Προσπάθησε αυτό απ’ την καλή να το ισχυρισθεί ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη. Ούτε ριζοσπαστική, ούτε αριστερά.
Απλά και μόνο για να λεηλατήσει την αποστασιοποιημένη απ’ την δεξιά νεοφιλελεύθερη πολιτική του Σημίτη, βάση του ΠΑΣΟΚ. Και αρχικά το πέτυχε. Μα όταν εμείς, η καρδιά του ΠΑΣΟΚ, η βάση του, που μπόρεσε και αποστασιοποιήθηκε, όταν το ΠΑΣΟΚ έκανε τη δεξιότατη στροφή, όταν μπόρεσε και αρνήθηκε την σάρκα απ’ την σάρκα του – με πόνο βέβαια, όταν διαπίστωσε ότι απ’ τον Σοσιαλισμό και όλα όσα ωραία πιστεύαμε έμεινε μόνο η σφραγίδα, αυτή η βάση, η ωραία βάση, η αγνή βάση, που νοιώθω περηφάνεια για κείνα τα χρόνια θα παρέμενε στον ΣΥΡΙΖΑ;
Προφανώς κάποιοι θεωρούν τους εαυτούς τους πολύ έξυπνους και τους άλλους πολύ ηλίθιους. Και εντέχνως καλλιεργούν ότι οι «Αντρεϊκοί» ήταν οι ηλίθιοι, οι χαχόλοι, οι κατώτεροι πνευματικά αφού ακολουθούσαν έναν «λαϊκιστή». Και τώρα θα συνεχίσουν το ίδιο με τον Αλέξη. Κούνια που τους κούναγε!
Αυτός ο λαϊκιστής μας μάθαινε να μην πιστεύομε στους αρχηγούς.
Να μην θέλομε αρχηγικά κόμματα. Γιατί πάντα θα προδιδόμαστε.
Να έχομε τις αρχές να ξεχωρίζομε τα συστήματα και τις διαφορές, τον σοσιαλισμό απ’ τον νεοφιλελευθερισμό τον καπιταλισμό, τον κομμουνισμό.
Άμεση δημοκρατία, ναι! Αυτήν είχαμε αρχικά. Μέσα από συνελεύσεις συζητούσαμε και αποφασίζαμε.
Και μαλώναμε με τις άλλες νεολαίες, και παίζαμε ξύλο αλλά στις κοινές γραμμές τα βρίσκαμε.
Θυμάμαι, σε μια συνέλευση μ’ όλες τις νεολαίες του αριστερού χώρου – ήταν και η Βάλια τότε ΚΚΕ – αποφασίσαμε να κατεβούμε σε συλλαλητήριο όλοι μαζί, χωρίς σημαίες όμως. Αφού θα ήταν κοινή η εκδήλωση. Κατεβήκαμε λοιπόν όλοι χωρίς σημαίες εκτός την νεολαία του ΚΚΕ.
Γέμισε η πλατεία της Αγοράς από κόσμο και οι μόνες σημαίες που ανέμιζαν ήταν του ΚΚΕ. Μας καπέλωσαν και δεν ξανακάναμε κοινή εκδήλωση μαζί τους.
Ήταν αυτός ο «λαϊκιστής» Αντρέας που μας μάθαινε να ξεπερνάμε τις ταμπέλες και να βρίσκομε ό,τι μας ενώνει στον Δημοκρατικό χώρο.
Ήταν αυτός που στην Αμερική για να του δώσουν γραμμή δεν πήγε όπως τον Αλέξη που έτρεξε, παρά μόνο στο τέλος της ζωής του. Είχε πια «σπάσει».
Που επί εφτά χρόνια αρνιόταν να μπει στη Σοσιαλιστική Διεθνή και την κατήγγειλε ως δεξιά, και την Σοσιαλδημοκρατία.
Ήταν αυτός που μας γνώρισε τον μεγάλο Γερμανό αγωνιστή Ρολφ Πόλε. Που μας κατέβασε σε μεγάλα συλλαλητήρια σ’ όλη την Ελλάδα και σε απεργίες πείνας για να μην εκδοθεί στη Γερμανία. Κάτι που έγινε. Έζησε στην Ελλάδα. Πέθανε πρόσφατα.
Ήταν αυτός που όταν τα λαμόγια που είχαν εισχωρήσει στο χώρο πίεζαν για εξωτερικό δανεισμό αυτός αρνιόταν τα δάνεια.
«Θα μας πάρουν τη χώρα», έλεγε. Και αυτό γίνεται τώρα!
Μέσα σ’ έναν παγκόσμιο ασφυκτικό κλοιό προσπάθησε να εφαρμόσει όσα όνειρα έδωσε στον λαό. Και αυτό που σίγουρα κατάφερε είναι το πνεύμα της Αντίστασης που μας εμφύσησε και που δεν θα σβήσει ποτέ.
Πάντα θ’ αντιστεκόμαστε – πάντα με κόστος – σ’ ό,τι θεωρούμε άδικο! Και ας μείνομε για πάντα «πολιτικά άστεγοι» Είμαστε τουλάχιστον ελεύθεροι!
Α.Κ.Α.