Συναγωνιστές – Συναγωνίστριες – Σύντροφοι – Συντρόφισσες,

Ως μέλος του Δ.Σ. του δικτύου χαιρετίζω τη σημερινή εκδήλωση για τη συμπλήρωση 80 χρόνων από το αποφασιστικό χτύπημα που έδωσε ο ΕΛΑΣ κατά των Γερμανών κατακτητών στον ιστορικό και τιμημένο αυτό τόπο.

Η οργάνωση εκδηλώσεων τιμής από τα παραρτήματα της ΠΕΑΕΑ – Δ.Σ.Ε. είναι καθήκον μείζονος σημασίας καθώς πληθαίνουν οι διαθέσεις νέων ανθρώπων να πληροφορηθούν σωστά και αναλλοίωτα τα γεγονότα της δρακογενιάς της εθνικής μας αντίστασης. Επίσης κρατούν ζωντανή τη ένδοξη ιστορία του τόπου και διαπαιδαγωγούν τις μέλλουσες γενιές στο πνεύμα του οργανωμένου αγώνα προκειμένου να καταχτηθεί η εθνική μας ανεξαρτησία, να εγκαθιδρυθεί η λαϊκή κυριαρχία και να σφυρηλατηθεί το χρέος όλων μας για την καταπολέμηση του φασισμού σ΄όποιες μορφές κι αν εκδηλώνεται. Αυτό αποκτά ιδιαίτερη σημασία στις μέρες μας όπου επίσημα κι ανεπίσημα καταβάλλονται ύπουλες προσπάθειες να ξεχασθείκάθε τί που αναδεικνύει τη μεγάλη και καθοριστική συμβολή στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο της ΕΑΜΙΚΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ιδίως σε σημεία όπως αυτό που άστραψαν και βρόντηξαν τα όπλα του ΕΛΑΣ.

Οι μαρτυρικοί τόποι στη χώρα μας είναι άρρηκτα δεμένοι με την ΕΑΜΙΚΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ γιατί οι κατακτητές και οι ντόπιοι συνεργάτες τους προκειμένου να σταματήσουν τη γιγάντωση του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ – ΕΠΟΝ και τη λαϊκή τους στήριξη προέβαιναν σε φρικαλεότητες,  και τα ολοκαυτώματα δείχνουν την πραγματική όψη του φασισμού. Στη χώρα μας μόλις το 2000 πήρε νομική υπόσταση το Δίκτυο με έδρα τα μαρτυρικά Καλάβρυτα. Ως πρόεδρος της μαρτυρικής Μαλαθύρου και ως Δήμαρχος αργότερα γνωρίζω από πρώτο χέρι τι αγώνας έγινε για να γίνει αυτό δεκτό από την πολιτεία και να ψηφιστεί ο σχετικός νόμος και αυτό σε μια χώρα που μετά την Σοβιετική Ένωση έρχεται δεύτερη σε απώλειες και καταστροφές.

Στην πατρίδα μας έχουν αναγνωριστεί μέχρι σήμερα με Προεδρικό Διάταγμα 110 χωριά που κατανέμονται σε 53 Δήμους.

Στο Νομό μας εξακολουθούν να μένουν χωρίς αναγνώριση ως μαρτυρικά από την πολιτεία, πράξη που δεν απαιτεί οικονομικό κόστος παρά μόνο ηθική αναγνώριση χωριά όπως τα Φλώρια, τα Χαιρεθιανά, η Λίμνη, η Βάθη, τα Τσουρουνιανά, Κυρτωμάδο, Αλικιανό και απαιτείται συλλογικός αγώνας από τη μεριά μας για να αναγνωρισθούν. Στο συλλογικό αυτό αγώνα πάντα θα έχει προτεραιότητα και το απαράγραπτο δικαίωμα του ελληνικού λαού για τη διεκδίκηση των γερμανικών επανορθώσεων του κατοχικού δανείου και της επιστροφής των αρχαιολογικών θησαυρών. Μαχητική ήταν η παρουσία μας ως παράρτημα ΧΑΝΙΩΝ ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ στην πρόσφατη προκλητική παρουσία του Γερμανού προέδρου στη Μαρτυρική Κάνδανο.

