Του Γιώργου Παπακωνσταντή
Κάθεσαι δίπλα στο τζάκι, -τώρα πια με αυτό ζεσταίνεσαι-έχεις ανοιχτή χαμηλά την τηλεόραση και έρχονται τούρκικα στα αυτιά σου. Όποτε ρίχνεις μια ματιά πέφτεις πάνω σε διαφημίσεις για σουτιέν…Καμιά φορά η ματιά σου στέκει πάνω στη φλόγα, έτσι σαν να κοιτάζεις το υπερπέραν, προσπαθώντας να μη σκέφτεσαι τίποτα. Μάταια όμως. Η μοναξιά σε στενεύει, η απώλεια ενός έρωτα σε στενοχωρεί, οι σκέψεις για το καθημερινό κυνήγι της ζωής σε κατατρέχουν…η έγνοια για τους δικούς σου ανθρώπους σε ανησυχεί. Ένα σωρό υποχρεώσεις σε περιμένουν. Επαγγελματικές, κοινωνικές, οικονομικές. Προσπαθείς να σκεφτείς. Η σκέψη ξεστρατίζει. Πηγαίνει στο παρελθόν, τότε που ήταν καλύτερες οι μέρες. Δεν μπορείς να προσδιορίσεις γιατί ήταν καλύτερες οι μέρες. Χωρίς να ξέρεις το γιατί, έχεις μια γενικευμένη αίσθηση απώλειας. Τα νέα που ακούς σε θλίβουν.
Σκύβεις και φτιάχνεις λίγο το ξύλα. Δυναμώνεις τη φωτιά. Είναι κι αυτά μια παρέα, μια θαλπωρή, αλλά αμέσως σκέφτεσαι ότι δε φτάνει. Εκείνη την ώρα σκάνε στα αυτιά σου οι καινούριες λέξεις της καθημερινότητάς μας. Λαγκάρντ, Λίστες, Κάλπες… Κατεβάζεις ένα βιβλίο από τη βιβλιοθήκη…το πήρες έτσι τυχαία. Ρίχνεις μια ματιά, αλλά γρήγορα βαριέσαι. Προτιμάς την εφημερίδα. Τα μικρά νέα, τα κουτσομπολιά, τα παραπολιτικά, σε πλανεύουν. Σου αρέσουν τελικά οι πληροφορίες, έστω και αν είναι άχρηστες…Δύσκολα τα πράγματα.
Σκέφτεσαι να τηλεφωνήσεις σε ένα φίλο, αλλά διστάζεις. Μπορεί να είναι απασχολημένος, να έχει τις σκοτούρες του. Μπορεί να τον ενοχλήσεις. Δεν ξέρεις αν η υποτιθέμενη ενόχλησή του είναι τελικά η αφορμή της δικής σου έλλειψης επιθυμίας να επικοινωνήσεις… Πως δυσκολέψαμε έτσι τη ζωή μας, θα αναρωτηθείς…Το τζάκι καίει δυνατά. Νοιώθεις να σε καίει λίγο και απομακρύνεσαι. Συνειδητοποιείς ότι δεν κάνεις τίποτα, ότι ο χρόνος σου πάει χαμένος. Παρέα σου τώρα το δελτίο των 8. Είναι ο τρόπος να νομίζεις ότι μαθαίνεις τι γίνεται στον κόσμο. Κουνάς το κεφάλι σου επιδοκιμαστικά …γνώριμες οι φάτσες, γνώριμα τα λόγια τους. Πώς να ξεφύγεις…πώς να ακουμπήσεις κάπου τις έγνοιες, τα θέλω, τα πιστεύω και τα πρέπει σου.
Στην πραγματικότητα δεν σ ενδιαφέρει τίποτα από όλα όσα οι άλλοι νομίζουν. Τίποτα από εκείνα που σου δείχνουν στα δελτία. Τίποτα από τις πολιτικές προτεραιότητες, τις λίστες, τα σκάνδαλα. Η Φωτιά είναι εδώ. Δίπλα σου, γύρω σου, μέσα σου. Αυτή είναι που σε κάνει να νιώθεις ζωντανός έστω και αν σε καίει. Αφήνεσαι… ποιος ξέρει το μυστήριο του αύριο…
Πηγή: neatv.gr