του Πέτρου Ζερβού
Η επιδιωκόμενη απομόνωση ενός απροόπτου ή ενός μπαμ στην ελληνική επικράτεια και η στεγανοποίηση της ευρωζώνης, οικονομική και πολιτική, πρέπει να διασφαλισθεί πάση θυσία. 
Ήδη, αν και θα απαιτούνταν περισσότερα στοιχεία εδώ για να αποδειχθεί, η περιγραφή της εσωτερικής κατάστασης στα διεθνή μέσα ενημέρωσης είναι αμελητέα. Μπορεί τα άρθρα, οι ανακοινώσεις και οι εκτιμήσεις για την ελληνική κρίση χρέους να δίνουν και να παίρνουν στα μεγάλα ΜΜΕ σε όλο τον κόσμο, πουθενά όμως δεν υπάρχει εκτίμηση της εσωτερικής κατάστασης. Το ίδιο φαίνεται να ισχύει και για χώρους, δημοσιογραφικούς αλλά και πολιτικούς, που επιδιώκουν μια πιο ενδελεχή γνώση και μετάδοση των όσων συμβαίνουν τουλάχιστον στον ευρωπαϊκό χώρο. Με άλλα λόγια, τα κανάλια επικοινωνίας που θα μπορούσαν να μεταδόσουν τον ιό της οικονομικής αλλά και πολιτικής κρίσης φαίνεται να μη λειτουργούν πολύ καλά το τελευταίο δίμηνο.
Ο μόνος τρόπος για να διατηρηθεί έστω προσωρινά η ψυχραιμία στην υπόλοιπη ευρωζώνη – αν και αυτή έχει αρχίσει να διαλύεται με Πορτογαλία, Ισπανία και πλέον μεγάλες τράπεζες στην Κεντρική Ευρώπη υπό καθεστώς έντονων πιέσεων – είναι η επιβολή στην Ελλάδα μιας πολιτικής εξουσίας που θα εξασφαλίσει δύο βασικά πράγματα:
Την ανεμπόδιστη και προγραμματισμένη εφαρμογή των μνημονίων και κάθε άλλου πρόσθετου μέτρου, μισθολογικού ή διαρθρωτικού χαρακτήρα.
Την – με κάθε τρόπο – αποφυγή οποιουδήποτε συμβάντος στους από κάτω, όπως μια γενικευμένη εξέγερση (κοινωνική κόπωση κατά το ΔΝΤ, μπαμ κατά τον Παπανδρέου) που θα μπορούσε να εξαπλωθεί στις γειτονικές ευρωπαικές χώρες του νότου ή σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κέντρου της ευρώπης που ήδη αρχίζουν να μετράνε εκατομμύρια φτωχών.
Η πολύ πρόσφατη εμπειρία των αραβικών εξεγέρσεων έδειξε σε όλους ότι για να εξαπλωθεί μια φωτιά των από κάτω, δεν χρειάζεται πάρα μία φωτογραφία που θα ανεβάσει κάποιος σε κάποιο σάιτ. Από κει και πέρα όλα πέρνουν το δρόμο τους.
Η νέα φάση της κρίσης της ευρωζώνης, οικονομική αρχικά και πολιτική κατόπιν, περνάει από την Ελλάδα και φέρνει μαζί της τα χειρότερα σενάρια από αυτά που ονομάζουν εδώ και καιρό διάφοροι ως απολυταρχικός ή αυταρχικός καπιταλισμός. Η στεγανοποίηση της Ελλάδας επιδιώκει έναν μετριασμό του ρυθμού εξάπλωσης της διπλής κρίσης στις υπόλοιπες χώρες της Μεσογείου αλλά και σε χώρες όπως η Αγγλία όπου οι εξαθλιωμένοι το καλοκαίρι επανέλαβαν τα όσα είχαν μάθει από το Δεκέμβρη του 2008 στην Αθήνα. Ο μόνος τρόπος για να εξασφαλισθεί η στεγανοποίηση είναι μια πολιτική εξουσία, άγνωστης ακόμη μορφής, που θα εξασφαλίζει ότι η Ελλάδα θα θεωρείται πλέον ειδική περίπτωση χώρας που λόγω εσωτερικών συγκρούσεων και διαφορών πρέπει να αφεθεί μόνη της. Η πολιτική εξουσία αυτή μάλλον δεν θα χρειάζεται νομιμοποίηση έτσι όπως λέγαμε μέχρι και πριν δύο χρόνια, μπορεί να μην χρειάζεται και εκλογές. Και για να κάνει ότι απαιτείται, θα της δοθεί κάθε εξουσία που χρειάζεται. Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του ΛΑΟΣ φαίνεται να το ξέρουν από πρώτο ή δεύτερο χέρι, αν κρίνει κανείς από τις δηλώσεις και τις κινήσεις τους. Οι βουλευτές των υπόλοιπων πολιτικών χώρων καλούνται, αν κάνουν μια παρόμοια εκτίμηση της περιόδου, να αναλάβουν έργο σοβαρό και βαθιά πολιτικό.
