Όμως υπάρχουν…
Η Κατερίνα Δαμβόγλου επισκέφθηκε τα Σεϊτάν Λιμάνια με τον άνδρα της και περιγράφει την τραγική κατάσταση που αντίκρυσε.
Μπουκάλια γυάλινα και πλαστικά και σερβιέτες, ποτήρια για φραπέδες και χαρτιά κατά μήκος της παραλίας, στα γκρεμνά και στο μονοπάτι. Και οι επισκέπτες μένουν ασυγκίνητοι.
Το ζευγάρι πήρε την πρωτοβουλία να καθαρίσει την παραλία και το μονοπάτι. Όμως η μεγαλύτερη έκπληξη δεν ήταν η ποσότητα των σκουπιδιών που βρήκαν αλλά οι αντιδράσεις των επισκεπτών της περιοχής. Κάποιοι συγχαίρανε μα όταν τους καλούσαν να βοηθήσουν για λίγο γυρνούσαν την πλάτη και φεύγανε. Άλλοι, τους έδιναν τα σκουπίδια και άλλοι συνέχιζαν να τα πετούν ενώ μαζεύανε.
Μα υπήρχαν και οι πιο τραγικοί: “Ελάτε να πάρουμε μια φωτογραφία. Όχι μη στέκεστε εκεί δίπλα στα σκουπίδια. Θέλω τη θάλασσα στο μπακράουντ”.
Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο της Κατερίνας, περιγραφικό περισσότερο νοοτροπιών και συμπεριφορών που συναντούμε στην κοινωνία που ζούμε και κατόπιν της τραγικής κατάστασης που διαμορφώνουν, εν προκειμένω στα Σεϊτάν Λιμάνια.
Της Κατερίνας Δαμβόγλου
Τη Δευτέρα, 25/8/2014 επισκεφθήκαμε εγώ και ο σύζυγος μου την παραλία Σείτάν Λιμάνια έπειτα από πολύ καιρό.
Αντικρίσαμε ένα θέαμα απερίγραπτο. Στα μισά του μονοπατιού, όπου και ζει το ένα και μοναδικο δεντρό, ένας αυτοσχέδιος κάδος ξεχυλίζει από σακούλες πλαστικές, μπουκάλια γυάλινα και πλαστικά. Αήρ και ασυνειδησία έχουν απλωσει τα σκουπίδια σε όλο το μήκος του μονοπατιού.
Οι φωτογραφίες που ανάρτησε ο “Αγώνας της Κρήτης” παρουσιάζουν τη γωνίτσα αυτή σε πολύ καλλίτερη κατάσταση από αυτή που τη βρήκαμε εμείς.
Το σχέδιο καθαρισμού
Καταστρώσαμε, λοιπόν, σχέδιο με το σύζυγο να μαζέψουμε τα σκουπίδια και να ξεριζώσουμε και τον κάδο μιας που κανείς δεν επρόκειτο να τον μαζέψει. Ο κάδος μόνο στο να κοιμίζει τη συνείδηση των επισκεπτών της παραλίας συνέβαλλε, οι οποίοι καθως φάνηκε εκ των υστέρων, θα συνέχισαν να ισσοροπούν τα σκουπιδάκια τους στη γωνίτσα αυτή “νοου μάτερ γουάτ”, που λέει κι ο ποιητής.
Πέρνουμε, το λοιπόν, την επομένη, Τρίτη 26/8/2014. τις σακουλίτσες μας, τα γάντια μας και τη διάθεση μας και κατεβαίνουμε το μονοπάτι. Αρχίζουμε να διαχωρίζουμε τα σκουπίδια από τα ανακυκλώσιμα (τα ανακυκλώσιμα αποτελούσαν το 90% των σκουπιδιών. Μέχρι και σφραγισμένα μπουκάλια νερού βρήκαμε) και τα πάμε στο αμαξάκι μας.
Βγάλαμε και τον κάδο, ο οποίος ήταν έναν κουτί από νοβοπάν επενδυμένο με ωραιότατο κίτρινο παλιό και καμμένο αφρολέξ το οποίο ήδη μαδούσε. Τοξικό του κερατά δηλαδή.
Αργότερα Χορδάκιος χωριανός μας είπε πως ο κάδος δεν είναι για τα σκουπίδια. Τον χρησιμοποιούν οι συγχωριανοί του (πάντα οι άλλοι) για να σβήνουν τον ασβέστη. Καλώς τον πήραμε δηλαδή. Μα ας συνεχίσω.
Μπράβο μεν, αλλά ως εκεί
Όση ώρα μαζεύουμε συναντήσαμεμια οικογένεια που μας είπε: ΅Μπράβο παδιά!”“Θέλετε να μας βοηθήσετε να μαζέψουμε;” τους ρωτάμε. “Εεεε, εδά εμείς έχουμε άλλα να μαζέψουμε. Ξέρετε..παιδιά…τέτοια”. Αχ Βαχ.
Η πλειοψήφια των επισκεπτών, είτε στην άνοδο είτε στην κάθοδο, μας αγνόησε. Κάποιοι μας άφησαν, χωρίς λόγια, τα φραπεδακια τους. Άλλοι, πάλι χωρίς λογάκια μας τα έδωσαν στο χέρι φωνάζοντας στους κολλητούς τους “παιδιά, εδώ στα τυπάκια που μαζεύουν δώστε τους καφέδες”.
Ζωή να’χουν γιατί οι περισσότεροι (από ντροπη;;;;) συνέχισαν να τους παρατούν κατά μήκος του μονοπατιού.
