Επιμέλεια – Κείμενα: Στρατής Παπαμανουσάκης
ΒΕΡΝΤΙ – GIUSEPPE VERDI
(Λε Ρονκόλε, Πάρμα 1813 – Μιλάνο 1901)
Μεγάλος ιταλός μουσικοσυνθέτης παγκόσμιας φήμης, επέβαλε την ιταλική παράδοση της όπερας στο 19ο αιώνα, έζησε σπουδαίες επιτυχίες και αναδείχθηκε Γερουσιαστής με την αγάπη των συμπατριωτών του. Από φτωχή οικογένεια της ιταλικής επαρχίας, διευθυντής χορωδίας του Μπουσσέτο, συνέθεσε δύο όπερες για τη Σκάλα χωρίς επιτυχία, μέχρι τη σύνθεση του Ναμπούκο, με τον οποίο εξυμνώντας την ελευθερία ξεσήκωσε τα πατριωτικά αισθήματα του ιταλικού λαού. Κατά την δεύτερη περίοδο του μουσικού του έργου, στράφηκε στην καθαρή τέχνη, εκφράζοντας την ένταση των ανθρώπινων συναισθημάτων στη μελοδραματική σκηνή. Δημιουργώντας τη μεγάλη όπερα, συνθέτοντας το τραγικό με τη θεία ιλαρότητα, αποδίδοντας σημαντικότερο ρόλο στην ορχήστρα, ανέπτυξε μια τεχνοτροπία τραγουδιού, βασισμένη στην συνεχή μελωδική γραμμή, ανάμεσα στο ρετσιτατίβο και το αριόζο. Ο Βέρντι καθιέρωσε έτσι τον ιταλικό ρομαντισμό του μπελκάντο στην κορυφή της μουσικής δημιουργίας.
Έργα: Όπερες (Ουμπέρτο (1839), Ναβουχοδονόσωρ (1842), Λομβαρδοί (1843), Ερνάνης (1844), Οι δύο Φόσκαροι (1844), Ιωάννα ντ’ Άρκ (1845), Αλγίρα (1845), Αττίλας (1846), Μάκβεθ (1847), Λουίζα Μίλλερ (1847), Οι ληστές (1847), Ο πειρατής (1848), Η μάχη του Λενιάνο (1849), Λουίζα Μίλλερ (1849), Στιφφέλιος (1850), Ριγολέττος (1853), Τροβατόρε (1853), Τραβιάτα (1853), Σικελικοί εσπερινοί (1855), Σίμων Μπογκανέγκρα (1857), Αρόλντο (1857), Χορός μεταμφιεσμένων (1859), Η δύναμη του πεπρωμένου (1862), Ντον Κάρλος (1867), Αΐντα (1871), Οθέλλος (1877), Φάλσταφ (1893)), Εκκλησιαστική μουσική (Πάτερ ημών (1873), Ρέκβιεμ (1874), Άβε Μαρία (1880)), Μουσική δωματίου (Κουαρτέτο εγχόρδων σε Μι Ελάσσονα (1873)), Καντάτες.
Βιβλιογραφία: Ernest Newman, Stories of Great operas, 1930, G. Martin, Verdi, His music, life and times, 1963, Julien Budden, The operas of Verdi, 1973, H. Gal, Brahms, Wagner, Verdi, Drei meister, drei welten, 1975, Roger Parker, Giuseppe Verdi, 2001, Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου, Εγκυκλοπαιδεία Πάπυρος – Λαρούς, Βικιπαίδεια.
Εικονογραφία: Προτομή, τερακότα, Βίτα Γκεμίτο, Πορτραίτο, G. Boldini, 1886, Εθνική Πινακοθήκη Μοντέρνας Τέχνης, Ρώμη.
Κινηματογράφος: Gattopardo, Lucino Viscondi, 1963, (Μπαρτ Λάγκαστερ).
ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΦΡΑΣΕΙΣ: «Eviva Liberta – Eviva Verdi» (Πατριωτικό σύνθημα των ιταλών του Risorgimento).
ΚΕΙΜΕΝΑ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΟΥΜΑΣ (ΥΙΟΣ), Η ΚΥΡΙΑ ΜΕ ΤΑΣ ΚΑΜΕΛΙΑΣ