(μικρό σχόλιο)
Του Ειρηναίου Μαράκη
Έχουμε μπει για τα καλά στην εορταστική περίοδο και ξεκίνησαν οι πρώτες διερυνητικές ματιές στην αγορά για το πως θα ικανοποιήσουμε τις αυξημένες ανάγκες μας αλλά και εαν στο τέλος, μέσα από την πληρωμή των άδικων χαρατσιών θα μείνει τίποτα στην τσέπη ώστε να ικανοποιήσουμε και οτιδήποτε άλλο από ένα μικρό ταπεινό δώρο στο παιδί μας μέχρι την αγορά ενός κιλού παραπάνω κρέας για το βράδυ του “ρεβεγιόν”… Ο μεγάλος υπεύθυνος της ακρίβειας είναι μας λένε ορισμένοι, οι μεγάλες πολυεθνικές, το ανάλγητο κράτος κι η οικονομική συγκοιρία. Σαφώς και δεν έχουν άδικο – ποιός μπορεί να ξεχάσει τα μνημόνια, το μεσοπρόσθεσμο, τα νέα μέτρα που εξήγγειλε ο Βενιζέλος, τα συσσίτια σε σχολεία και γειτονιές που μας επιστρέφουν στο ’40, τη νέα μετανάστευση – αλλά η λύση στροφής στα ελληνικά προιόντα που προτείνεται είναι μάλλον μια ουτοπία που δεν αντιλαμβάνεται το εύρος του προβλήματος ή κάνει πως δεν καταλαβαίνει… Πρέπει να δούμε ότι μέρος του προβλήματος δεν είναι η προτίμηση σε “ελληνικές” ή ξένες εταιρίες (προτίμηση σε ξένες, ανεργία και φτώχεια ενώ σε “ελληνικές” ανάπτυξη, εργασία και χαρά…) αλλά η αποδόμηση της ντόπιας κι ξένης αγροτικής κι όχι μόνο παραγωγής από ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο, τους μεγαλεμπόρους, τους μεσάζοντες που οικονομάνε υπέρ το δέον και παράλληλα το πλήθος του κόσμου δεν έχει πρόσβαση στα αγαθά της γης και των ίδιων των χεριών του. Δεν θα αρνηθούμε ασφαλώς την επιθυμητή και αναγκαία στήριξη των μικρών/μεσαίων τοπικών επιχειρήσεων αλλά θα πρέπει να τις διαχωρίσουμε από τις μεγάλες “ελληνικές” ή από τις υπό ελληνική διεύθυνση που ακολουθούν τον γνωστό δρόμο: φθηνή αγορά προιόντων – ακριβή μεταπώληση – εταιρικό κέρδος – οικονομική εξαθλίωση του μικροπαραγωγού. Επίσης, ούτε όλες οι μικρές επιχειρήσεις είναι κοντά στον πολίτη π.χ. η στάση γνωστής χανιώτικης εταιρίας που παίρνει τα εσπεριδοειδή των αγροτών μας και τα χυμοποιεί – ούτε όλες οι “ελληνικές” επιχειρήσεις είναι ελληνικές π.χ. ΑΛΑΤΙΝΗ (που άνηκε στον Στέφανο Μάνο…) και τώρα ανήκει στον ισπανικό όμιλο EL BISCO ή η ΕΛΑΙΣ που ανήκει στην UNILEVER! Και δεν ισχύει ούτε το παραμύθι περί προσφοράς (ανθρώπινης και προσοδοφόρας) εργασίας από τις “ελληνικές” εταιρίες π.χ. το ΙΝΚΑ Χανίων με την πιο σκληρή στον τόπο μας εργοδοσία και την αγαστή σχέση του με το τοπικό ΠΑΣΟΚ του Μνημονίου! Αφήστε που “υπογείως” προωθείται κι ένας ιδιότυπο τοπικισμός (ναι, να μην φοβόμαστε τις λέξεις!) για τα ποιοτικά προιόντα μας – γευστικότατα όντως! – έναντι των τρίτης, τέταρτης… διαλογής ξένων μαζί με τον απαίσιο διαχωρισμό περί ελληνικής και ξένης εργασίας που ναι δεν αναφέρεται ως τέτοιος ή δεν αναφέρεται καν αλλά οδηγεί σε αυτή την κατεύθυνση ως λογικό συμπέρασμα! Επικίνδυνο! Δηλαδή, ο “ντόπιος” έχει δικαίωμα να εργαστεί, “πρέπει” να εργαστεί αλλά ο… “ξένος” τί; Να φύγει, να πεινάσει, να εγκληματίσει (για να έχουνε να λένε…) ή να περιμένει να εργαστεί στον δικό του τοπικό παραγωγό… Απάντηση λοιπόν, οι παραγωγικοί συνεταιρισμοί; Θα διαφωνήσουμε…
Οποιαδήποτε λύση με το παρόν εμπορικό/εταιρικό καθεστώς αποτελεί ημίμετρο άρα μόνο μερική απάντηση μπορεί να δωθεί από πραγματικούς συνεταιρισμούς παραγωγών/καταναλωτών που θα διαθέτουν την παραγωγή τους χωρίς τους μεσάζοντες ή από καταναλωτικές ομάδες που θα ελέγχουν την ποιότητα της παρεχόμενης τροφής, προσωπικό έλεγχο διάθεσης χρημάτων ή από δράσης τύπου ‘αλληλέγγυο εμπόριο”. Η λύση πρέπει να είναι συνολική. Ανατροπή του υπάρχοντος οικονομικού συστήματος από την εργατική/αγροτική πλειοψηφία και πέρασμα των μέσων παραγωγής στα χέρια μας ώστε να παράγουμε με βάση τις ανάγκες μας, για να εργάζονται όλοι/ες, να παύσει η εκμετάλευση άνθρωπου από άνθρωπο, να μην πετάγεται το πλεόνασμα τροφής στα σκουπίδια, να πάψει η κερδοσκοπία πάνω στον πλούτο της γης!