Εκνευρισμός επικρατεί στους δήμους του ν. Χανίων από την πρόσφατη ΚΥΑ ΑΔΠΟΟΟ 5159/586 Β ΕΞ 2015/7-4-2015 σύμφωνα με την οποία εφόσον οι δήμοι κρατήσουν τη διαχείριση των παραλιών θα πρέπει να αποδώσουν το 30% των ακαθάριστων εσόδων τους στο κράτος.
Η συγκεκριμένη απόφαση η οποία εκδόθηκε με βάση τον Ν 2971/2001 (Αιγιαλός παραλία και άλλες διατάξεις) και τις προηγούμενες σχετικές ΚΥΑ των ετών 2012-13-14, δυστυχώς, συνεχίζει στο ίδιο νεοφιλελεύθερο πνεύμα προηγούμενων αποφάσεων, όπου η διαχείριση από το δημόσιο του δημόσιου πλούτου – όπως οι δημόσιες παραλίες – μετατρέπεται σε μία εξαιρετικά κοστοβόρα διαδικασία τόσο ώστε οι ΟΤΑ να εξαναγκάζονται στην παράδοση της διαχείρισης τους στον ιδιώτη.
Ειδικά στα σημερινά πλαίσια μίας ασφυκτικής οικονομικής κρίσης και του συνεπακόλουθου στεγνώματος των ταμείων των ΟΤΑ, πολλοί δήμοι δεν έχουν άλλη δυνατότητα παρά να παραδώσουν τα κλειδιά στους ιδιώτες δημιουργώντας έτσι τις συνθήκες μίας έμμεσης ιδιωτικοποίησης των παραλιών της χώρας.
Όταν μάλιστα αυτό γίνεται με την επιβοήθηση του κράτους, με αποφάσεις μίας αριστερής κυβέρνησης, που ανεβάζουν το κόστος σε τέτοιο δυσθεώρατο βαθμό, ώστε να αποτελεί για πολλούς δήμους μονόδρομος η παραχώρηση, αυτό είναι εξαιρετικά προβληματικό.
Πιο συγκεκριμένα, κύκλοι που γνωρίζουν καλά το θέμα σημειώνουν ότι η κυβέρνηση αυτή την περίοδο είναι προσηλωμένη σε τέτοιο βαθμό με τη διαχείριση της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές ώστε κάποια ζητήματα να προχωρούν περίπου στον “αυτόματο”.
Έτσι και στο συγκεκριμένο ζήτημα, θεωρούν ότι υπάλληλοι και γραφειοκράτες του Υπουργείου Οικονομικών ανέλαβαν τη διεκπεραίωση της συγκεκριμένης ΚΥΑ, συνεχίζοντας στο πνεύμα προηγούμενων αποφάσεων, την οποία, δίχως να την έχουν μελετήσει σε βάθος και υπό την πίεση του χρόνου της έναρξης της τουριστικής περιόδου, υπέγραψαν οι αρμόδιοι υπουργοί.
Για να γίνει κατανοητό πώς ουσιαστικά δημιουργείται το έδαφος για το πέρασμα των παραλιών στον ιδιώτη, όπως σημείωνε και σε σχετικό άρθρο ο Κώστας Κουκουράκης, πρώην δήμαρχος Ινναχωρίου, εφόσον οι δήμοι αποφασίσουν να κρατήσουν τη διαχείριση των παραλιών πρέπει να καταβάλλουν στο κράτος το 30% των ακαθάριστων εσόδων.
Την ίδια στιγμή αν ο δήμος αποφασίσει πως δε μπορεί να καταβάλλει το τίμημα γιατί είναι πολύ υψηλό, έχει την επιλογή να προχωρήσει σε δημοπρασία ώστε η διαχείριση να περάσει σε ιδιώτη. Ο ιδιώτης τώρα, χρειάζεται να καταβάλλει μόλις το 20% επί του μισθώματος που θα προέκυπτε από τη δημοπρασία. Δηλαδή, ένα ποσό υποπολλαπλάσιο από αυτό που καλείται να πληρώσουν οι ΟΤΑ!
