Γράφει ο Άρης Χατζηστεφάνου | Σήμερα αγαπημένοι/ες μου θα μιλήσουμε για μόδα και γκουρμέ συνταγές. Και επειδή δηλώνουμε άγνοια για το θέμα θα αφεθούμε στους ειδικούς. Τον Γιάννη Πρετεντέρη, τον Πάσχο Μανδραβέλη, την Έλλη Στάη κ.ά.
Ο Ερίκ Τουσέν, έγραφε προ ημερών ο αρθρογράφος του ΔΟΛ, «εμφανίστηκε στην παρουσίαση της Επιτροπής (για το λογιστικό έλεγχο του χρέους) με σακίδιο, παντελόνι παραλλαγής και σανδάλια».
Λίγες ημέρες αργότερα ο αρθρογράφος της Καθημερινής ερχόταν να συμπληρώσει την ενδυματολογική κριτική.
Στα «μεσημερινιανάδικα» της αστικής δημοσιογραφίας ήρθε να προσθέσει τη φωνή της και το thetoc.gr της Ελλης Στάη, το οποίο αποκάλυπτε τι έφαγαν τα μέλη της επιτροπής για τον έλεγχο του χρέους: «Όπως αποδείχθηκε το γεύμα δεν ήταν τόσο ελαφρύ ούτε μέσα στο κλίμα της ημέρας (Σάββατο του Λαζάρου) καθώς περιελάμβανε κυρίως κρεατικά (μπιφτεκάκια, σουβλάκια, φιλέτο κοτόπουλο) τυροπιτάκια, σπανακοπιτάκια, ντάκο με τυρί και ντομάτα, αλλά και σαλάτες συνοδεία λευκού και ερυθρού οίνου».
Και τι τίτλο θα βάζατε σε ένα ρεπορτάζ, οι πρωταγωνιστές του οποίου έφαγαν σουβλάκια και ντάκο; Μα φυσικά «Το τσιμπούσι στη Βουλή για το… δημόσιο χρέος».
Είναι θλιβερό για την ελληνική αστική τάξη ότι οι πιο στομωμένες, από χρήμα και προβολή, δημοσιογραφικές πένες της – αφού έστυψαν τα μυαλά τους για δυο εβδομάδες – κατάφεραν να ασκήσουν κριτική στα ρούχα του καθηγητή Ερίκ Τουσέν και στα μπιφτεκάκια που έφαγαν τα υπόλοιπα μέλη της επιτροπής. (Παρεμπιπτόντως να θυμίσουμε ότι όλοι οι εμπειρογνώμονες ήρθαν εθελοντικά και αμισθί στη χώρα μας).
Πρέπει φυσικά να αναγνωρίσουμε ότι οι συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι επωμίστηκαν ένα τιτάνιο έργο: Να πείσουν τους Έλληνες πολίτες ότι είναι κακό να μάθουν πως και από ποιους δημιουργήθηκε το χρέος. Συγκεκριμένα να πιστέψουν ότι είναι γελοίο να ρωτάνε γιατί αυτοκτόνησαν 5.000 άνθρωποι, γιατί χάσαμε το 25% του ΑΕΠ και το 33% της αγοραστικής δύναμης του μέσου νοικοκυριού, γιατί έξι στους δέκα νέους είναι άνεργοι και δεκάδες χιλιάδες μετατράπηκαν σε οικονομικούς μετανάστες.
Όσοι παρακολούθησαν βέβαια τις πρώτες ημέρες των εργασιών της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους ίσως κατάλαβαν καλύτερα από που πηγάζει η ανησυχία του πολιτικού, οικονομικού και μιντιακού κατεστημένου. Σε λιγότερο από 48 ώρες ακούστηκαν μέσα στη βουλή κατηγορίες για το ξεπούλημα της Ολυμπιακής, για τις επιχειρηματικές δραστηριότητες της Τράπεζας Πειραιώς, για μίζες δισεκατομμυρίων στους εξοπλισμούς αλλά και στις προμήθειες των φαρμακοβιομηχανιών. Και όλα αυτά ενώ διαπρεπείς πανεπιστημιακοί αλλά και πρώην στελέχη του ΟΗΕ αμφισβητούσαν τον πυρήνα των δανειακών συμβάσεων που επέβαλε στη χώρα η Τρόικα ανοίγοντας, θεωρητικά, το δρόμο για τη διαγραφή τους.
