Επιμέλεια: Στρατής Παπαμανουσάκης
ΡΟΣΙΝΙ – GIOACHINO ROSSINI
(Πεζάρο 1792 – Πασύ, Παρίσι 1868)
Περίφημος ιταλός συνθέτης του μελοδράματος, από τους μεγαλύτερους λυρικούς δημιουργούς της εποχής του, εργάστηκε στην Βενετία, στο Λονδίνο και στο Παρίσι, διευθυντής του ιταλικού θεάτρου, αποκαλούμενος ο ιταλός Μότσαρτ. Η κληρονομιά του Ροσίνι περιλαμβάνει 39 όπερες, εκκλησιαστική μουσική, μουσική δωματίου και κομμάτια για πιάνο, με κορωνίδα τον περίφημο Κουρέα της Σεβίλλης. Στο μελοδραματικό έργο του, συνδυάζει την λαμπρότητα, το χιούμορ και την ίντριγκα, με έμφυτη αίσθηση της μελωδίας και των θεατρικών εφέ. Οι παραστάσεις του γνώρισαν μεγάλη επιτυχία την εποχή της παλινόρθωσης στο Παρίσι και συγκινούν πάντα το μουσικό κοινό. Μολονότι η δημιουργική περίοδος της ζωής του δεν ήταν μεγάλη, έζησε πολλά χρόνια μετατρέποντας τον οίκο του σ’ ένα φημισμένο παρισινό σαλόνι.
Έργα: Δημήτριος και Πολύβιος (1812), Ταγκρέδος (1813), Μια ιταλίδα στο Αλγέρι (1813), Ελισάβετ Βασίλισσα της Αγγλίας (1815), Ο κουρέας της Σεβίλλης (1816), Οθέλος (1816), Η κλέφτρα κίσσα (1817), Αρμίδα (1817), Ερμιόνη (1819), Η κυρά της Λίμνης (1819), Μωάμεθ (1820), Ζελμίρα (1822), Σεμίραμις (1823), Η πολιορκία της Κορίνθου (1826), Μωυσής και Φαραώ (1827), Ο Κόμης Ορύ (1828), Ιβανόης (1829), Γουλιέλμος Τέλος (1829), Stabat Mater (1832-1841), Petite Messe Salonnele (1864).
Βιβλιογραφία: Marie H. Beyle, Memoires of Rossini, 1824, Francis Toye, Rossini’s a study in tragi-comedy, 1963, Herbert Weinstock, Rossini, A biography, 1968, Stendal, Life of Rossini, 1970, Ph. Gossett, Gioachino Rossini, 1992, Mich. Steen, The lives and times of the great composers, 2004, Βικιπαίδεια.
Εικονογραφία: Προσωπογραφία, V. Camuccini, 1815, Θεατρικό Μουσείο Σκάλας, Μιλάνο.
ΚΕΙΜΕΝΑ: ΓΚΑΜΠΡΙΕΛΕ ΝΤ’ ΑΝΝΟΥΝΤΣΙΟ, ΦΡΑΝΤΖΕΣΚΑ ΝΤΑ ΡΙΜΙΝΙ
