Του Νίκου Τζάρα
Το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος αποτελεί μια ακόμα ηχηρή αποδοκιμασία της Ευρώπης του κεφαλαίου μετά το περσινό ελληνικό «Όχι»:
Με το αποτέλεσμα αυτό απονομιμοποιήθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση και καταδείχτηκε ότι το ευρωπαϊκό οικοδόμημα βρίσκεται σε ευθεία αντίθεση με τις προσδοκίες των λαϊκών στρωμμάτων, γεγονός που αποδεικνύεται από το ότι η ψήφος υπέρ της εξόδου ήταν κατά κύριο λόγο η ψήφος των εργαζόμενων, των φτωχών, της (μειοψηφικής έστω) ριζοσπαστικής Αριστεράς, που προσπάθησε να σκιαγραφήσει μια πρόταση εξόδου, αλλά και σημαντικού τμήματος της βάσης των Εργατικών που εύλογα δεν ενθουσιάστηκαν με την ιδέα της συμπαράταξης με (και υπό) τον Κάμερον.
Η παραίτηση του βρετανού πρωθυπουργού, η αποσταθεροποίηση των «αγορών», ο «σκεπτικισμός» του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και η πικρή γεύση της ήττας για τις ευρωπαϊκές ελίτ και των δορυφόρων σηματοδοτούν μια καλή εξέλιξη. Κακή εξέλιξη η άνοδος των ξενοφοβικών-εθνικιστικών κομμάτων στην Αγγλία.
Δεν πρέπει να παραγνωρίζεται όμως ότι βρισκόμαστε στο πλαίσιο της κρίσης . Υπό αυτήν την έννοια το βρετανικό δημοψήφισμα ήρθε να θυμίσει ότι, στο πλαίσιο αυτό, η Αριστερά έχει δύο επιλογές. Είτε την επιλογή της ενσωμάτωσης στο νεοφιλελευθερισμό, συνεπώς την εκχώρηση της εκπροσώπησης των φτωχών στην Ακροδεξιά· Είτε την επιλογή της αντιπαράθεση με το νεοφιλελευθερισμό με στόχο την έξοδο από την κρίση με ορίζοντα τον σοσιαλισμό με επίγνωση ότι οι μηχανισμοί της ΕΕ, η ίδια η ΕΕ θα σταθούν εμπόδιο σε μια τέτοια διαδικασία.
Καθώς η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η θεσμική μορφή του «διεθνισμού του κεφαλαίου»: η θεσμική μορφή του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού, που αποδεδειγμένα πια, δεν αποτρέπει (αντίθετα: ευνοεί) την άνοδο της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη, οι ρήξεις μαζί της είναι αναπόφευκτες και ο αγώνας δύσκολος και τραχύς. Αξίζει όμως τον κόπο να επιμένουμε νοηματοδοτόντας την ύπαρξη μας με αξιοπρέπεια.
ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΘΑ ΤΟΝ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ.