός αμαξωτός.
Θυμάται ως τα σήμερα ο Γιάννης το συναίσθημα που ένοιωσε με την είσοδό του στο μεγάλο όχημα και την ζαλάδα που τον τύλιξε στο συνεχές στριφογύρισμα του λεωφορείου στον ανηφορικό, ανώμαλο και δαιδαλώδη αυτοκινητόδρομο…
…Όταν έφτασε στο χωριό του –αργά το βράδυ- δεν σταματούσε να διηγείται την πρωτόγνωρη εμπειρία της “γνωριμίας” του με το αυτοκίνητο του Βουλευτή και το λεωφορείο, που ήταν τόσο έντονη, ώστε σκέπαζε την επιτυχή εισαγωγή του στο Γυμνάσιο (και μάλιστα μεταξύ των πρώτων), για την οποία εξάλλου ήταν εξαρχής, σίγουρος!