Ως τώρα μας μάθαιναν ότι οι μόνοι προφήτες που προέβλεψαν των ερχομό του Χριστού ήταν αυτοί της Παλαιάς Διαθήκης. Εκείνη αναφέρονται όμως για Μεσσία και όχι για Υιό του Θεού όπως οι Αρχαίοι Έλληνες. Έτσι θα δούμε σε αρκετά μοναστήρια εικόνες αυτών των προφητών όπως στην Ι.Μ. Μεγίστης Λαύρας, της Σίβυλλας, της Ερυθραίας, του Πλάτωνα, που φιλοτεχνήθηκαν το 1512. Στο νησάκι της λίμνης των Ιωαννίνων του Πλούταρχου και του Αριστοτέλη, που φιλοτεχνήθησαν το 1542. Στον ναό του Προφήτη Ηλία στη Σιάτιστα Κοζάνης, της Σίβυλλας, του Θουκιδίδη, του Πλάτωνα, του Σοφοκλή, του Αριστοτέλη και του Πλούταρχου, σε τοιχογραφείς, που φιλοτεχνήθησαν το 1744. Στην Ι.Μ. Μεγάλου Μετεώρου έχομε την Σίβυλλα, τον Σόλων, τον Πυθαγόρα, τον Σωκράτη, τον Θουκυδίδη, τον Αριστοτέλη, τον Πλάτων, τον Πλούταρχο, τον Ιουστίνο και τον Όμηρο. Φιλοτεχνήθησαν το 1296μ.Χ στην Ι.Μ. Ευγγελίστριας στα Ζαγοροχώρια, την Σίββυλα και των Πλάτων όπου φιλοτεχνήθησαν το 1809. Αλλά και σε άλλους ναούς. Στον καθεδρικό ναό στην Σιένα της Ιταλίας υπήρχαν τα αγάλματα του Πλάτωνα και της Σίβυλλας, (πρόσφατα αφαιρέθησαν) τεχνουργήματα του γλύπτη Goovanni Pisano του 1284. Στο Βατικανό στην Καπέλα Σιξτίνα το 1412 ο Μιχαήλ Άγγελος είχε ζωγραφίσει πέντε Σίβυλλες. (Δελφίς, Ερυθραία, Περσίς, Λίβυσσα και Κυμαία).
Η χρονολογία ύπαρξης της Σίβυλλας της Ερυθραίας τοποθετείται πριν των Τρωικό πόλεμο, γεννήθηκε την 6η γενιά μετά των κατακλυσμό. Θεωρείται η σπουδαιότερη και η αρχαιότερη κατά των Παυσανία. Το όνομα της είναι Ερωφίλη ή Ηροφίλη. (Υπήρχε και νεότερη). Ήταν ιέρια του Απόλλωνα στο μαντείο των Δελφών. Η λέξη Σίβυλλα από την δωρική σημαίνει (Σίο – βόλλα) αυτή που απαγγέλει τη βουλή του θεού. Κατ’ άλλους το Σίβυλλα προέρχεται από το Sibylles που σημαίνει στα Λατινικά μάντισσα, και να καθιερώθηκε από την μετάφραση του Κικέρων, (ένα αιώνα π.Χ.) των χρησμών της, στα Λατινικά. Ιστορικές αναφορές έχομε δύο, σχετικά με αυτούς τους χρησμούς. Την μια στον 4ο αιώνα μ.Χ. όταν επί αυτοκράτορα Μαξεντίνου κάλεσαν την Αγία Αικατερίνη να αποδείξει την θεότητα του Ιησού ενώπιων πενήντα σοφών – ρητόρων. Εκείνη επικαλέστηκε τους Έλληνες Φιλοσόφους και δύο χρησμούς, της Σίβυλλας και του σοφού Απόλλωνα. Ο Μ. Κωνσταντίνος όταν στεύτηκε Αυτοκράτορας στην ομιλία του αναφέρθηκε, επίσης στους χρησμούς της Σίβυλλας, μεταξύ των άλλων.
Αλλά ας δούμε μερικά αποσπάσματα από αυτές της προφητείες.
Σίβυλλας: «Και τότε το παιδίων του μεγάλου Θεού θα έλθει στους ανθρώπους, ενσαρκομένος ομοιάζον με τους ανθρώπους στη Γη. Τέσσερα φωνήεντα θα φέρει, τα άφωνα δύο, σ’ αυτόν φανερώνονται δίπλα και όλο των αριθμό θα αποκαλύψω. Το όνομα Του θα φανερώσεις στους δύσπιστους ανθρώπους, οκτώ μονάδες, τόσες δεκάδες επί αυτών και οκτώ εκατοντάδες = 888. Ι=10, Η=8, Σ=200, Ο=70, Υ=400, Σ=200=888».
