Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας – Δημοσιογράφος I.F.J.
Η ιστορία δεν ξεκινά την ώρα που γεννιόμαστε εμείς. Πάει πολύ πίσω κι αν δεν γυρίσεις πίσω, τότε το μέλλον είναι χαμένη υπόθεση. Κάποιοι την ιστορία την έζησαν και την έδωσαν απλόχερα σαν παραμύθι
Να το πω εκ προοιμίου να τελειώνουμε: Ναι, η Ιστορία πρέπει να ξαναγραφεί!
Μια από τις μεγαλύτερες αλήθειες που έχουν ακουστεί ποτέ είναι ότι την Ιστορία την γράφουν οι νικητές. Αυτό, όμως, δεν είναι Ιστορία. Αυτό είναι ένα παραμύθι σαν αυτά που λένε οι γιαγιάδες στα εγγονάκια τους για να ηρεμήσουν, να φάνε το φαγάκι τους ή να κοιμηθούν.
Η Ιστορία πρέπει να γράφεται ΚΑΙ από τους χαμένους. Από τη στιγμή που ισχύει το «ουδέν κακόν αμιγές καλού», είναι φυσικό να δεχτούμε ότι «στραβά ψωμιά δεν φτιάχνει μόνο η νύφη». Κι αν επιμένουμε (και καλώς επιμένουμε) ότι η Ιστορία συνιστά τον μεγαλύτερο δάσκαλο της ανθρωπότητας, πρέπει να αποδεχτούμε ότι οι νικητές γράφουν τη μισή Ιστορία, η μισή Ιστορία είναι μισό μάθημα και μισό μάθημα είναι εκ γενετής αλυσιτελές.
Ορίστε ένα παράδειγμα μισής Ιστορίας που μέχρι σήμερα δεν έχει διδαχτεί (ή, τουλάχιστον, δεν έχει διδαχτεί όπως πρέπει). Τον Γενάρη που μας πέρασε δόθηκαν στη δημοσιότητα 43.000 ονόματα κρατουμένων που πέθαναν ή σκοτώθηκαν στα στρατόπεδα τα οποία η -εκ των νικητών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου- Σοβιετική Ένωση είχε στήσει στο έδαφος της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας (όπως αυτοαπεκαλείτο η ανατολική Γερμανία). Τα περισσότερα απ’ αυτά τα στρατόπεδα δεν ήσαν παρά μετασχηματισμένα ναζιστικά στρατόπεδα.
Το «Μουσείο του Τείχους» έδωσε στην δημοσιότητα (πλην των παραπάνω 43.000 ονομάτων) στοιχεία από τα οποία προκύπτει ότι οι συνολικά «φιλοξενηθέντες» στα σοβιετικά στρατόπεδα ίσως ξεπέρασαν ακόμη και τις 180.000! Η προέλευσή τους; Γερμανοί (στρατιωτικοί και πολίτες), Λεττονοί, Λιθουανοί, Πολωνοί, Ρουμάνοι, Ουκρανοί κλπ κλπ. Δεν υπήρχε καμιά ρατσιστική προτίμηση!
Η Ιστορία πρέπει να ξαναγραφτεί, λοιπόν, για να καταδικάσει κι αυτά τα στρατόπεδα, όπως κατεδίκασε τα στρατόπεδα των ναζί. Πρέπει να ξαναγραφτεί για να καταδικάσει τον βομβαρδισμό της Δρέσδης (έχω ακόμη στην ψυχή μου τα σημάδια από την προ τριετίας επίσκεψή μου εκεί), όπως κατεδίκασε τον βομβαρδισμό του Λονδίνου. Πρέπει να ξαναγραφτεί για να καταδικάσει την αχρείαστη φρίκη της Χιροσίμας και του Ναγκασάκι, όπως κατεδίκασε την αχρείαστη φρίκη της Γκουέρνικας.
Δυστυχώς, ούτε εμείς οι Έλληνες έχουμε μάθει ότι «πρέπει να θεωρούμε εθνικόν ό,τι είναι αληθές» (Διον. Σολωμός). Φοβάμαι δε ότι διδασκόμαστε ακριβώς το αντίθετο κι έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρούμε αληθές ό,τι είναι εθνικό. Κι όμως, πόσο θα είχαμε ωφεληθεί ως λαός αν στα σχολειά μας μας μάθαιναν ότι την άλωση της Τριπολιτσάς ακολούθησαν σφαγές των τούρκων αμάχων κατοίκων της; Πόσο θα είχε αλλάξει η συμπεριφορά μας απέναντι στις μειονότητες αν μαθαίναμε ότι τα γυναικόπαιδα των τούρκων έφτασαν ως τη Μάνη για να γλιτώσουν (όσα γλίτωσαν) από την ανεξέλεγκτη μανία των νικητών;
Για την ιστορία. Υπεύθυνη στάση δεν είναι να κρύβεις, αλλά να αντέχεις να δεις και την αλήθεια των άλλων, να βιώνεις τον δικό σου πόνο, αλλά και να δοκιμάζεις να νιώσεις τον πόνο των άλλων.
Αυτοί που κίνησαν την ιστορία ήταν λίγοι. Οι πολλοί ήρθαν μετά με πλαστά χαρτιά. Μαζί τους και αυτοί που πλούτισαν στα δίσεκτα χρόνια από την πείνα των πολλών.
Μόνον όταν η Ιστορία ξαναγραφτεί με τη συμμετοχή των ηττημένων θα γίνει πραγματικός δάσκαλος. Κι εμείς θα μπορούμε να ελπίζουμε βάσιμα σε ένα καλύτερο αύριο μόνον όταν διδαχτούμε την αλήθεια, ολόκληρη την αλήθεια. Την πραγματική αλήθεια κι όχι την «αλήθεια» των νικητών.
