Νίκος Γαλάρας
Είναι η δεύτερη φορά που αναφέρομαι στην εκπομπή «Ιστορίες», η πρώτη ήταν μετά τη συνέντευξη του Γιαν-εις τη νιοστή – Βαρουφάκη, τώρα προσπαθώντας να σχολιάσω στα όσα μας είπε ο κ. Πάγκαλος για την κρίση των Ιμίων.
Αν κάτι είναι πολύ ενοχλητικό, είναι ο τρόπος και κυρίως η χρονική στιγμή που επέλεξε ο κ. Πάγκαλος να πει τα όσα είπε αναφερόμενος στον εκλιπόντα Γεράσιμο Αρσένη, ο οποίος δε ζει για να του απαντήσει. Ποτέ δεν ήμουν ΠΑΣΟΚ, υπάρχει όμως ένα όριο σε όλα. Μετά από τόσα χρόνια η οπτική του είναι διχαστική, είναι απλά τραγικό το να διαπιστώνεις ότι ένας πρώην παράγοντας της κρίσης, είκοσι χρόνια μετά, την αποτιμά με εσωκομματικά κριτήρια. Αυτό είναι και το βασικό αίτιο της αποτυχίας του κ. Πάγκαλου ως παράγοντα της κρίσης και της τότε κυβέρνησης. Στα Ίμια δεν είμασταν αυτό που λέγεται «ομάδα».
Συνεχίζουμε με το απίθανο, μας λέει ο κ. Πάγκαλος, ότι ο Χόλμπρουκ ήταν άνθρωπος ειλικρινής που δεν έλεγε ψέματα. Είναι δυνατό να υπάρξει διπλωμάτης που δεν ψεύδεται και δεν μπλοφάρει, ειδικά στο επίπεδο διπλωματών τύπου Χόλμπρουκ; Δεν άκουσε ποτέ ο κ. Πάγκαλος το μέγιστο ψεύδος του μακαρίτη πλέον Χόλμπρουκ πως δεν υπήρξε μυστική συμφωνία μεταξύ αυτού και του Ράντοβαν Κάρατζιτς, ώστε ο τελευταίος να αποφύγει το δικαστήριο ως εγκληματίας πολέμου; To επικαλέστηκε ο Κάρατζιτς στη Χάγη, το αρνήθηκε ο (ζων τότε) Χόλμπρουκ, επιβεβαιώθηκε η συμφωνία τόσο από τον πρώην Βόσνιο Μουσουλμάνο ΥΠΕΞ όσο και από διπλωματικό ρεπορτάζ των New York Times. Eίναι ένα γεγονός το να μας δουλεύουν οι ξένοι μπλοφάροντας κατά την διάρκεια της κρίσης επικαλούμενοι τσιπούρες- κομάντο που θα αδρανοποιήσουν και τα κανόνια των φρεγατών, αλλά το να μας βρίσκουν μετά από χρόνια εν μέσω χαλαρών συνθηκών και να επιλέγουν να συνεχίσουν την μπλόφα για την προσωπική τους διασκέδαση, δε μας τιμά και πολύ.