Ο Ιωάν. Δαμασκινός (7ος αιών.) αναφέρεται στην προφητεία του σοφού Απόλλωνα, ο οποίος είναι αυτός που οικοδόμησε πολύ πριν την έλευση του Χριστού, ναό στην Αθήνα (Άρειο Πάγο) και μεταξύ των επτά φιλοσόφων, Τίτωνα, Βία, Σόλωνα, Χείλωνα, Θουκυδίδη, Μένανδρο και Πλάτωνα, έγραψε πάνω σε ένα βωμό «Τω αγνώστω Θεώ». Και όταν των ρώτησαν ποιος είναι ο άγνωστος Θεός τους απάντησε. «Προφητεύω κυβερνήτη με τριπλή υπόσταση σε μία, του οποίου ανείπωτος λόγος θα κυοφορηθεί σε ανυποψίαστη κόρη, όπως ακριβώς το πυροβόλο τόξο. Αφού αιχμαλωτίσει όλο τον κόσμο, θα προσφέρει ως δώρο στον Πατέρα. Μαρία είναι το όνομα της… και θα τον φθονήσει άπιστος λαός, και θα κρεμαστεί ψιλά ως κατάδικος σε θάνατο. Όλα αυτά με την θέληση του θα τα υποστεί. Αφού πεθάνει θα αναστηθεί για την αιώνια ζωή».
Στο έργο του Αισχύλου «Προμηθεύς Δεσμώτης», ο Προμυθέας όντως φυλακισμένος στον Καύκασο προλέγει ότι… ο λυτρωτής του, θα γεννηθεί από την παρθένο Ιώ και των Θεό (στ.772, 834, 848), θα είναι δηλαδή Υιός Θεού και Υιός Παρθένου. Αυτός ο Θεάνθρωπος θα καταλύσει την εξουσία των παλαιών Θεών και θα αφανίσει αυτούς και την δύναμη τους (στ.908, 920). Στο ίδιο έργο απαντώντας ο δεσμώτης στον Χρυσοθέμη, που τον μακάριζε επειδή θα των θαυμάζει ο κόσμος τονίζει. «Το μέγεθος του νοήματος των πράξεων μου θα εδραιώσει, σε άλλους αιώνες, ο Υιός μιας Μαρίας».
Ο Σωκράτης, ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης διδάσκουν ένα συμπαντικό Θεό, όπου κυριαρχεί σαν μια Ανώτερη Διάνοια, που το αποτύπωμα της είναι η δική μας διάνοια. Διακηρύσσουν ότι η ψυχή του ανθρώπου έχει θεία καταγωγή και ότι το πνεύμα δεν υπάγεται στο Ένα, αντίθετα το Ένα υπάγεται στο Πνεύμα. Και ο άνθρωπος μέσα από τη θεοποίηση του, εγώ του, μπορεί να αποκτήσει μέθεξη με το Ένα τον Θεό. Λέει επίσης ο Πλάτων «Ο παλαιός νέος και ο νέος αρχαίος, ο Πατήρ εν τω γόνω (Υιό) και ο γόνος εν τω Πατρί, ο εν διαιρείται εις τρία και τα τρία ενούνται εις εν». Στην τριαδικότητα του Υπέρτατου Όντος αναφέρεται και ο Σόλων. «Εις μεν φησί βιάζηται Ουρανος ος εστί Φως Τριλαμπες, ο δε παθών Θεόν εστί και ου θεότης πόθεν αυτή, άμψω γαρ βροτόσωμος και άμβροντος αυτός ήδη θεός και ανήρ πάντα φέρων εκ θνητής Σταυρόν, ύβριν, ταφήν και τα εξής».
Απευθυνόμενος ο Ιησούς σε μια ομάδα Ιουδαίων είπε: «αλλ’ υμείς ου πιστεύετε ου γαρ έστε εκ των προβάτων των εμών, καθώς είπων υμίν». (κατά Ιωάν. Ι, 26). Εσείς όμως δε θέλετε να πιστέψετε, γιατί δεν είστε από τα δικά μου πρόβατα.
Μιχάλης Γ. Κελαϊδής.