Παρά τα ισοπεδωτικά μέτρα επί μέτρων των τελευταίων χρόνων και την αποδοχή “ασφαλιστικού” και “φορολογικού” με εξοντωτικό πρόσημο, οι “βομβαρδισμοί” συνεχίζονται
Από τη στιγμή που οι “εταίροι” μας αποφάσισαν να μας… διασώσουν τα πράγματα πάνε κατά διαόλου κι αυτό το διαπιστώνουμε όλοι μας, χωρίς να έχουμε τα πτυχία του Ντάιζελμπλουμ, που άλλωστε μάλλον δεν έχει πτυχίο, ή, και εάν έχει, αυτό δεν τον κάνει ειδικό σε οτιδήποτε πέραν της μεταφοράς της γραμμής του Σόιμπλε.
Άλλωστε, οι περιβόητες μεταρρυθμίσεις που θα μας έκαναν μια “φυσιολογική ευρωπαϊκή χώρα” ποτέ δεν ειπώθηκε ανοιχτά ποιες ακριβώς είναι εντέλει και γιατί δίνουν λύσεις, ώστε να γνωρίζουμε και εμείς (και όχι να υποψιαζόμαστε) τι ακριβώς θέλουν και πού μας οδηγούν οι “εταίροι” μας, που με τη συνδρομή του ΔΝΤ και της ΕΚΤ έχουν πλέον αναγορευτεί σε “θεσμούς”.Γιατί, ακόμη κι αν αφήσουμε εκτός συζήτησης το τι σημαίνει “φυσιολογική ευρωπαϊκή χώρα”, καθώς, παραδείγματος χάριν, ούτε η Αυστρία, ούτε η Δανία, ούτε η Ουγγαρία, φαίνονται… φυσιολογικές, υπάρχει ένα ζητηματάκι με τις “μεταρρυθμίσεις”. Ακόμη κι αν όλα τα φαρμακεία, λόγου χάριν, μένουν ανοιχτά 24 ώρες το 24ωρο, και όλοι γίνουμε… ταξιτζήδες ή μεταφορείς, ή ανοίξουν χιλιάδες φούρνοι ακόμα, πέραν των χιλιάδων που ήδη υπάρχουν, κανείς από τα… τεχνικά κλιμάκια δεν μας έχει εξηγήσει, πώς αυτό θα βοηθήσει στη δημιουργία “βιώσιμων θέσεων εργασίας”, πώς θα βελτιώσει τις… εξαγωγές και πώς θα ξαναβάλει την Ελλάδα σε “τροχιά ανάπτυξης”.
Επίσης, κανείς από τα “τεχνικά κλιμάκια”, ή πολύ περισσότερο από τους πολιτικούς αστέρες που φωτογραφίζονται στο Eurogroup, δεν μπήκε στον κόπο να μας εξηγήσει ποιος ακριβώς είναι ο “νέος ρόλος” της Ελλάδας στο “ευρωπαϊκό οικοδόμημα του 21ου αιώνα”, ειδικά καθώς βρίσκεται στην εσχατιά της Ευρώπης, στην άκρη των Βαλκανίων και της Μεσογείου, κοντά στις περιοχές που φλέγονται ή… κάηκαν. Κάπως περίεργη αυτή η σιωπή για πολιτικούς που κρατούν τα “κλειδιά” μιας ηπείρου και έχουν τόσο στενές σχέσεις με τα πρώην ή τα νυν καθεστώτα των περιοχών που “καίνε”.
Όπως είναι περίεργο ότι ουδείς προσπαθεί να σκιαγραφήσει τι μπορεί να σημαίνει ανάπτυξη, όχι γενικώς και αορίστως αλλά για τη χώρα μας. Και εάν για τους ημεδαπούς αστέρες η αδυναμία τους να προσδιορίσουν στοιχειωδώς τι σημαίνει “παραγωγική ανασυγκρότηση” εξηγείται από την εγνωσμένη ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού, για τους ευρω-αστέρες μας τα πράγματα μάλλον δεν είναι τόσο απλά. Ο κ. Σόιμπλε λχ ο οποίος “ανασυγκρότησε” κοτζάμ Ανατολική Γερμανία βάσει συγκεκριμένου σχεδίου… καταστροφής των δομών της και ιδιωτικοποίησης των πάντων, δεν μπορεί στο “ελληνικό πρόβλημα” να κινείται στην τύχη.
Κατά συνέπεια, ο Αμερικανός οικονομολόγος Τζέιμς Γκαλμπρέιθ δικαιώνεται όταν διαπιστώνει ότι “Δεν υπάρχει σχέδιο διάσωσης, όπως δεν υπάρχουν και μεταρρυθμίσεις” και ότι, όπως διαρκώς περισσότεροι αντιλαμβανόμαστε, “οι πολιτικές που εφαρμόζονται αδιαφορούν εντελώς για την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας ή την ευημερία του ελληνικού λαού” και έχουν μόνο στόχο τις μπιρ παρά ιδιωτικοποιήσεις.
Γιατί “εκείνο που ενδιαφέρει τους πιστωτές είναι οι μετοχές να περάσουν στα χέρια γερμανικών κατασκευαστικών εταιρειών, διεθνών αλυσίδων ξενοδοχείων, διεθνών φαρμακευτικών εταιρειών” όπως υπογραμμίζει, δείχνοντας ορισμένους μόνο από τους τομείς “ενδιαφέροντος” που αποκρύπτει η μεταρρυθμισιολογία.
Η υπόθεση γίνεται ξεκάθαρη όταν, παρά τις σημαντικές παραχωρήσεις της ελληνικής πλευράς, που αποτυπώνονται με δραματικό για τους πολίτες τρόπο τόσο στο ασφαλιστικό όσο και στο φορολογικό, το κουαρτέτο επιλέγει να ζητάει μέτρα ων ουκ έστιν τέλος, δεσμεύοντας και τις επόμενες κυβερνήσεις.
Όταν μάλιστα η κυβέρνηση προτείνει (μάλλον εύκολα) αυτόματο… κόφτη όποτε παρουσιάζονται αποκλίσεις στα δημοσιονομικά μεγέθη και αυτός δεν γίνεται αποδεκτός από τους “εταίρους” μας, γιατί έτσι η (όποια) κυβέρνηση διατηρεί τη δυνατότητα να επιλέγει μεταξύ πρόσθετων φόρων και περικοπής δαπανών του δημοσίου, το πρόβλημα γίνεται εκρηκτικό για τη χώρα και τους ανθρώπους της.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.