Ανακοίνωση Συλλόγου πολιτών Ρεθύμνου για τη μελέτη της ελευθεριακής εκπαίδευσης « το Σπόρι»:
Η δημόσια παιδεία, το πολύτιμο λάφυρο της προκρούστειας κλίνης κατακρεουργείται για άλλη μια φορά και μαζί του οι ατομικές και συλλογικές μας ελευθερίες, τα εργασιακά δικαιώματα και η παιδαγωγική της ελπίδας ( ή η ελπίδα της παιδαγωγικής). Στο δημόσιο σχολείο, θα στηθούν κάμερες.
Εν μια νυκτί – σε καθεστώς επιδημικής κρίσης και με την απαγόρευση κυκλοφορίας από νομό σε νομό σε ισχύ η κυβέρνηση- ανακοίνωσε την έναρξη νέων περικοπών. Όμως αυτή τη φορά εκκινούν από τη στρατιωτικού τύπου κατάργηση της παιδαγωγικής σχέσης και ελευθερίας στη σχολική τάξη. Οι κάμερες ήρθαν στη σχολική ζωή, μήπως και μείνουν…
Η πανδημία, ο υποχρεωτικός εγκλεισμός που τη συνοδεύει, ο φόβος για την επόμενη μέρα και η καθήλωση στην οθόνη των διαγγελμάτων των 18:00 ήταν μόνο η αφορμή, μια θαυμάσια ευκαιρία για την περικοπή των μισθών, την κατακρεούργηση του φυσικού περιβάλλοντος και την εισβολή πολυνομοσχεδίου στην Παιδεία που πολιορκεί εκ νέου τις πολύπαθες σταθερές του κόσμου της εκπαίδευσης. Η “εξ αποστάσεως”, μια κακοστημένη προχειρότητα, στην οποία συνηγόρησαν αυτοί που όφειλαν να ορθώσουν ανάστημα, συνέδραμε το Μεγάλο Αδερφό στα σχολεία και μαζί της ακολούθησε το αδικαιολόγητο υγειονομικά και παιδαγωγικά άνοιγμα των σχολείων που θέτει σε κίνδυνο μαθητές, γονείς και κοινή λογική: η Ελλάδα βρίσκεται στην προτελευταία θέση στην ΕΕ σε αριθμό τεστ ανά κατοίκους και στην 82η θέση στον κόσμο σε ένα σύνολο 180 χωρών που δίνουν αποτελέσματα για τα τεστ.
Η εμπέδωση της νέας κανονικότητας πασχίζει να αναδυθεί με όρους τηλεματικούς/θεαματικούς προορισμένους να εμφυσήσει φόβο και δέος: μετωπικές τάξεις απομονωμένων μαθητών/τριών, με μάσκα ή χωρίς, άτεγκτοι εκπαιδευτικοί υπό επιτήρηση για να εξασφαλίσουν το τρίπτυχο : κανένα λάθος, κανένα δάκρυ, κανένα αυθόρμητο αστείο που να ερεθίζει το γυάλινο μάτι της σχολικής αίθουσας. Στη δυστοπία αυτή (τάξη στον πάγο) η παρέκκλιση από το πρόγραμμα, η ελεύθερη συζήτηση, η ανατρεπτική προσέγγιση του διδακτικού αντικειμένου, ο κριτικός στοχασμός μπαίνουν σε καραντίνα. Μέχρι νεωτέρας.
Η παιδαγωγική πράξη, τα δρώμενα και δυναμική της δεν είναι εικόνα στην οθόνη
Γιατί αποτελούνται από τον (δια ζώσης) πλούτο ενός φάσματος ανθρώπινων σχέσεων που τα περιέχει όλα: οικοδόμηση στάσεων και γνώσεων μέσα από συλλογική προσπάθεια και μόχθο, αλληλεπίδραση με συμμετοχή όλων των αισθήσεων, δικαίωμα στο λάθος, δικαίωμα στο παιχνίδι και άφθονο παιδαγωγικό οξυγόνο όταν εμείς, οι εκπαιδευτικοί και γονείς των μαθητών μας, αντιμετωπίζουμε το σχολείο ως κοινότητα δημοκρατίας. Διαβάσαμε κάπου: «Η διαχείριση ενός μαθήματος είναι κάτι περισσότερο από κανόνες, στόχους, διδακτέα ύλη και βαθμούς στα διαγωνίσματα. Είναι η ίδια η ζωή του μαθητή και του δασκάλου, είναι συναίσθημα και λογική, είναι παιχνίδι και όρια, είναι μοναδική εμπειρία και έχει τη δυνατότητα να αλλάξει την πορεία ζωής του παιδιού… δεν είναι τηλεοπτική παράσταση για το ευρύ κοινό». Αν λοιπόν θεωρήσουμε πως το μήνυμα που θέλει να περάσει η κυβέρνηση είναι η εμπέδωση της πειθαρχίας από τη νηπιακή ηλικία τότε δεν έχουμε παρά να επανοικειοποιηθούμε εκείνη τη μορφή της δημοκρατικής παιδείας που θα ορθωθεί ως ανάχωμα στην αναζωπύρωση της φασιστικής επιδημίας. Είναι ανάγκη τώρα περισσότερο από ποτέ πλάι στις συλλογικές και ατομικές μας διεκδικήσεις να αναστήσουμε τη δυνατότητα της εκπαίδευσης να δημιουργεί νέους ανθρώπους με κριτική στάση και πράξη απέναντι στον σκληρό ανταγωνισμό, τον ανεξέλεγκτο ατομισμό και τον άκρατο καταναλωτισμό που προωθεί το νεοφιλελεύθερο-νεοφασιστικό μοντέλο.
Η βιοποικιλότητα της ελευθεριακής παιδαγωγικής διαθέτει τους διαθέσιμους σπόρους για να ξαναφυτέψουμε βαθιά στα θεμέλια των σχολείων μας.
- Άμεση κατάργηση της τροπολογίας. Έξω οι κάμερες από τα σχολεία.
- Άμεση απόσυρση του πολυνομοσχεδίου για την εκπαίδευση.