Ας πάρει λοιπόν πρωτοβουλία η ελληνική πολιτεία ούτως ώστε από διακήρυξη να γίνει πράξη ότι «η Ελλάδα θεωρεί διαχρονικώς ότι οι απαιτήσεις που αφορούν στο κατοχικό δάνειο και τις αποζημιώσεις είναι νομικώς ενεργές και δικαστικώςεπιδιώξιμες»γιατί οι ζημιές, οι καταστροφές, οι θάνατοι, τα μαρτύρια που υπέστη ο πληθυσμός μιας χώρας εξαιτίας των ενεργειών μιας άλλης χώρας – είναι θέμα εθνικό, στην πιο απόλυτη έννοια της λέξης. Αφορά, δηλαδή το εθνικό σύνολο, δεν είναι θέμα ούτε ατόμων, ούτε συλλογικοτήτων. Το εθνικό σύνολο το εκφράζει η εκάστοτε κυβέρνηση, η πολιτική ηγεσία, η οποία μπορεί και μιλά στο όνομα του όλου. Το ίδιο ισχύει και για την απέναντι πλευρά. Αυτού του είδους τα θέματα λύνονται από συμφωνίες , μεταξύ κυβερνήσεων, πολιτικών ηγεσιών. Είναι διπλωματικά, πολιτικά ζητήματα. Όλα τα υπόλοιπα πεδία διεκδίκησης, το δικαστικό – νομικό, το κινηματικό, το ηθικό, αν θέλετε, το πνευματικό – επιστημονικό , υποβοηθούν, προετοιμάζουν, προσανατολίζουν και προωθούν το αποφασιστικό (το πραγματικό/ουσιαστικό) βήμα: την κυβερνητική παρέμβαση. Από μόνα τους – χωρίς το τελευταίο – είναι ως μη γενόμενα.

Δεν πρέπει να πέφτομε στην προπαγάνδα των παραχαρακτών της ιστορίας ότι στη διάρκεια της κατοχής αλλά και πριν υπήρχεεθνική ομοψυχία. Την αντίσταση δεν την έκαναν όλοι. Υπήρχαν οι ριψάσπιδες, οι φυγάδες, οι μαυραγορίτες και τέλος οι συνεργάτες των Γερμανών που δεν ήταν λίγοι.Πρέπει να γνωρίζομε ότι μόνο στο Νομό Χανίων έχουν διαστεί από το ειδικό δικαστήριο δοσιλόγων 130 Χανιώτες εκτός όσοι για λόγους σκοπιμότητας της εποχής δεν οδηγήθηκαν στο ειδικό δικαστήριο ή απαλλάχθηκαν με βουλεύματα, άλλοι δε πλαισίωσαν τις υπηρεσίες του μεταπολεμικού κράτους.Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι του Χανιώτη Ταγματάρχη Χωροφυλακής Δημήτρη Παπαγιανάκη.

Ιδρυτή του προδοτικού τάγματος που διέλυσε ο ΕΛΑΣ, ο οποίος αθωώθηκε από το ειδικό δικαστήριο Δοσίλογων στις 28-8-1946 μετ’ επαίνων. Προφυλακισμένος από τον Ιούλη του 1945 για το φόνο του αγωνιστή της Αντίστασης, υπολοχαγού Μανώλη Μπιμπλή από άνδρες της μονάδας του καθώς και την ανάμειξη του προδοτικού του τάγματος στις μαζικές εκτελέσεις στη Μαλάθυρο – Κακόπετρο – Παλαιά Ρούματα στις 28-8-1944.

Συναγωνιστές – Συναγωνίστριες

Ένα από τα μέγιστα των καθηκόντων μας είναι τι διάβασμα της ιστορίας μας. Ντοκουμέντα υπάρχουν, πηγές υπάρχουν, συλλογικές εργασίες υπάρχουν, διαλεχτοί μας αγωνιστές έχουν αφήσει ανεκτίμητοθησαυρό. Ας αφιερώσουμε ακόμα περισσότερο χρόνο στη μελέτη τους για να αντλήσουμεγνώσεις. Οι γνώσεις αυτές είναι ακατανίκητο όπλο που μας εξοπλίζει για να παλέψομε για ένα καλύτερο κόσμο χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο όχι μόνο με την καρδιά μας αλλά και με τη γνώση μας.

Αυτό νομίζω ότι αποτελεί και την καλύτερη δικαίωση του αγώνα των ηρώων που τιμάμε σήμερα.