Το μνημόνιο πέθανε οριστικά με την ψήφο του λαού. Πέθανε, γιατί κατέρρευσαν τα διλήμματα και ο τρόμος που έκτισαν τα κόμματα του μνημονιακού αδιεξόδου. Το μνημόνιο πέθανε γιατί απέτυχε, γιατί οδήγησε την κοινωνία στον θάνατο. Πέθανε ο φόβος του μνημονίου. Η συμφωνία όμως που επιτεύχθηκε μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και δανειστών κατορθώνει να αναστήσει αυτό που πολιτικά είναι νεκρό. Επαναφέρει, ορθολογικοποιεί και νομιμοποιεί το έγκλημα.
Ο Γιούνκερ βεβαίως θα διαφωνούσε με αυτή τη διαπίστωση αφού όπως είχε δηλώσει: «Αν σε κάθε εκλογική διαδικασία έπρεπε να αμφισβητούμε τις διαδικασίες και τους κανόνες, θα σκοτώναμε την Ευρώπη” και επίσης, “η Ευρωζώνη δεν αποτελείται μόνο από μία δημοκρατία, αλλά και από 18 άλλες, τις οποίες πρέπει να λάβει κανείς υπόψη του”.
Όμως δεν είναι θέμα σεβασμού της βούλησης και των δημοκρατικών διαδικασιών σε άλλες χώρες. Για την Ελλάδα είναι θέμα επιβίωσης. Η κυβέρνηση αυτή εκλέχθηκε ως κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας κι όχι απλά για να κυβερνήσει και να διαχειριστεί μία πραγματικότητα.
Ο κ. Γιούνκερ μοιάζει με έναν γιατρό που ενώ έχει συντελέσει στη χορήγηση ενός λάθους φαρμάκου που σκοτώνει τον ασθενή και ενώ ο ασθενής διαμαρτύρεται για τις επιπτώσεις του και ζητά να σταματήσει η χορήγηση του φαρμάκου γιατί πεθαίνει, αυτός του λέει ότι, θα πρέπει να σεβαστεί την απόφαση που έχουν λάβει οι γιατροί γιατί δε μπορεί μονάχα επειδή πεθαίνει να θέλει να σταματήσει πλήρως η χορήγηση του φαρμάκου. Αυτό, κατά την λογική του Γιούνκερ, θα ήταν άδικο προς τους άλλους ασθενείς που συνεχίζουν με την ίδια συνταγή! Θα δημιουργούσε αμφιβολία για το φάρμακο και την ικανότητα των γιατρών και ανησυχία στους ασθενείς. Και αυτό είναι άδικο! Όχι ο πιθανός θάνατος του ασθενή.
Ποιος όμως θα μπορεί να αρμέξει μία νεκρή αγελάδα;
Μία φίλη μου η οποία είναι ψυχαναλύτρια μου είπε ότι συχνά στη δουλειά της συναντά ανθρώπους που κυριαρχούνται από το φόβο της ρήξης.
Οι όποιες κινήσεις τους στη συναναστροφή τους με άλλους ανθρώπους καθορίζονται από την αναμενόμενη αντίδραση του άλλου και το φόβο μη φθάσουν σε ρήξη. Και εφόσον προκαταλαμβάνουν το τι ίσως φέρει μια ρήξη, αποφεύγουν ότι πιστεύουν ότι θα μπορούσε να την προκαλέσει και προσαρμοζόμουν την επικοινωνία τους και τη συμπεριφορά τους ανάλογα, με συνέπεια να μην εκπληρώνονται ποτέ τα δικά τους “θέλω” και οι δικές τους επιθυμίες και να γίνονται θύματα εκμετάλλευσης.
Ανικανοποίητοι, ζούνε στην ψευδαίσθηση πως η οπισθοχώρηση τους, “ο ιπποτισμός” τους, θα οδηγήσει τον άλλον, να ανταποκριθεί από μόνος του στα δικά τους “θέλω”. Πως ο άλλος θα αλλάξει!
Με έναν παρόμοιο τρόπο σήμερα η κυβέρνηση Τσίπρα κι ακολουθώντας τα βήματα της κυβέρνησης Σαμαρά, κι αφού δεν προχώρησε σε ρήξη και κατέληξε σε συμβιβασμό, πιστεύει ότι πλέον, τώρα αρκεί να κυβερνήσει αποτελεσματικά. Ήδη από την επόμενη ημέρα της συμφωνίας, άρχισε να τρέφει την ψευδαίσθηση ότι ο συμβιβασμός ήταν νίκη για την Ελλάδα κι ότι είναι πλέον στο χέρι μας, εφόσον είμαστε αρκετά υπάκουοι, εφόσον λ.χ. πατάξουμε τη φοροδιαφυγή, να καταφέρουμε και να ανταμειφθούμε από τους δανειστές – εταίρους μας.
