Tου Αντ. Χαρχαλάκη
Συχνά ακούμε αυτή την φράση – ιδίως τώρα με την πρωτοφανή οικονομική κρίση – και συχνά τα γράφουμε, μήτε εμού εξαιρουμένου! Την εννοούμε φυσικά σαν ευχή, παραμένοντας στην ουσία ευχή! Γιατί; Θα ρωτήσετε. Απάντηση: Σ’ έναν κόσμο, χωρισμένο σε τάξεις, κυρίως με οικονομικά κριτήρια, σ’ έναν κόσμο χορτάτων – νηστικών, σ’ έναν κόσμο εξουσιαστών – εξουσιαζόμενων, σ’ έναν κόσμο όπου το … σκάσιμο από το πολύ φαγητό, σου δίνει την ψευδαίσθηση πως… όλοι είναι χορτάτοι, για ποια κοινωνική συνοχή μπορούμε να μιλάμε; Δεν είναι το… λιγότερο ανεντιμότητα και υποκρισία; Μερικοί προφανώς μπερδεύουν αυτή την έννοια της «κοινωνικής συνοχής», με τα «φιλόπτωχα συσσίτια», τα «ανταλλακτικά παζάρια», τα «κοινωνικά παντοπωλεία» και καθετί «κοινωνικό»! Ουδέν τούτων ψευδέστερον! Όλοι που «στηρίζουν» τα παραπάνω, επενδύουν, άλλος στην υπόληψη του εκκλησιαστικού κατεστημένου, άλλος στην ελπίδα πληρωμής… μετά θάνατον, άλλος στην εικόνα της οικονομικοκοινωνικής του επάρκειας και τράβα κορδόνι. Επενδύοντας οι πάντες αυτοί στην ελπίδα… της κοινωνικής ειρήνης: «Όταν τρώνε δεν μιλάνε»…. Όμως εδώ που τα λέμε, λόγοι ζωής επιβάλλουν… να διατηρηθεί ο νοητός (παχύς) τοίχος, που χωρίζει τους πληθυσμούς της… κοινωνικής συνοχής! Κι όλα που λέγονται περί αυτής, αποτελούν πρόστυχη ειρωνεία, άξια περιφρόνησης! Αν μπορέσουμε να κάνουμε αναγωγή στο κοινωνικό μας παρελθόν, μπορούμε και να μιλήσουμε γι’ αυτή την περιβόητη «συνοχή»! Γιατί; Μα γιατί οι πληθυσμοί – κατά πλειοψηφία φτωχοί – αντιμέτωποι με εξωτερικές κατοχές και εισβολές, αντάλλαξαν εγκάρδια τη φτώχεια τους υπό μορφή του κάτι τις που πιθανόν περίσσευε και το φόβο τους από την παρουσία κατακτητών, με την κοινωνική τους συνοχή! Τώρα που η ευμάρεια των ολίγων, είναι καρφί στα μάτια των πολλών, τώρα που η κεντρική εξουσία εξαθλιώνει περισσότερο και πιο προκλητικά τους πολλούς, για ποια «συνοχή» να μιλάμε; Απλώς ή κοροϊδεύουμε τα μούτρα μας, ή κάνουμε αναποτελεσματικές αναφορές!
