Επιμέλεια: Στρατής Παπαμανουσάκης
ΠΙΕΡ ΡΟΝΣΑΡ – PIERRE DE RONSARD
(Κουτύρ-συρ-Λουάρ 1528 – Σαιν-Κοσμ-αν-Ισλ 1585)
Μεγάλος γάλλος ποιητής, αριστοκρατικής καταγωγής, διπλωμάτης και φιλόλογος, ακόλουθος του Δελφίνου Φραγκίσκου και της πριγκίπισας Μαντελέν Βαλουά και στην υπηρεσία του Δούκα της Ορλεάνης, επισκέφθηκε τη Φλάνδρα, τη Σκωτία και την Αγγλία και επονομάστηκε «πρίγκιψ των ποιητών». Αρχηγός της λεγόμενης σχολής των Πλειάδων, που έβαλε στόχο της την αναγέννηση της γαλλικής ποίησης, απορρίπτοντας την μεσαιωνική παράδοση, εμπνεόμενη από τα κλασικά κείμενα των μεγάλων ελλήνων και λατίνων ποιητών, πίστευε ότι οι ποιητές πρέπει να οδηγούν τους λαούς και τους βασιλείς. Το μεγαλοπρεπές λυρικό, ελεγειακό και σατιρικό έργο του, υπό την επίδραση του Πινδάρου, του Ορατίου, του Ανακρέοντα, του Πετράρχη και των άλλων κλασικών, υπερβαίνοντας όμως την απλή μίμηση των αρχαίων προς μια εξαιρετικά μελωδική ομοιοκαταληξία και με μια ποικιλία μέτρων, όπου αναδεικνύεται το ύψος της γαλλικής γλώσσας, παραμένει αθάνατο στην ιστορία της γαλλικής και της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας.
Έργα: Ωδαί (1550-1555), Έρωτες (1552), Προέκτασις των ερώτων (1555-1556), Ύμνοι (1555-1556), Διάλογοι (1562-1563), Οι ακαδημαϊκοί (1567), Franciade (1572).
Βιβλιογραφία: [Έκδ. Prosper Blanchemain, Oeuvres inedites de Ronsard, (1857), Marty Laveaux, (1887-1893), 8 τόμ.], Claude Binet, Discours de la vie Pierre de Ronsard, 1586, E. Gandar, Ronsard, imitateur d’ Homer et de Pindare, 1854, G. Scheffler, Ronsard et sa réforme littéraire, 1874, L. Mellerio, Lexique de Ronsard, 1895, K.R.W. Jones, Piere de Ronsard, 1971, Marg. McGowan, Ideal forms in the age of Ronsard, 1985, Εγκυκλοπαιδεία Πάπυρος – Λαρούς, Βικιπαίδεια.
Εικονογραφία: Πορτραίτο, Άγνωστος, 1620, Μουσείο Καλών Τεχνών Μπλουά.
ΚΕΙΜΕΝΑ:ΠΙΕΡ ΡΟΝΣΑΡ, LA FRANCIADE
** ** **
Ωστόσο η έννοια της πολιτικής κοινότητας ως νομικού προσώπου, ως αθροίσματος ατόμων με μια κοινή ιδιότητα, την ικανότητα δικαίου, αναιρεί τον μοναδικό τρόπο ύπαρξης κάθε προσώπου. Η σύμβαση με την οποία σχηματίζεται η πολιτική κοινότητα σημαίνει παραίτηση από την οντολογική ετερότητα καθενός. Η κοινωνία γίνεται εταιρικός συνασπισμός ατόμων, που εξομοιώνουν τα συμφέροντα, τις ανάγκες, τις απαιτήσεις τους. Η θεσμική αυτή εξομοίωση μεταβάλλει την κοινωνία προσώπων σε απλή σύμπραξη ατόμων. Το απρόσωπο νομικό πρόσωπο προηγείται και καθορίζει το γεγονός της κοινωνίας. Η σχέση, ο σκοπός, τα μέσα της πολιτικής κοινωνίας είναι όχι οντολογικά, οργανικά, ζωοποιητικά, αλλά χρηστικά, ατομικιστικά, μαζικά. Ο ιδιώτης, ο πολίτης, ο εταίρος, δεν συνδέεται με τους άλλους, με σχέσεις κοινωνίας, αλλά απομονώνεται σε καταστάσεις αυτοτέλειας, ιδιοτέλειας, αντικοινωνικότητας. Η ελευθερία του ατόμου αναγνωρίζεται έξωθεν και περιορίζεται στα όρια της ατομικής αυτοτέλειας. Η κτητική αυτή έννοια της ελευθερίας αποκλείει την ατομική αυθυπέρβαση, την προσωπική ετερότητα, την απεξάρτηση από εξομοιωτικές ανάγκες. Η κατάσταση αυτή αποτελεί μεν σημαντική πρόοδο σε σχέση με το Μεσαίωνα, αλλά διαφοροποιείται από την ελληνική και βυζαντινή αντίληψη, κατά την οποία η κοινότητα προηγείται του κράτους, διατηρείται η συλλογική ιδαιτερότητα, αναπτύσσονται διαπροσωπικές σχέσεις και δημιουργείται προσωπική παραγωγή.