Συχνά σκέπτομαι εσάς και τις γυναίκες που μαγειρεύετε για να φάμε εμείς οι άποροι, οι φτωχοί, οι ανήμποροι που δεν έχομε στον ήλιο μοίρα παρά μονάχα τον Θεό και την Παναγία και τους καλούς ανθρώπους σαν και σας. 
Κοιτάζετε να μας στηρίξετε στα πόδια μας να μην πεθάνουμε από την πείνα. Να ζήσουμε και εμείς σαν άνθρωποι. Αυτό είναι το καλό που κάνετε. Μερικοί άνθρωποι το αναγνωρίζουν, μερικοί όχι. Αν δεν υπήρχε το δικό σας συσσίτιο της Σπλάντζιας αλίμονο τι θα γινόμαστε.
Με σεβασμό και εκτίμηση
Αλατσάκης Χρήστος του Αντωνίου και της Στέλλας
γεννηθείς στα Χανιά στις 22/9/1957
