Της Νότας Ντουντουλάκη
Εχω την αίσθηση πως , φεύγοντας οι άνθρωποι που για χρόνια υπήρχαν στη ζωή μου, χάνω ένα κομμάτι σημαντικό, γεμάτο εικόνες, μνήμες ευχάριστες, δυσάρεστες, λόγια καλά κυρίως για μένα και αυτό μου άρεσε και εγώ ανταπέδιδα με ευγνωμοσύνη…
Ποιος δεν χαίρεται, όσο σεμνός και αν είναι, όσο και αν έχουν δόση υπερβολής, από ευγένεια, αυτά που ακούει να του λένε. Όταν ήρθε η Φανή στη γειτονιά ως μνηστή του Θοδωρή Παρασκάκη, νεαρό κορίτσι εγώ- μαθήτρια γυμνασίου- τη συμπάθησα αμέσως. Βρήκα το θάρρος και την πλησίασα.
Συστήθηκα, την υποδέχτηκα ως μόνιμη κάτοικος της γειτονιάς και της είπα:. ” Μοιάζετε στην Κάκια Αναλυτή”. Μου ήταν πολύ συμπαθής, ήταν και σε εκείνη και για ένα διάστημα χαιρετιόμασταν εγκάρδια σε μόνιμη βάση. Εγινε ο γάμος του Θοδωρή και της Φανής, γεννήθηκαν τα δύο κορίταια τους, που σήμερα είναι ώριμες γυναίκες, σύζυγοι, μητέρες….Ήρθαν σιγά- σιγά και δύσκολες ημέρες.
Ο Θοδωρής δεν μπορούσε να μιλήσει κανονικά μετά από μία επέμβαση στις φωνητικές χορδές, αλλά όταν αναγκαζόταν να καλέσει τη γυναίκα του, ενώ βρισκόταν έξω από το σπίτι, κτυπούσε δυνατά τις γερές παλάμες και έβγαινε εκείνη στο μπαλκόνι. Πέρασαν κάποια χρόνια με τα κούρταλα που οι πολύ κοντινοί γείτονες τα αντιμετώπιζαν με χιούμορ. Δεν ενοχλούσαν κανένα.
Τα κορίτσια μεγάλωναν, ομόρφαιναν, μορφώθηκαν, παντρεύτηκαν…Οι δοκιμασίες για τους γονείς έγιναν πιο έντονες και οδυνηρές. Ο Θοδωρής δεν εργαζόταν στο πρατήριο καυσίμων πολύ καιρό πριν αρρωστήσει από την επάρατο νόσο….Αλλαξε η ζωή του, το σώμα του, έχασε τη θέληση για ζωή και κάθε ελπίδα για βελτίωση. Ζήτησα να τον επισκεφτώ και δεν προέβαλε καμία αντίρρηση. ” Πες της να έρθει”, είπε στη Φανή.Ανέβηκα στον όροφο, τον είδα, τον αγκάλιασα μόλις και άρχισε να κλαίει σαν παιδάκι. Ηταν λίγο πάνω από80, αλλά καλό σκαρί. Κράτησε λίγο καιρό σχετικά μα, τελικά δεν τα κατάφερε…
Η Φανή, γυναίκα παλιάς κοπής, δεν είχε ναθυμάται εκτός από τους γονείς, παρά μόνο τον άντρα της….Φάνηκε δυνατή, ρεαλίστρια, αλλά δεν έμενε και χωρίς βάσανα….Κάποια στιγμή, η μεγάλη κόρη την πήρε στην οεριοχή που κατοικούσε με την οικογένειάτης, γιατί και η Φανήείχε μεγαλώσει,είχε παρακουραστεί και ήθελε γαλήνη, χωρίς να ανεβοκατεβαίει σκάλες. Μου έκανε εντύπωση πως σε περυσινή κλήση δεν ήταν ομιλητική, όπως άλλες φορές Δεν ενόχλησα ξανά, ρωτούσα , όμως , συχνά τον γαμπρό της στα Χανιά, πώς είναι. Τέσσερις μέρες πριν την 28η Ιουνίου έλαβα την διαβεβαίση ” καλά”. Δεν ήταν, για να φύγει ” ξαφνικά”. Δεν είδα το κηδειόσημο φάτσα – απέναντι από την πόρτα του κτηρίου. Μου τι είπε γειτόνισσα. Αποσβολώθηκα….
Πέθανε η ΦΑΝΗ ΠΑΡΑΣΚΑΚΗ, Η ΣΥΜΠΑΘΗΣ ΣΕ ΜΕΝΑ για πολλούς λόγους και λυπήθηκα τόσο μα, τόσο πολύ. Προηγήθηκε άλλος θάνατος αγαπημένου φίλου και γείτονα και ποιος ξέρει ποιοι άλλοι θα ακολουθήσουν….Τι γράφει το χαρτάκι προτεραιότητας, μόν ο Θεός το ξέρει…Μα, να φύγει άνθρωπος που τον αντίκρυζες καθημερινά πάνω από 50 από τα 62 χρόνια, ε , είναι πολύ δύσκολο να ατονήσει η ανάμνησή του….