Ας δούμε τι μας λέει επ’ αυτών που αναφέρω, η συγγραφέας Ναόμι Κλάϊν, στο πολύκροτο βιβλίο της «ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΣΟΚ». Μιλάει για την «πράσινη ζώνη» της Βαγδάτης, αλλά κατανοεί ο καθένας μας τις γενικεύσεις που προκύπτουν από αυτή την περιγραφή: «Η πράσινη ζώνη της Βαγδάτης, η πιο ωμή έκφραση αυτής της νέας παγκοσμίως τάξης πραγμάτων. Έχει το δικό της δίκτυο ηλεκτροδότησης, το δικό της τηλεφωνικό και αποχετευτικό σύστημα, το δικό της σύστημα ανεφοδιασμού με πετρέλαιο, και το δικό της νοσοκομείο, με χειρουργεία εξοπλισμένα με την τελευταία λέξη της τεχνο0λογίας.Όλα προστατευμένα από ένα τείχος, πάχους πέντε μέτρων! Μοιάζει με ένα γιγαντιαίο κρουαζιερόπλοιο καταμεσής μιας θάλασσας βίας και απόγνωσης της διακεκαυμένης κόκκινης ζώνης, που αποτελεί σήμερα το Ιράκ! Αν μπορέσεις να επιβιβαστείς, σε περιμένουν κοκτέιλ δίπλα στην πισίνα, και κακόγουστες ταινίες του Χόλυγουντ. Αν δεν είσαι ένας από τους εκλεκτούς, κινδυνεύεις να σε πυροβολήσουν αν πλησιάσεις πολύ κοντά στο τείχος»!! Γλαφυρή περιγραφή… Βεβαίως η Ναόμι Κλάϊν μιλάει για περασμένες εικόνες του Ιράκι, που μπορούμε να τις τοποθετήσουμε οπουδήποτε, σαφώς και στην κοινωνία μας! Αυτή αγαπητοί μου είναι η κοινωνική μας πραγματικότητα! Κι όσο για τους πυροβολισμούς «αν πλησιάσεις πολύ κοντά στο τείχος», δεν τα ζούμε κάθε μέρα σχεδόν; Δείτε: Διάλυση βίαιη των εργατικών κινητοποιήσεων. Αδιαφορία για τα μπλόκα των αγροτών μας. Αντιλαϊκά μέτρα με το τσουβάλι. Χαράτσι για τους χρήστες ηλεκτρικής ενέργειας και άλλα αμέτρητα… Αυτό δεν είναι το «τείχος» που μας χωρίζει από την «πράσινη ζώνη», όπως παλιότερα στη Βαγδάτη; Τι να τα λέμε τώρα… Ας σταματήσει λοιπόν η προστυχιά περί «κοινωνικής συνοχής» που τσαμπουνάνε οι «καμπάνες, που πληρωμένες, χτυπούν σα βουρλισμένες» κατά τον ποιητή! Το γεγονός είναι πως μπροστά στο λαό και κυρίως στο προοδευτικό του κίνημα, πρέπει να γίνει σωρός ερειπίων απ’ το νοητό τείχος, που χωρίζει το λαό από την «πράσινη ζώνη» της εξουσίας! Όπου εκεί μέσα εξυφαίνει συνεχώς συνομωσίες εναντίον του, ένα σωρό κόσμος: Κυβέρνηση, τράπεζες, δυνάμεις ασφαλείας (καταστολής), Δεσποταριό, «Διανοούμενοι» παρασιτούντες!.. Δηλαδή η σάρα, η μάρα και το κακό συναπάντημα! Κι εκτός από την μαχητικότητα του λαϊκού προοδευτικού κινήματος, που προς το παρόν μεταχειρίζεται μόνο τα πόδια (για κίνηση) και τα χέρια (σαν γροθιές), πρέπει να κινητοποιηθεί κι αυτό που ‘χει… στα κεφάλια του!! Καιρός δεν είναι να σκεφτεί και να πράξει σωστά, έστω μια φορά; Ως πότε τα ίδια και τα ίδια; Έλεος πια… Κι αυτοί που ‘ναι κολλημένοι σε σχήματα χρεωκοπημένα, ιστορικά πλέον, ας κάνουν το χρέος τους, απέναντι στα παιδιά τους, πρωτίστως στους εαυτούς των που κινδυνεύει να ακυρωθεί το μέλλον τους, από την τεράστια κερδοφορία των δυνάμεων που ‘ναι οχυρωμένοι σε φρούρια, όπως της Βαγδάτης!! Νισάφι πια! Κι ας συνέλθουμε πια, κάνοντας πράξη την πραγματική συνοχή!.. Που είναι περισσότερα πράγματα, από αυτό που εννοεί η εν λόγω λέξη… Γένοιτο!!