Προς επίρρωση των ισχυρισμών Χόλμπρουκ μας ανέφερε τους χίλιους οκτακόσιους πυραύλους «Στρέλιτσα» που θα έριχνε ο Μιλόσεβιτς στο ΝΑΤΟ και που ήταν βασισμένος στον γαλλικό πύραυλο Exocet. Και εδώ ανακρίβειες. Δεν είναι βασισμένος στον Εxocet, που είναι πύραυλος κατά πλοίων βαλλόμενος είτε από αεροσκάφη είτε από επίγειες εγκαταστάσεις κατά πλοίων που κάνουν απόβαση. H αλήθεια είναι ότι Μιλόσεβιτς περίμενε ότι η Ρωσία του Γιέλτσιν θα του δώσει πυραύλους S300 οι οποίοι σίγουρα θα προκαλούσαν περισσότερα προβλήματα στο ΝΑΤΟ, αλλά αυτό δεν έγινε ποτέ για διάφορους λόγους. Στη Σερβία γνώριζαν τις περιορισμένες δυνατότητες των μερικώς εκσυγχρονισμένων Σοβιετικών αντιαεροπορικών συστημάτων, διδασκόμενοι από τα παθήματα της Ιρακινής αεράμυνας το 1991. Τα βλήματα που εκτοξεύθηκαν, που όντως ήταν εκατοντάδες, ήταν άστοχα όχι λόγω της χρήσης «μαγικών» Αμερικανικών υπερόπλων, όπως πιστεύει ο κ. Πάγκαλος, αλλά επειδή οι Σέρβοι φοβούμενοι τους νατοϊκούς πυραύλους αντί-ραντάρ άνοιγαν γρήγορα τα συστήματα ώστε να εκτοξευθούν οι πύραυλοι και αμέσως έκλειναν το ραντάρ, χωρίς ο πύραυλος να καθοδηγηθεί επαρκώς προς τον στόχο. Από τους περίπου 815 πυραύλους που εβλήθησαν μόνο τρεις βρήκαν στόχο.
Δεν ήξερε τις αντιαεροπορικές του δυνατότητες ο Μιλόσεβιτς; Φυσικά τις ήξερε, απλώς επέλεξε να δείξει στον κ. Πάγκαλο την πρόθεσή του για αντίσταση διανθίζοντάς την ομιλία του με τα παραπάνω. Που να ξέρει ότι ο κ. Πάγκαλος τα παίρνει τοις μετρητοίς;
Μας είπε και άλλα, όπως το να μην ορθώνουμε το ανάστημά μας στην Τουρκία, ούτε σημαίες αλλά να ορθώσουμε το… διεθνές δίκαιο. Που ήταν ο ίδιος και η άποψη του περί διεθνούς δικαίου όταν τα νατοϊκά στρατεύματα διέρχοντο μέσω Θεσσαλονίκης για να επιτεθούν κατά της Σερβίας; Που ήταν ο ίδιος και η άποψή του περί διεθνούς δικαίου και θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου, όταν η κυβέρνησή του παρέδωσε έναν ικέτη, τον Οτσαλάν, στους Τούρκους;
Μας είπε ο κ. Πάγκαλος ότι η Τουρκία είναι χώρα ασταθής και επικίνδυνη. Η πολιτική ηγεσία της γείτονος είναι στυγνά υπολογιστική, τα όποια λάθη της γίνονται από ρίσκο με γνώμονα την εξυπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος όπως το εννοεί η ίδια και δε γίνονται ως αποτέλεσμα σπασμωδικών ερασιτεχνισμών, όπως συνέβη με την κυβέρνηση Σημίτη- Πάγκαλου. Η Τουρκία το 2003 αρνήθηκε τη διέλευση των Αμερικανικών δυνάμεων κατά του Ιράκ. Αφήστε το κ. Πάγκαλε, οι συγκρίσεις μαζί τους είναι αποκαρδιωτικές. Η διαφορά δυναμικού δεν έγκειται στη «στρατιωτική υπεροπλία» των γειτόνων, πάντοτε η ελληνική πλευρά σε καλές οικονομικές περιόδους πόνταρε στο ποιοτικό πλεονέκτημα. Η διαφορά δυναμικού έγκειται στο πολιτικό προσωπικό που διαχειρίζεται τις κρίσεις.
Όσοι βρίσκουν αξιόλογη την τότε εξωτερική πολιτική του κ. Πάγκαλου καθώς και την πρότασή του για τo σήμερα, καλούνται να εγγραφούν όσο είναι καιρός στο τμήμα που ήδη είναι υπερπλήρες:
Γυμναστική με τον κ. Γκίκα (Ορέστη Μακρή). «ΕΠΙΚΥΨΙΣ!», «ΤΟ ΑΥΤΟ!»