Αυτό όμως είναι ένας μύθος. Μετακυλύει την ευθύνη της μνημονιακής καταστροφής στις πλάτες της κυβέρνησης και του λαού και σε μία πολύ πιθανή αποτυχία, η ευθύνη θα είναι πάλι όλη δική μας. Όμως και σε μία πιθανή έστω μερική επιτυχία, τίποτα δεν είναι εξασφαλισμένο. Ελπίζουμε ότι θα υπάρξει ανταμοιβή. Ότι οι δανειστές θα αλλάξουν και θα κατανοήσουν. Όμως, το δίδαγμα των τελευταίων 5 ετών είναι ότι η διαρκής υποχωρητικότητα έφερε μόνο πόνο και καταστροφή. Για τον λαό και τη χώρα.
Η κυβέρνηση με το να παρουσίαζει την υποχώρηση στους στυγνούς εκβιασμούς ως νίκη νομιμοποιεί τις μνημονιακές δεσμεύσεις που παρουσιάζονται πλέον ως αποτέλεσμα “διαβούλευσης” και γίνονται αποδεκτές. Ναι, υπήρξαν υποχωρήσεις εκ μέρους των δανειστών. Ναι, τα μέτρα του email Χαρδούβελλη δεν πέρασαν. Όμως αυτά τα μέτρα δεν είχαν και ποτέ εφαρμοστεί. Ζητούν το μάξιμουμ συναίνεσης από τον λαό στη συνέχιση της λιτότητας. Το μνημόνιο νεκρανασταίνεται.
Τώρα, ήταν γνωστό ότι η συγκυρία διεθνώς ήταν εξαιρετικά αρνητική, και είναι γεγονός ότι η κυβέρνηση έδωσε έναν καλό αγώνα. Όμως θα πρέπει να αποφασίσουμε:
Θέλουμε, πράγματι, η καταστρεπτική λιτότητα να έχει “δημοκρατική” νομιμοποίηση;
Θέλουμε ο ρόλος της κυβέρνησής μας να είναι αυτός του ενδιάμεσου μεταξύ των πολιτών που την εξέλεξαν και των συμφερόντων των δανειστών;
Θέλουμε να συνεχίσουμε στον ίδιο δρόμο που χάραξαν οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Σαμαρά διαρκώς προσαρμόζοντας τα θέλω μας στις επιθυμίες των δανειστών και ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα μας ανταμείψουν;
Θέλουμε μία αποικία χρέους πρώτη φορά με Αριστερά;
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, η κυβέρνηση πρέπει να είναι ειλικρινής με τον λαό.
Η Ελλάδα δεν πρέπει να γίνει (άλλη μία φορά) πειραματόζωο για την εφαρμογή ενός νέου μοντέλου επιβολής της μνημονιακής πραγματικότητας με τη συναίνεση των χωρών και μέσω “διαβούλευσης” για τα μέτρα λιτότητας. Το ζήτημα δεν είναι η συναίνεση, δεν είναι να διαβουλευτούμε και να συμφωνήσουμε στα μέτρα λιτότητας που μας ταιριάζουν αλλά να σταματήσει η λιτότητα.
Αλλά και η έννοια της διαβούλευσης είναι ένας μύθος.
Η τελική απόφαση για τα μέτρα που θα επιβάλλονται θα ανήκει πάντα στους δανειστές. Και πρωτίστως, στους Γερμανούς.
Χαρακτηριστικές είναι και οι χθεσινές δηλώσεις ενός απλού εκπροσώπου του υπουργείου Οικονομικών της Γερμανίας, του Μάρτιν Γέγκερ ο οποίος κουνώντας το δάκτυλο στην προσφάτως εκλεγμένη και με ισχυρή λαϊκή υποστήριξη κυβέρνηση της Ελλάδας υπενθύμισε ότι δεν μπορεί να αποφασίσει μόνη της να καθυστερήσει ή να σταματήσει τις ιδιωτικοποιήσεις.
Είναι πράγματι αυτό που θέλουμε; Είναι αυτό που μπορούμε; Μπορούν αυτοί που σε εκβιάζουν και σε οδηγούν στον θάνατο να είναι εταίροι; Μπορούμε να μιλάμε για νίκη;