Με άλλα λόγια, μετατρέπουν σε ασύμφορη τη διαχείριση των παραλιών από τους δήμους ώστε να περνάνε στους ιδιώτες. Και από αυτή τη διαδικασία βγαίνει χαμένο το κράτος αφού, τα χρήματα που καλείται να καταβάλλει ο ιδιώτης είναι πολύ λιγότερα από αυτά που θα κατέβαλλε η τοπική αυτοδιοίκηση εφόσον το αντιστάθμισμα ήταν πιο λογικό και άφηνε περιθώρια ώστε να μην είναι ζημιογόνα η διαχείριση των παραλιών.
Τώρα όμως, και με τα οικονομικά των ΟΤΑ ήδη να βρίσκονται σε άθλια κατάσταση, οι δήμαρχοι δε θέλουν να αναλάβουν αυτή την ευθύνη αφού, όπως τονίζουν, σε πολλές περιπτώσεις, για να διασφαλίσουν την ορθή διαχείριση των παραλιών θα πρέπει να βάλλουν και χρήματα από τα ήδη εξαιρετικά επιβαρρυμένα ταμεία τους.
Όπως περιγράφουν την κατάσταση δημοτικοί άρχοντες, αν και με την παραχώρηση της παραλίας οι δήμοι αναλαμβάνουν να καλύψουν πολλά λειτουργικά έξοδα ως προς ναυαγοσώστες, προσωπικό και καθαριότητα, το κράτος κρατά για τον εαυτό του το δικαίωμα είσπραξης, με αποτέλεσμα να μη μπορούν να ανταποκριθούν.
Με την ίδια λογική, παλιότερες κυβερνήσεις, οδήγησαν την τοπική αυτοδιοίκηση να εκχωρήσει μία σειρά αρμοδιότητές της – όπως η καθαριότητα – σε ιδιώτες στα πλαίσια μίας υποτιθέμενης «ελάφρυνσης» του κράτους από τις «κοστοβόρες» υποχρεώσεις του.
Πρόκειται για ένα νεοφιλελεύθερο ιδεολόγημα, ένα μύθευμα σύμφωνα με το οποίο το κράτος εφόσον παραδώσει τα κλεδιά της δημόσιας σφαίρας στους ιδιώτες η διαχείριση αυτού του δημόσιου συμφέροντος από τον ιδιώτη θα είναι πιο «αποτελεσματική» λειτουργώντας με το κριτήριο του κέρδους.
Γνώστες του θέματος, σημειώνουν πάντως ότι υπάρχουν και βελτιώσεις σε σχέση με προηγούμενες ΚΥΑ.
Για πρώτη φορά απαγορεύεται ρητώς η τοποθέτηση τραπεζοκαθισμένων στις παραλίες και ξύλινων δαπέδων πέραν των ξύλινων διαδρόμων.
Επίσης, επιστρέφουμε στο προηγούμενο καθεστώς όπου η απόσταση που πρέπει να έχουν οι ξαπλώστρες από το κύμα επεκτείνεται από τα 3 στα μέτρα.
Ο χώρος που καταλαμβάνουν οι καντίνες περιορίζεται στο μισό και απαγορεύεται η τοποθέτηση τεντών.
Όμως, όπως τονίζεται από πολλές κατευθύνσεις, όλα αυτά τα μέτρα είναι κενά περιεχομένου εφόσον δεν υπάρχει αποτελεσματικός έλεγχος. Το ζήτημα, σημειώνουν, ποτέ δεν ήταν η αυστηροποίηση των μέτρων αλλά η εφαρμογή του νόμου. Εκεί χωλαίνουν τα πράγματα.
Πολλοί δήμαρχοι ευελπιστούν ότι στο επόμενο διάστημα η κυβέρνηση θα αναγνωρίσει το λάθος της και θα προχωρήσει σε μία διορθωτική απόφαση η οποία θα θέσει το ζήτημα στη σωστή βάση. Με βασικό κριτήριο τη διασφάλιση του δημόσιου συμφέροντος. Αλλά, και τη βελτίωση των οικονομικών του κράτους, του οποίου τα κέρδη θα είναι μεγαλύτερα εφόσον η διαχείριση των παραλιών παραμείνει στους ΟΤΑ.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, η ΚΥΑ, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την απόφαση του ΣτΕ και ενδέχεται να ανατραπεί στις αρχές Ιουνίου, οπότε και θα κριθεί στην ολομέλειά εκ νέου και ενώ οι παραλίες θα βρίσκονται σε πλήρη λειτουργία.
Γ.Α.