1 Από το στόμα της νέας διευθύντριας του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ.
2 Η δήλωση του προέδρου της Παγκόσμιας Τράπεζας Ρόμπερτ Ζέλικ στις αρχές Οκτωβρίου 2011: «Την ώρα που η Γαλλία εμποδίζεται από τις επερχόμενες εκλογές, η Ιταλία βρίσκεται σε αναταραχή και η Βρετανία είναι εκτός της ευρωζώνης…Από πού μπορεί να έλθει η λύση; (…) Οι Γερμανοί φορολογούμενοι στερούνται μιας πολιτικής ηγεσίας που μπορεί να τους πει σε ποια κατεύθυνση θα πρέπει ακόμη να αναπτυχθεί η Ευρώπη του…Το ερώτημα-κλειδί είναι κατά πόσον οι λαοί και οι κυβερνήσεις στην Ευρώπη θέλουν να εγκαθιδρύσουν μια πολιτική και οικονομική ένωση για να συμπληρώσουν τη νομισματική ένωση».
3 «Το στέλεχος του ΔΝΤ πρόσθεσε ότι το Ταμείο δεν είναι “καθόλου χαρούμενο” με το πώς προχωράει το ελληνικό πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων»,
4 Το θέμα του ελληνικού στρατού εισήλθε στη δημόσια σφαίρα με τη στρατιωτική άσκηση «Καλλίμαχος» στο στρατόπεδο Κορομηλά του Κιλκίς με αντικείμενο την αντιμετώπιση διαδηλωτών και την καταστολή πλήθους, βλέπε “Η κατάσταση μας”.
4 http://euobserver.com/13/113821″http://euobserver.com/13/113821
5 Για μια συνοπτική περιγραφή των σεναρίων που διακινούνται στους πολιτικούς χώρους αλλά και στα έντυπα μεγάλης κυκλοφορίας εντός Ελλάδος, βλέπε δημοσίευμα Ελευθεροτυπίας http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=316516.
6 Σε άρθρο του ο Μίμης Ανδρουλάκης στο tvxs.gr, κάνει λόγο για έναν νέο ιστορικό εθνικό και κοινωνικό συμβιβασμό με σενάρια κυβέρνησης εθνικής ενότητας ή κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης καλώντας σε εγρήγορση το «σκεπτόμενο πατριώτη». Εκεί μας προειδοποιεί ότι αν δεν προκύψει κυβέρνηση εθνικής ενότητας ή κάτι παρόμοιο, αν τα συνδικάτα από τη μία και η «αστική τάξη» από την άλλη δεν δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης σε αυτόν τον νέο συμβιβασμό, τα πράγματα βαίνουν προς άγνωστη κατεύθυνση που περιγράφεται με τα πιο μελανά χρώματα για να καταλήξει με τη φράση «Γρηγορείτε, ποτέ δεν ξέρετε ούτε τη μέρα ούτε την ώρα!».
7 Στο πλαίσιο της γενικευμένης κατάστασης ταραχής που διαρκώς αναπτύσσεται καθώς και συμβάντων που εμπεριέχουν δυναμικές δύσκολα ελέγξιμες από κέντρα εντάσσονται, πέρα από τις καθιερωμένες μορφές αντίδρασης των από κάτω όπως απεργίες, καταλήψεις χώρων εργασίας, διαδηλώσεις, εκφράσεις που δεν έχουν προηγούμενο στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία αγώνων, βλέπε καταλήψεις σε οχτώ υπουργεία και εφόδους σε γραφεία υπουργών εδώ στις 04 Οκτωβρίου 2011, περικύκλωση της οικίας του πρωθυπουργού από μαθητές και φοιτητές με αστυνομικές δυνάμεις να επιχειρούν αποκλεισμό της γύρω περιοχής εδώ και οι επαναλαμβανόμενες συγκεντρώσεις αποστράτων στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας εδώ. Σύνοψη των καταλήψεων σε δημόσια κτίρια τη βδομάδα που διανύουμε, βλέπε εδώ. Η συσσώρευση τέτοιων διεργασιών τόσο χρονικά όσο και ο εντοπισμός τους σε μία μητρόπολη όπως η Αθήνα είναι ενδεικτική των ρυθμών αποδιοργάνωσης της κοινωνικής ειρήνης πάνω στην οποία είχε στηθεί ουσιαστικά το οικοδόμημα του μεταπολιτευτικού ελληνικού κράτους. Η ιστορική πολιτική γραμμή φαίνεται ότι πρέπει να διακοπεί απότομα. Στην περίοδο της αποδιοργάνωσης τα κλασσικά εργαλεία άσκησης πολιτικής είτε των από πάνω είτε των από κάτω εξοπλίζονται ταχύτατα με νέα μέσα και ταχύτητες που κάνουν κάθε σχεδιασμό εξαιρετικά ευαίσθητο σε αναταράξεις.