Του Νίκου Τζάρα
Με το που άνοιξαν οι πόρτες του Ιδρύματος βρέθηκα στο παλιό γνώριμο περιβάλλον. Σε αυτό που με οδήγησε στο ΄Ιδρυμα. Με την πρώτη ματιά κατάλαβα ότι τίποτε σημαντικό δεν είχε συντελεστεί κατά την διάρκεια της απουσίας μου και της απουσίας των άλλων τροφίμων.
Σκέφτηκα πως αν το κοινωνικό περιβάλλον ήταν ο βασικός παράγοντας του εγκλεισμού μου στο ΄Ιδρυμα, ο κίνδυνος της υποτροπής ήταν ορατός δια γυμνού οφθαλμού.
Από την άλλη πάλι είμαι εξοπλισμένος με την εμπειρία της παραμονής μου στις δομές του Ιδρύματος, της συγχρώτισης μου όλο αυτό τον καιρό με αξιόλογες προσωπικότητες μεταξύ των οποίων από τον χώρο της πολιτικής ένας Ναπολέων, ένας Πούτιν. ένας Καμμένος, ένας Τσίπρας, ένας Λεβέντης όνομα και πράγμα, μία Θεανώ, μία Ντόρα ,από τον τον χώρο των γραμμάτων και τεχνών ένας Ρουβάς, η μοναδική λαίδη Άντζελα, μία Πάολα αλλά και από τον χώρο της επιχειρηματικότητας τεράστια μεγέθη όπως ο κύριος Κοσκωτάς, η κυρία Ωνάση,ο κ. Καλογρίτσας, Ο Ρωχάμης κ.α.
Με όλες αυτές τις προσωπικότητες είχα την ευκαιρία να συνομιλώ επί μακρόν, να λαμβάνω μέρος στις συνεδρίες και να συνεργάζομαι κατά την διάρκεια των εργασιοθεραπειών και έτσι να βελτιωθώ πνευματικά και ηθικά βρίσκοντας απαντήσεις σε ερωτήματα που με απασχολούσαν και με βασάνιζαν αποκτώντας έτσι σφαιρική αντίληψη των πραγμάτων που σε συνδυασμό με την λήψη ψυχοθεραπευτικών φαρμάκων αποτρέπουν κατά πολύ το ενδεχόμενο νέου εγκλεισμού μου στο ΄Ιδρυμα του οποίου οι πόρτες παραμένουν ανοιχτές δια παν ενδεχόμενο.
Μετά την επάνοδο μου στην κανονικότητα άρχισα και πάλι να ενδιαφέρομαι για τις εξελίξεις, να παρακολουθώ τα γεγονότα και τις ειδήσεις και να διαμορφώνω άποψη για τα πράγματα.
Επιδίδομαι ατελείωτες ώρες στην θέαση ενημερωτικών εκπομπών της δημόσιας τηλεόρασης και των ιδιωτικών καναλιών την εγκυρότητα των εκπομπών και ειδήσεων των οποίων άρχισα να αμφισβητώ με αποτέλεσμα να βρίσκομαι σε μια διαρκή πνευματική και ψυχολογική εγρήγορση που με οδηγεί στα όρια της υποτροπής της ψυχολογικής νόσου και της επαναεισαγωγής μου στο ίδρυμα. Ευτυχώς ή δυστυχώς στα όρια.
Επί παραδείγματι και όλως ενδεικτικώς αναφέρω τα εξής:
Τα πρόσωπα που εμφανίζονται στις εκπομπές ουδεμία σχέση έχουν με τους προσφιλείς συντρόφους μου του Ιδρύματος. Άλλος ο Πούτιν που τακτικά εμφανίζεται στις οθόνες και άλλος ο Πούτιν των μεταξύ μας συνομιλιών. ‘ Άλλος ο στρατηγός Καμμένος και άλλος ο Μπούλης της τηλεόρασης. Πλήρης η απουσία του Μεγάλου Ναπολέοντος από τα κανάλια και τις ειδήσεις και μόνιμο στασίδι στον ναύτη Τσίπρα. Στην θέση του επίτιμου άλλος Μητσοτάκης με το όνομα Κυριάκος αντί του Κωνσταντίνου, με γουρλωτά μάτια σαν βάτραχος που περιμένει το φιλί της Εξουσίας για να μεταμορφωθεί σε Πρίγκιπα. Καμία σχέση Η Πάολα του Ψυχιατρείου με την Πάολα που είδα στην τηλεόραση προσφάτως κατά την διάρκεια θρησκευτικής εορτής άδουσα και λικνιζόμενη σε τέτοιο βαθμό ώστε έσβησα από την μνήμη μου την εικόνα της προηγούμενης ομωνύμου αγαπημένης μου (για τις ενοχές αυτής της προδοσίας κατάπια 1 κουτί ψυχοφάρμακα και συνήλθα κάπως).
Εντύπωση μου δημιούργησε η Πίστη του κ. Τσίπρα στην εφαρμογή του μνημονίου τα οποία μετά βλεγδυμίας ξέσκιζε ο ομώνυμός συνάδελφος μου στο ψυχιατρείο.
¨Άλλο πράγμα η Θεανώ Ταψίου με το ταψί των γεμιστών στην τηλεόραση και άλλη η Βυζαντινή πριγκίπισσα Θεανώ με τα τεράστια μάτια και τα χρυσά σκουλαρίκια..
Καμία σύγκριση της Εικονικής Πραγματικότητας με την Πραγματικότητα της ζωής στο ίδρυμα. Τέρατα από την μια και Σημεία από την άλλη. Το ψέμα και η Αλήθεια.
Μοναδική εξαίρεση η αντιπαράθεση του πρωτοεμφανιζόμενου γκεστ σταρ Πολάκη που κατατροπώνει μια μινιατούρα του Θεού Άδωνη. Αυτουνού το μάτι γυαλίζει πραγματικά. Απορώ πως δεν είχε εντοπιαστεί προηγουμένως. Θα ήτο χρήσιμος στις δομές του ιδρύματος είτε ως τρόφιμος είτε ως ψυχίατρος καθώς πάσχει από το σύνδρομο της άσκησης εξουσίας στο οποίο επιδίδονται οι Ναπολέοντες και οι Θεράποντες τους.
Παρακολουθώ συνέχεια τηλεόραση. Στα διαλλείματα παίρνω τα χάπια μου ανελλιπώς. Μόλις κλείσουν τα κανάλια επιδίδομαι στο άθλημα της Ταβανοθεραπείας διατηρώντας με τον τρόπο αυτό την φόρμα μου. Νοσταλγώ το ‘ Ιδρυμα. Ερωτοτροπώ όχι με την Πάολα αλλά με την ιδέα της Υποτροπής.
Από τα ανοιχτά παράθυρα ενός επιβατικού ακούγεται δυνατά το νέο σουξέ: Στο Τρελλοκομείο θα πάμε και οι δύο… . Νοιώθω να με καλεί η Ιστορία. Εξ άλλου οι πόρτες του Ιδρύματος είναι ανοιχτές και για την είσοδο και για την έξοδο.