Η Ελλάδα στην αυγή του 2013 είναι μια χώρα σε απόγνωση, αφού η παρατεταμένη ύφεση και η ανεργία έχουν καθηλώσει τις παραγωγικές δυνάμεις του έθνους και οι αδύναμες κοινωνικές ομάδες εξαθλιώνονται καθημερινά.
Ο υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας κ. Γιάννης Στουρνάρας σε του συνέντευξη στο BBCδήλωσε 100% σίγουρος ότι είναι η τελευταία χρονιά ύφεσης και ότι στο τέλος του 2013 θα αρχίσει η ανάκαμψη. Από τη μια όλοι ευχόμαστε να βγει αληθινός ο «μνημονιακότερος των μνημονιακών» υπουργός, γιατί αλλιώς θα διαδεχθεί τον κ. Παπακωνσταντίνου στη λίστα των αποτυχημένων υπουργών Οικονομικών που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή, με αλήστου μνήμης δηλώσεις για έξοδο από την κρίση. Από την άλλη ακόμα κι αν επιβεβαιωθούν οι προφητείες του κ. Στουρνάρα δεν θα υπάρχει κοινωνία για να αναγεννηθεί η χώρα. Ο ίδιος φρόντισε να δηλώσει ότι η επόμενη κυβέρνηση θα κάνει κοινωνική πολιτική. Το ερώτημα είναι σε ποια κοινωνία. Αυτή τη στιγμή όλα είναι διαλυμένα και κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν, ιδίως δε τους πολιτικούς που επιμένουν σε μια πολιτική που ακόμη και οι εμπνευστές της ομολόγησαν ότι απέτυχε, όπως έκανε στις πρόσφατες δηλώσεις του ο Πολ Τόμσεν.
Σε όλους τους τομείς οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας καταγράφονται αρνητικά ρεκόρ. Μια ματιά στα δεδομένα και την ειδησεογραφία ή μια ματιά στην άδεια τσέπη μας το επιβεβαιώνει.
– Η φορολόγηση με επαναλαμβανόμενες αποτυχημένες διορθωτικές κινήσεις αποτελεί κυριολεκτικά οικονομική αφαίμαξη των ελληνικών νοικοκυριών με άμεσες συνέπειες στην αγορά αφού αν δεν υπάρχει ζήτηση δεν καταναλώνεται η προσφορά των προϊόντων. Συζητιέται να υπάρξει ακόμη και μηδενικό αφορολόγητο για τα ακίνητα, γεγονός που θα «γονατίσει» ακόμη περισσότερο τους Έλληνες, που είχαν όνειρο «το κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους».
– Η ρευστότητα στις επιχειρήσεις έχει φτάσει στο ναδίρ με τις τράπεζες να είναι φειδωλές στη δανειοδότηση παρόλο που έχουν λάβει δις λόγω και της επανακεφαλαιοποίησης.
– Οι περικοπές στις συντάξεις και τους μισθούς φοβίζουν για το μέλλον ακόμα και τους πιο εύπιστους για τη συνέχιση της ίδιας πολιτικής. Το τέλος Ιανουαρίου το περιμένουν σαν «αποκάλυψη» για να δουν τι απέμεινε από τον πάλαι ποτέ κανονικό μισθό τους.
– Οι αγρότες είναι έτοιμοι να κλείσουν τους δρόμους αφού η αγροτική πολιτική στην Ελλάδα λόγω Μνημονίου έχει ακόμη πιο σκληρή και από την ΚΑΠ.
– Η νέα γενιά μεταναστεύει για ένα καλύτερο μέλλον αφού στην Ελλάδα δεν βρίσκει δουλειά ή αν βρει θα έχει χαμηλό ημερομίσθιο, συνήθως χωρίς όλα τα ένσημα και φυσικά με ξεχειλωμένο ωράριο που ανατρέπει τον προσωπικό και οικογενειακό προγραμματισμό.
– Η κοινωνική πολιτική που αφορά ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού έχει εξαφανιστεί και όσοι δεν αντέχουν μπορεί να βρεθούν στον «Καιάδα».
– Οι υπηρεσίες υγείας υπολειτουργούν και οι άνθρωποι παρά τις υποτιθέμενες βελτιώσεις αδυνατούν και λόγω εσόδων να αγοράσουν τα φάρμακά τους.
– Ο πολιτισμός και οι επιστήμες θυσιάζονται στο βωμό της απαρέγκλιτης εφαρμογής των όρων των δανειακών συμβάσεων, ξεχνώντας ότι από εκεί πρέπει να ξεκινήσει η αλλαγή σε συνδυασμό με μεγάλες στην εκπαίδευση που απ’ ότι φαίνεται σχεδιάζονται επί του προχείρου.
– Τέλος η παρακμή του πολιτικού λόγου και ο ευτελισμός των θεσμών όπως φάνηκε από τη συζήτηση στη Βουλή για τη λίστα Λαγκάρντ συμπληρώνουν την εικόνα της αποσύνθεσης.
Εκτός όμως από όλα τα παραπάνω υπάρχουν και τα άυλα που είναι εξίσου σημαντικά. Από τους Έλληνες λείπει το υγιές δημοκρατικό όραμα που όποιος με ξεκάθαρο και συγκεκριμένο τρόπο το εκφράσει αφού έχει αφουγκραστεί τις ανάγκες της κοινωνίας και του Έθνους, οι πολίτες θα το ενστερνιστούν με τις ίδιες και παραπάνω θυσίες.
Τι να κάνουμε, στην Ελλάδα έχουμε μάθει να βλέπουμε φως και παραμερίζουμε αυτούς που μας το κρύβουν…