Το λέω αυτό με βεβαιότητα, διότι ανεβοκατεβήκαμε το μονοπάτι πολλές φορές και κάθε φορά ξεφύτρωναν καινούρια φραπέδια…κάποια μάλιστα με τις γνωστές δροσοσταλίδες, δείγμα λιωμένου παγου. Άρα …φρέσκα.
Selfies με θέα τη θάλασσα
Μα επαναλαμβάνω ο περισσότερος κόσμος μας αγνόησε. Μάλιστα μετρώ στο μυαλό μου 4 περιστατικά του τύπου “Ελάτε να πάρουμε μια φωτογραφία. Όχι μη στέκεστε εκεί δίπλα στα σκουπίδια. Θέλω τη θάλασσα στο μπακράουντ”.
Κάποια στιγμή, αφού μαζέψαμε μέχρι και πάνες, φτάσαμε στην παραλία. Άρχισα να μαζεύω γόπες και καλαμάκια. Ο σύζυγος μου με σταμάτησε. Θεώρησε πως ήταν καλύτερη ιδέα να πιάσουμε το τέρμα του φαραγγιού.
Δεν είναι πια άνοιγμα προς την παραλία. Είναι τουαλέτα. Με πάνες, σερβιέτες, χρησιμοποιημένα ταμπόν και πολλά κωλόχαρτα μα ακόμα περισσότερα τοξικά baby-wipes. Όσο μαζεύαμε το φαράγγι, δυό θαμώνες μπήκαν και κρύφτηκαν στη διπλανή από μας πικροδάφνη με τα baby-wipes ανα χείρας. Μάλιστα ένας είχε και το τσιγάρο στο στόμα. Θα ήταν δυσκοίλιος φαίνεται. Διότι, η προσωπική μας υγιεινή προέχει της προστασίας του περιβάλλοντος.
Οι Ισπανοί οι μόνοι που βοήθησαν
Τέσπα, δεν την τελειώσαμε την παραλία, μας τελείωσαν οι σακούλες. Φυσικά θα ξαναπάμε. Προς το παρόν περιμένουμε να μου περάσει η οσφυαλγία που φαίνεται με έπιασε από το σκύψε-κουβάλα-ανέβα-κατέβα. Στο τσακ, λέει ο γιατρός, δεν έβγαλα το δίσκο.
Καθώς φεύγαμε από την παραλία, και περιμαζεύοντας ό,τι μπορούσαμε να παραχώσουμε, μια παρέα Ισπανών άρχισαν κι αυτοι να ψάχνουν και να μαζεύουν το σκουπιδαριό που έπιανε το μάτι τους. Μας είπαν μπράβο. Τους ευχαριστήσαμε.
Πιο πέρα μας στάματησε μια παρέα Ελληνων, που σίγουρα είχαν κατέβει στην παραλία πριν από εμας και άρα αντικρύσει το θέαμα σκουπιδοθάλασσα, με τα φραπέδια ανά χείρας και ετοιμοι να μας τα πασάρουν μας λέγουν: “Παιδιά έρχεστε πάντα αυτή την ώρα;” Η απάντηση μου ήταν ευγενής και ελικρινής. Όσο μπορούσε: “Δεν είμαστε του Δήμου. Δεν ερχόμαστε κάθε μέρα. Μα καταπώς φαίνεται θα ξανάρθουμε” . Πολύ βιαστηκά μας απαντούν: ” Ααααα εμείς πρώτη φορά´ερχόμαστε”.
Ξαναμανά αχ βαχ.
“Ο καλός Χορδάκιος κυριούλης”
Τελευταία λογάκια ανταλλάξαμε με τον κυριούλη που μας ξεφούρνισε τη χρήση του κάδου. Μας πλησίασε καθώς προσπαθούσαμε να ξαναδιαχωρίσουμε τα ανακυκλώσιμα μπουκάλια και τα φραπέδια που άλλα καλόπαιδα, πιο πονηρά, είχαν παραχώσει στις σκουπιδοσακούλες, που ανεβάσαμε μεν μα είχαμε απλά ακουμπήσει στο πλάι του αμαξιού μας πριν ξανακατέβουμε για να μαζέψουμε το φαράγγι-τουαλέτα. Πού να πάει το πονηρό τους μυαλουδάκι στην ανακύκλωση.
Μας πλησίασε, που λέτε, ο καλός Χορδάκιος κυριούλης και μας ειπε το τελευταίο μπράβο. “σας βλέπαμε από κάτω και σας καμαρώναμε. Όλοι. Μπράβο”. “Και για δε βάνατε ένα χεράκι και σεις; Ή γιάντα μωρέ κουμπάρε δεν κάνατε κι εσείς οι από κάτω ένα ντου να μαζέψετε το σκουπιδαριό απού ‘χετε ακριβώς δίπλα σας και το αγνοήτε;”
Τα σκέφτηκα ολα αυτά μα δεν τα είπα. Είπα μόνο: ” θα ξάρθουμε να απομαζέψουμε το φαράγγι και τις γόπες”.
Απάντηση: “Ε! Τις γόπες δα άσε τις. Μα το χειμώνα θα έρθει ένα κύμα να τις πάρει και θα αποσυντεθουν στη θάλασσα”. “Μα οι γόπες δεν αποσυντίθενται.” Δεν τον έπεισα.
Κατερίνα Δαμβόγλου 29/8/2014
ΥΓ. Ο πλησιέστερος κάδος ανακύκλωσης βρέθηκε στη Χαλέπα. Εύγε.
