Άρθρο του Γιώργου Πεταλωτή, πρώην Υπουργού και Εκπροσώπου Τύπου του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών
Η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ξημερώματα Πέμπτης με την πιο παράδοξη πλειοψηφία της , ίσως και από καταβολής της , την τρίτη και σαφώς βαρύτερη σε μέτρα δανειακή σύμβαση , απο την αποκάλυψη της κρίσης που έγινε το 2010.
Νομίζω ότι αυτό που θα άξιζε να παρατηρήσει κανείς , πέραν των πολλών και τετριμμένων που συζητούνται από όλους μας, είναι δύο στοιχεία.
1. Η κατάρριψη στερεοτύπων και μύθων που καλλιεργήθηκαν αυτά τα πέντε χρόνια, σε μεγάλο βαθμό υποβολιμαία και εμφανώς για ιδιοτελείς πολιτικούς λόγους.
Για να κρυφτούν ευθύνες προγενέστερων και κυρίως των αιτίων της κρίσης. Τόσο καλά και περίτεχνα, που ενσωματώθηκαν πλήρως στη σκέψη των χειμαζόμενων πολιτών και κατά συνέπεια κατέστησαν αναπόσπαστο μέρος της δημόσιας συζήτησης. Κατευθυνόμενα, ακόμη και με χρηματοδοτούμενη αναπαραγωγή μέσα από μπλογκς και ιστοσελίδες εμφανώς «κίτρινων» αλλά και «σοβαρών» .
Η εικόνα Παπανδρέου στο Καστελόριζο έγινε ταυτόσημη με το «Μνημόνιο» (ήδη απαγορευμένη λέξη) και την «τρόικα» (ήδη «θεσμοί»).
Γερμανοτσολιάδες και προδότες οι βουλευτές που ψηφίζαμε , Πινοσέτ ο τότε Πρωθυπουργός δια στόματος Τσίπρα, αργότερα μερκελιστές και οι πρώην αντιμνημονιακοί της ΝΔ που από το 2012 μετατράπηκαν σε «μνημονιακούς», αφού βεβαίως ήλθαν στην εξουσία. «Ολαντρέου» ο Ολάντ μέχρι να τον χρειαστούμε και να βασιστούμε πάνω του για να μην βουλιάξουμε στην κινούμενη άμμο του Grexit, απεικόνιση της Μέρκελ με μουστάκι Χίτλερ και go back madam Merkel μέχρι να παρακαλάμε την κατανόησή της ως αντίπαλο δέος του δόκτορας (κατά Βαρουφάκη) Σόιμπλε.
Ο Ντράγκι, που δήθεν μας έκλεισε τις τράπεζες και ο καπιταλιστής Ομπάμα, μέχρι να αποκαλυφθεί ο καταλυτικός ρόλος του, δια στόματος του Αντιπροέδρου κ. Δραγασάκη. Ειδικά για τη διαμόρφωση θετικής συνεισφοράς από το σύστημα Ομπάμα, ο Γιώργος Παπανδρέου κατέχει εξέχοντα αν και αφανή μέχρι τώρα ρόλο. Γιατί ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις ότι κάποιοι ενδιαφέρθηκαν από μόνοι τους για την υπόθεση «Ελλάδα», ή απλώς υπέκυψαν στο φόβο των συνεπειών μιας ελληνικής χρεοκοπίας. Οι συσχετισμοί δημιουργούνται μέσα από συνομιλίες, παρεμβάσεις, συζητήσεις που τις προκαλούν πολιτικοί που μπορούν να λειτουργούν ως παγκόσμιοι συνομιλητές και διαμορφωτές γνώμης ειδικών αλλά και ευρύτερων ομάδων σε παγκόσμια φόρα συζήτησης και αποφάσεων. Κι αυτό ας το αναλογιστούν όσοι προτιμούν πρώην πρωθυπουργούς να ανεκδοτολογούν στα ορεινά της Βουλής και όσοι λοιδορούν με ευκολία άλλους που δίνουν ουσιαστικές μάχες πολιτικής προώθησης των ελληνικών συμφερόντων. Γιατί τα στερεότυπα δεν είναι επικίνδυνα εύκολα μόνο στη χώρα μας, αλλά και αλλού, από εκεί που εξαρτάται πολλές φορές η επιβίωση της χώρας μας. Και εκεί, που γκρεμίζονται με πολύ περισσότερο κόπο απ’ ότι κατασκευάζονται.
Η λειτουργία λοιπόν των απλουστευμένων και τυποποιημένων αντιλήψεων μιάς εικόνας ή εύπεπτης ορολογίας, σίγουρα αποτελεί πρόκληση και άφθονο υλικό για όσους θελήσουν να διερευνήσουν τη λειτουργία τους μέσα σε μόλις πέντε χρόνια. Και ευτυχώς για την αλήθεια, αρχίζει πλέον το ξήλωμά τους με την ίδια ταχύτητα με την οποία δημιουργήθηκαν.
2.Το δεύτερο στοιχείο , είναι η μετάβαση απο την ευκολία της απόκρυψης, στην επίδειξη σοβαρότητας επιτέλους προς το μέλλον.
Αρκετά διασκεδάσαμε με τηλεοπτικούς «αριστερούς» ιεραπόστολους της φθηνής προπαγάνδας και ακραίους δεξιούς δημαγωγούς που ευτελίζοντας την έννοια του «πατριωτισμού» συναντώνται στα σαλόνια της εξουσίας.
Έστω και τώρα, έστω και πολύ καθυστερημένα , είναι ώρα για Σχέδιο, για μια νέα αρχή. Να ανακαλύψουμε χωρίς συμπλέγματα την πραγματικότητα, τώρα που ο κύκλος των ψευδαισθήσεων σχεδόν έκλεισε. Η ανεργία, η επενδυτική ερήμωση, η βυθισμένη οικονομία, η καθηλωμένη νεολαία, η δυσκίνητη επιχειρηματικότητα να αποτελέσουν άμεσα πεδίο δημιουργίας, απεγκλωβισμού τους και προοπτικής.
Πολιτικές δυνάμεις, με την όποια σύνθεσή τους, επιχειρηματικός κόσμος , προσωπικότητες με σημασία, οφείλουν επιτέλους να συνομιλήσουν μεταξύ τους, να χρησιμοποιηθούν για να βγούμε από το τέλμα.
Γιατί η πυκνότητα πολιτικού χρόνου και συνεπειών είναι τόσο πρωτοφανής , που το μέλλον είναι ήδη παρόν και επείγει.
