Λικέρ από βερύκοκα
(καταπληκτικό!)
Εκατόν πενήντα (150) σπόροι από βερύκοκα καθαρισμένοι από τον χονδρό φλοιό. Μόνο 10-15 μαζί με τον χονδρό φλοιό. Τους βάζομε σε δύο μπουκάλια με κονιάκ και τους αφήνομε στον ήλιο δύο μήνες, μέρα – νύχτα, πολύ καλά κλεισμένα τα μπουκάλια. Όταν είναι έτοιμο το κονιάκ (σε δύο μήνες) βράζομε πέντε ποτήρια ζάχαρη και τέσσερα ποτήρια νερό 8-9 λεπτά. Όταν κρυώσει ρίχνομε μέσα στο σιρόπι ένα φλιτζανάκι τσικουδιά, στραγγίζομε το κονιάκ και τα ανακατεύομε όλα μαζί. Τέλειο λικέρ.
Τελευταία ακούω κάποιες φορές να λένε πως τα βερύκοκα ονομάζονται και καΐσια. Λάθος! Όταν ήμουν μικρή σχεδόν σε όλα τα κτήματα υπήρχαν και καϊσιές και βερυκοκιές. Όπως υπήρχαν βέβαια μέχρι πρόσφατα, σε όλα τα σπίτια με αυλή, οι τζανεριές με τα αγαπημένα μας τζάνερα. Τα μαγιάτικα που τρωγόταν κιτρινωπά αλλά και προς το τέλος τους που γινόταν κόκκινα. Τα κορόμηλα. Τι τζάνερα ήταν αυτά! Ωρίμαζαν μετά τα μαγιάτικα. Πιο μεγάλα, πιο νόστιμα, πιο τραγανά. Τρωγόταν κιτρινωπά αλλά και εντελώς ώριμα που γινόταν κόκκινα. Επίσης οι αφθονίες. Κίτρινα τζάνερα. Ξεκινούσαν και γέμιζαν τα κλαδιά απ’ τις μασχάλες του δέντρου μέχρι κάτω. Γι’ αυτό τις έλεγαν αφθονία. Τι νόστιμα! Τι μαρμελάδες έφτιαχνε η μαμά μου μ’ αυτά τα τζάνερα! Δεν υπάρχουν πια. Χάθηκαν. Όπως και τα καΐσια. Που μοιάζουν με τα βερύκοκα αλλά ήταν πιο μικρά, πιο κοκκινωπά, πιο γλυκά και πιο αρωματικά. Ασυγκρίτως πιο νόστιμα ήταν τα καΐσια. Επίσης, το κουκούτσι στο καΐσι ήταν γλυκό και το τρώγαμε όπως το αμύγδαλο. Ενώ στο βερύκοκο το κουκούτσι δεν τρώγεται, είναι πικρό. Δυστυχώς ούτε καΐσια υπάρχουν πια.
Γλυκό κουταλιού βερύκοκο ολόκληρο
Τρία κιλά βερύκοκα, δυόμιση κιλά ζάχαρη, ενάμιση ποτήρι νερό, ένα με δύο λεμόνια, ένα κομμάτι ασβέστης ξερός, σαν φλυτζάνι τσαγιού μέγεθος.
Διαλέγομε βερύκοκα σκληρά και όχι πολύ ώριμα. Βάζομε σε μεγάλη λεκάνη αρκετό νερό και σβήνομε μέσα τον ασβέστη. Εν τω μεταξύ βγάζομε προσεκτικά μ’ ένα κοφτερό μαχαίρι μια λεπτή φλούδα από κάθε βερύκοκο, σπρώχνομε το κουκούτσι από τη ρίζα του μ’ ένα καρφί και το βγάζομε από το κάτω μέρος. Ζόρικη δουλειά, αλλά αξίζει. Μετά θα τα ρίξομε στον σβησμένο ασβέστη ο οποίος δεν θα πρέπει να κοχλάζει πια. Τα αφήνομε τρεις με τέσσερεις ώρες ανακατεύοντας τα συνεχώς με ξύλινη κουτάλα. Στο διάστημα αυτό βάζομε τη ζάχαρη με το νερό σε σιγανή φωτιά να λιώσει, χωρίς να δέει καλά το σιρόπι. Σαν κρυώσει αρκετά ρίχνομε μέσα τα βερύκοκα καλά – καλά πλυμένα και τα βάζομε σε δυνατή φωτιά. Τα ξαφρίζομε λίγο και τα βράζομε επί 15 λεπτά περίπου. Κατεβάζομε την κατσαρόλα και τ’ αφήνομε μια νύχτα για να χύσουν τον χυμό τους. Την επόμενη τα ξαναβράζομε μέχρι να γίνουν διαφανή και να δέσει το σιρόπι. Πέντε λεπτά πριν τα κατεβάσομε από τη φωτιά προσθέτομε και τον χυμό του λεμονιού. Όταν κρυώσουν τα βάζομε και τα κλείνομε αεροστεγώς σε βάζο και τα φυλάμε σε δροσερό μέρος.
Μαρμελάδα βερύκοκα
Ένα και ένα τέταρτο βερύκοκα, το ίδιο ακριβώς και η ζάχαρη, ένα φλυτζάνι τσαγιού νερό, χυμός λεμονιού, βερύκοκα ώριμα και γερά.
Τα πλένομε, βγάζομε τα κουκούτσια και τα βάζομε να βράσουν με το νερό. Αφού λυώσουν, τα περνάμε από σίτα. Μαζεύομε τον πολτό και τον βάζομε σε φαρδειά κατσαρόλα με τη ζάχαρη σε δυνατή φωτιά. Ανακατεύομε για να μην πιάσει. Όταν απ’ το κουτάλι πέφτει μια πλατιά πυκνή μάζα είναι έτοιμη. Ρίχνομε το λεμόνι, αφήνομε να πάρει δύο βράσει και κατεβάζομε.
