Του Γιώργου Λακόπουλου
Να μην κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε: κάποιος πρέπει να απολογηθεί για την ωμή πρόκληση προς την Ελληνική Δημοκρατία που επιφύλαξε ο Ζελένσκι, εμφανίζοντας -ύπουλα- στην εθνική αντιπροσωπεία το αποκρουστικό πρόσωπο του ναζισμού.
Ποιος φέρει την ευθύνη για την πρόκληση από τον επικεφαλής μιας χώρας στην οποία η Ελλάδα προσφέρει βοήθεια από το υστέρημά της και του άνοιξε τις πόρτες του Κοινοβουλίου της, αλλά αντί να την ευχαριστήσει καταπάτησε με θράσος κάθε έννοια φιλοξενίας;
Γιατί δεν βρέθηκε κάποιος να τον προειδοποιήσει, όταν λίγες ώρες πριν του ανοίξει ο Κυριάκος Μητσοτάκης τα μικρόφωνα του ελληνικού κοινοβουλευτισμού, αυτός εξετράπη σε ύμνους υπέρ του Ερντογάν και της Τουρκίας, που έχει κάνει στην Κύπρο -και απειλεί να κάνει και στην Ελλάδα- ακριβώς ό,τι κάνει ο Πούτιν στην Ουκρανία;
Γιατί κανείς Έλληνας κοινοβουλευτικός δεν τον έβαλε στη θέση του όταν, παρά την εισαγωγική από τον πρόεδρο της Βουλής να αναφερθεί στο Κυπριακό, αγνόησε το ελληνικό εθνικό θέμα και πουλούσε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, με ελληνόφωνες αναφορές στη Φιλική Εταιρεία, που δεν έχει καμία σχέση με την κρατική οντότητα της Ουκρανίας;
Γιατί δεν τον αποδοκίμασε κανείς μετά την, αφ’ υψηλού, εμφάνισή του επειδή, όχι μόνο παράκαμψε το Κυπριακό αλλά -και απροειδοποίητα καθώς λέει ο Κ. Τασούλας- εμφάνισε το μούτρο από το ναζιστικό τάγμα ΑΟΖ, που ντροπιάζει τον ελληνισμό της Μαριούπολης;
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος βρήκε απλώς «λανθασμένη και άστοχη», τη στημένη ενέργεια του Ζελένσκι , αλλά «εξοργιστική και ανέντιμη η χρήση αυτού του λάθους από μερίδα της αντιπολίτευσης, με πρωτοστάτη τον κ. Τσίπρα».
Ποιον θέλει να καλύψει με χτυπήματα κάτω από τη μέση ότι τάχα «δικαιολογεί για άλλη μια φορά τη ρωσική εισβολή»;
Αφού του αρέσουν τα διλλήματα για την αντιπολίτευση «είτε με τους Ουκρανούς, που μάχονται για την ελευθερία τους, ή με τους εισβολείς του Πούτιν» -που δεν έχει σχέση με το περιστατικό της Βουλής- γιατί δεν απαντάει και στο δίλημμα αν η κυβέρνηση, είναι με όσους υπερασπίζονται την τιμή του ελληνικού Κοινοβουλίου ή με τις αθλιότητες που την θίγουν;
Ποιος υποκινούσε τους βουλευτές της ΝΔ να επικροτούν παρά τα όσα ακούσθηκαν και όσα δεν ακούσθηκαν και μετά τη συνεδρίαση να… εξοργίζονται;
Όλα αυτά έχουν στην ούγια ένα όνομα: Κυριάκος Μητσοτάκης. Είτε γνώριζε τι θα συμβεί είτε όχι, οφείλει να απολογηθεί στον ελληνικό λαό για τον εξευτελισμό του κοινοβουλίου, από κάποιον που μας χρωστάει, αλλά μας αντιμετωπίζει με θεατρινισμούς σαν άβουλους…οπαδούς του.
Η εμφάνιση Ζελένσκι, είχε αναγγελθεί με παιάνες προς «ήρωα», κακοπαιγμένο θεατρικό μονόπρακτο που δεν έχει σχέση με αναγνώριση της συνδρομής που προσφέρουμε στη δοκιμαζόμενη Ουκρανία.
Ημέρα ντροπής για τη Βουλή. Ποτέ δεν είχε δεχθεί κατάμουτρα τέτοια προσβολή ο ελληνικός λαός – ο οποίος τις ναζιστικές ομάδες τις κατατάσσει στις εγκληματικές οργανώσεις και δεν τις βάζει να του κάνουν μαθήματα πατριωτισμού.
Οι εμφανίσεις ξένων ηγετών στο ελληνικό Κοινοβούλιο -εφτά όλες κι όλες- είχαν πάντα πανηγυρικό χαρακτήρα.
"google ad"
Για πρώτη φορά δόθηκε ο λόγος σε έναν εμπόλεμο, ακριβώς επειδή ως αμυνόμενος σε στρατιωτική εισβολή άλλης χώρας, έχει την ολόθυμη υποστήριξή μας..