Έχει κανείς αμφιβολία ότι αν η Επιτροπή αφεθεί να λειτουργήσει σωστά θα μπορούσε να τινάξει στον αέρα τις σχέσεις διαπλοκής και εξουσίας που διαμορφώθηκαν στη χώρα μετά τη δικτατορία;
Σχετικά πιο ενδιαφέρουσα ήταν η κριτική που άσκησε στην Επιτροπή η ΠΑΣΟΚογενής ή ποταμοστρεφής πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ (Μητρόπουλος, Βαρουφάκης). Με κίνδυνο να αδικήσουμε την επιχειρηματολογία τους θα τολμούσαμε να την την συνοψίζαμε στη φράση: μην παιδεύεστε με τον έλεγχο του χρέους, εδώ έχουμε να κάνουμε με δομικά προβλήματα του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, της χρηματιστικοποίησης της οικονομίας και της λειτουργίας της ευρωζώνης.
Σωστές παρατηρήσεις τις οποίες όμως θα περίμενε κανείς να ακούσει από πολιτικούς που είναι έτοιμοι να έρθουν σε ρήξη με τον καπιταλισμό και την ευρωζώνη και όχι από αυτούς που αναζητούν έναν έντιμο (ή ταπεινωτικό) συμβιβασμό. Η χρήση τέτοιων επιχειρημάτων, αποσπασμένων από το πολιτικό τους πλαίσιο, μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνα μονοπάτια. Ίσως όσοι το επιχειρήσουν να βρεθούν στη θέση των ρομπότ του Ισαάκ Ασίμοφ, από το μυθιστόρημα Runaround: Καλούμενα να εκτελέσουν αντικρουόμενες εντολές τα ρομπότ «τρελαίνονται» και καταλήγουν να κάνουν κύκλους γύρω από τον εαυτό τους.
Σε κάθε περίπτωση, και σε πείσμα των κυρίαρχων ΜΜΕ και όλων των κομμάτων της διαπλοκής, η Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους ξεκινά το έργο της και αποτελεί ιστορικό γεγονός για την Ελλάδα και ολόκληρη την Ευρώπη.
Όχι φυσικά γιατί πρόκειται για κάποιου είδους επαναστατική διαδικασία. Από το ντοκιμαντέρ Debtocracy εξηγούσαμε ότι η επιτροπή δεν είναι παρά ένα πανίσχυρο εργαλείο στα χέρια όσων θέλουν να αμφισβητήσουν τις μνημονιακές πολιτικές – αλλά δεν παύει να είναι εργαλείο και όχι αυτοσκοπός.
Η ιστορικότητα προκύπτει από το γεγονός ότι για πρώτη φορά μια διαδικασία, που γεννήθηκε από τα κινήματα σε πείσμα όλων (και εννοούμε ΟΛΩΝ) των κομμάτων, μπήκε στη βουλή χωρίς να κάνει την παραμικρή υποχώρηση στις αρχές, τους κανόνες και τις επιδιώξεις της. Αρκετούς από τους ανθρώπους που βλέπαμε να στέκονται στην πλατεία Συντάγματος ή να θυσιάζουν εκατοντάδες ώρες για να προωθήσουν τα αιτήματα της πρωτοβουλίας για τον λογιστικό έλεγχο, τους ξανασυναντήσαμε και στη επιτροπή που δημιούργησε η πρόεδρος της Βουλής.
Πριν από σχεδόν πέντε χρόνια σταθήκαμε δίπλα σε εκείνη την πρωτοβουλία με το ντοκιμαντέρ Debtocracy. Σήμερα είμαστε έτοιμοι να το ξανακάνουμε. Η συνέχεια σύντομα κοντά σας…
