Του Φώτη Ποντικάκη *

Η πρόσφατη απόφαση του Δήμου Αγίου Βασιλείου στο Ρέθυμνο για παραχώρηση σπιτιού σε εκπαιδευτικό που δεν εξαγγέλθηκε απλά, αλλά υλοποιείται ήδη, είναι μόνο η αρχή, καθώς συνολικά ο Δήμος αυτός ετοιμάζει άλλες 4 κατοικίες για εκπαιδευτικούς που καλούνται να υπηρετήσουν στην περιοχή του. Κι εδώ αυθόρμητα αναρωτιέται κανείς, γιατί όχι κι ο Δήμος Χανίων, ένας πλούσιος Δήμος, στον οποίο έχουν καταγραφεί και πλεονάσματα;

Προφανώς δεν υπάρχει η απαιτούμενη πολιτική βούληση. Οι εκπαιδευτικοί, οι γιατροί κι οι νοσηλευτές, τα σχολεία και τα νοσοκομεία και η καλή λειτουργία τους δεν είναι στις πολιτικές προτεραιότητες της δημοτικής αρχής των Χανίων. Και τις δικαιολογίες του τύπου “εμείς θέλουμε, αλλά δεν μας επιτρέπει το νομικό πλαίσιο, η κυβέρνηση κοκ” έχουμε βαρεθεί να τις ακούμε. Εννοείται ότι η κυβέρνηση (κι όχι μόνο η τωρινή) δεν έχει καμία πολιτική στήριξης της κοινωνικής κατοικίας. Εκπαιδευτικοί αναπληρωτές και νεοδιόριστοι που αμείβονται με 800 ευρώ, πιο κάτω κι από τον κατώτατο μισθό, καλούνται να δώσουν 400 ή και 500 από αυτά στο νοίκι ενός σπιτιού στα Χανιά, αν καταφέρουν να βρουν βέβαια σπίτι. Και μετά αναρωτιούνται όλοι τους αθώα (κι η κυβέρνηση κι ο Δήμος), “μα γιατί παραιτούνται και δεν έρχονται να δουλέψουν;”. Το να μιλήσει κανείς για κροκοδείλια δάκρυα κυβέρνησης και Δήμου είναι λίγο.

Κι αυτά που ανακοινώνει η κυβέρνηση “επιστροφή ενός ή δύο ενοικίων για εκπαιδευτικούς, γιατρούς και νοσηλευτές” δεν είναι ούτε καν ασπιρίνες. “Επιστροφή ενός ή δύο ενοικίων” με πάρα πολλά “αν” κι “εφόσον” και προϋποθέσεις. Αν βρεις πρώτα απ’ όλα σπίτι να νοικιάσεις. Αν ο ιδιοκτήτης δεχτεί να δηλώνει νόμιμα το νοίκι. Αν δεχτεί να το δηλώνει ολόκληρο κι όχι τμήμα του ενοικίου. Αν δεν το θεωρήσει ο ιδιοκτήτης (το επίδομα) ως ευκαιρία αύξησης του ενοικίου. Ήδη τέσσερα μεγάλα “αν” που περιορίζουν τους πιθανούς αποδέκτες του όποιου επιδόματος.

Το πραγματικό πρόβλημα όμως θα λυνόταν αν κυβέρνηση και Δήμος είχαν ένα στοιχειώδες πρόγραμμα κοινωνικής κατοικίας, ένα πρόγραμμα αξιοποίησης δημόσιων κτηρίων, ανακαίνισης και διάθεσής τους για κοινωνική κατοικία, σε εκπαιδευτικούς, γιατρούς νοσηλευτές, οικογένειες με χαμηλό εισόδημα. Σήμερα, άμεσα κι όχι στο αόρατο μέλλον. Στα Χανιά έχουμε πάρα πολλά τέτοια παραδείγματα εγκατάλειψης επί δεκαετίες δημόσιων κτηρίων με ευθύνη κυβέρνησης και Δήμου, με αποτέλεσμα να καταλήγουν ερείπια που χρειάζονται πλέον γκρέμισμα και ξαναχτίσιμο από την αρχή. Ένας κακεντρεχής θα έλεγε ότι το κάνουν επίτηδες γιατί έτσι πολλαπλασιάζονται τα οφέλη για το κατασκευαστικό κύκλωμα. Άλλο είναι μόλις κλείνει μια υπηρεσία να κάνεις μια ανακαίνιση και να δίνεις το κτήριο άμεσα σε νέα χρήση κι άλλο είναι να το αφήνεις εκεί καμιά δεκαετία και βάλε να λεηλατηθεί, να χαλάσουν υδραυλικά, ηλεκτρολογικά, κουφώματα κλπ και μετά να είναι πλέον μονόδρομος το γκρέμισμα, νέα μελέτη και νέο κτήριο. Στους Χανιώτες, το κτήριο του παλιού ΙΚΑ απέναντι από τον Κήπο αποτελεί ένα ζωντανό παράδειγμα, το οποίο βλέπουμε καθημερινά και θαυμάζουμε τα έργα και τις ημέρες κυβέρνησης και Δήμου.

Κι επειδή, εδώ το έχουν στο στόμα τους να μας πουν ότι “τέτοιες λύσεις απαιτούν χρόνο” (με άλλα λόγια να το μεταθέσουν για την επόμενη τετραετία), υπάρχουν κι άλλες λύσεις άμεσες. Να νοικιάσει ο Δήμος Χανίων μερικές από τις χιλιάδες κλίνες ξενοδοχείων και διαμερισμάτων που μένουν κλειστά όλο το χειμώνα. Ας κάνει τουλάχιστον αυτό, αφού δεν είναι άξιοι, ικανοί, πρόθυμοι (;) να φτιάξουν έστω κι ένα (1) δημόσιο κτήριο στα Χανιά, στον πλούσιο Δήμο με τους χιλιάδες τουρίστες κάθε καλοκαίρι.

Οπότε ξαναγυρίζουμε στην αρχική διαπίστωση ότι δεν υπάρχει η πολιτική βούληση κυβέρνησης και Δήμου να υπάρχουν για όλους δάσκαλοι, γιατροί και νοσηλευτές στα Χανιά. Όσοι Χανιώτες έχουν αρκετά λεφτά θα βρουν και γιατρούς και δασκάλους. Για τους άλλους έχει ο Θεός. Η κυβέρνηση κι ο Δήμος δεν έχουν.

* Εκπαιδευτικός, μέλος των Πράσινων – Οικολογία