Και οι πέτρες ξέρουν ότι αυτό που έφερε τον Ζελένσκι στις οθόνες μας δεν ήταν η προσωπικότητά του, αλλά ότι εκπροσωπεί τον Ουκρανικό λαό που μάχεται εναντίον ενός εισβολέα. Όπως ο ελληνικός λαός, κατά των Ιταλών και Γερμανών, χωρίς να υπολογίζει ποιος ήταν ο Μεταξάς.
Η εμφάνισή του μπορούσε να έχει αποκλειστικά μια μόνο έννοια: καταδίκη του Πούτιν και στήριξη των Ουκρανών που χύνουν το αίμα τους γι’ αυτήν την πατρίδα τους . Με βάση τις αρχές και τις αξίες της ελληνικής-και ευρωπαϊκής- πολιτικής παράδοσης.
Το παρελθόν του Ζελένσκι δεν ενθουσίαζε κανέναν σοβαρό άνθρωπο στη χώρα- πλην όσων έχουν στρατευθεί στην αγιοποίησή του-σαν να μιλάμε για τον Τσόρτσιλ.
Μάλιστα η περίπτωσή του έχει και μια πλευρά που παραβλέπαμε, παρ’ ότι την είχε επισημάνει ο Δημήτρης Μαύρος της MRB:
«Είμαι βέβαιος ότι έχει συμβούλους όλη τη Δύση για το πώς πρέπει να χειριστεί την κατάσταση. Ψυχολόγοι, αναλυτές και στρατιωτικοί, βρίσκονται στις επάλξεις για να του στήσουν μια περσόνα… Έχει την ικανότητα να μπορεί να του αναθέτει κανείς ρόλους και να τους υλοποιεί…».
Είναι κοινό μυστικό ότι η απόφαση του Πρωθυπουργού -και όχι του Προέδρου της Βουλής και των κομμάτων της – να του δοθεί ο λόγος προέρχεται από ευρύτερο σχεδιασμό των Δυτικών, που έχει ήδη υλοποιηθεί σε αρκετές εθνικές αντιπροσωπείες.
Αλλά ο προσκεκλημένος του, όχι μόνο δεν ενίσχυσε την υποστήριξη του ελληνικού λαού στη χώρα του, αλλά με την απρέπειά του, έγινε αφορμή να ανοίξει και ρήγμα στο ελληνικό κοινοβούλιο.
Είχε δώσει ωστόσο ήδη δώσει δείγματα. Απειλές στους Δυτικούς, αν δεν οδηγήσουν τη σύγκρουση με τη Ρωσία στα άκρα. Χλεύασε κυβερνήσεις και οργανισμούς της Δύσης ότι «φοβούνται τον Πούτιν». Αξίωση να επιβάλει πως θα λειτουργεί ο ΟΗΕ ,το ΝΑΤΟ, και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Καταγγέλλεις για καταξιωμένους Ευρωπαίους πολιτικούς όπως η Μέρκελ. Έκφραση «λύπης» για τις επιλογές του εκλογικού σώματος μια κοινοτικής χώρας. Φιλοφρονήσεις στον Ερντογάν…
Είπαμε να μιλήσει στη Βουλή, για να προωθήσει την αντίσταση της χώρας του κατά των Ρώσων εισβολέων. Χωρίς να υπερβεί τα όρια και να μας προκαλεί.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν κατάλαβε ότι ήλθε αντιμέτωπος με τις επιλογές του και ούτε είδε κάτι μεμπτό. Βρήκε «ιστορική» τη συνεδρίαση, ενώ ιστορική ήταν η καταστροφή της από τη μεθόδευση Ζελένσκι. Ότι η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αντέδρασε ως παρακολούθημα του πρωθυπουργού, δεν κάνει εντύπωση πλέον.
Είτε πρόκειται για κακή προετοιμασία, είτε για κυβερνητική ανοχή σε κάποιον -επειδή είναι θύμα επίθεσης και υπό την προστασία των ισχυρών της Δύσης- για τη συγκεκριμένη προκλητική εμφάνισή υπάρχουν ευθύνες, που δεν κρύβουν οι μεγαλοστομίες.
Η ουσία είναι ότι το μέγαρο Μαξίμου σέρνει τη χώρα με ακρισία και ερασιτεχνισμό σε καταστάσεις που την υποτιμούν ή την προσβάλουν ακόμη και στους συμβολισμούς.
Για να αποκατασταθεί το πνεύμα υποστήριξης προς την Ουκρανία, κάποιος πρέπει να αναλάβει την ευθύνη για το φιάσκο. Με την ελπίδα ότι δεν θα επηρεάσει φρόνημα του ελληνικού λαού, υπέρ των Ουκρανών και κατά της ρωσικής ηγεσίας.
Για τον ίδιο τον Ζελένσκι θα μιλήσουν οι πολίτες της χώρας του και η Ιστορία, όταν τελειώσει ο πόλεμος.