Τρία χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τη 17η Αυγούστου του 2017, ημέρα κατά την οποία «έσβησαν» ο 19χρονος Γιάννης Στρογγυλός και η 20χρονη Στέλλα Μούσχου, οι οποίοι τραυματίστηκαν θανάσιμα – μαζί με τον σκύλο τους – από αυτοκίνητο το οποίο οδηγούσε ένας 22χρονος νεαρός, στα Κουνουπιδιανά Χανίων, σε απόσταση περίπου 100 μέτρων από το Πολυτεχνείο Κρήτης.
Οι δύο φοιτητές, που έφυγαν τόσο άδικα από τη ζωή πριν καλά-καλά προλάβουν να ανοίξουν τα «φτερά» τους, έκαναν εκείνη την ώρα βόλτα πεζή, μαζί με τον σκύλο τους, στον κεντρικό δρόμο που διέρχεται μπροστά από το Πολυτεχνείο Κρήτης. Εκείνη την ώρα διέσχιζε τον εν λόγω δρόμο, οδηγώντας αυτοκίνητο, ένας 22χρονος – σήμερα – άνδρας. Το όχημα που οδηγούσε ο νεαρός φέρεται να παρέσυρε τους δύο νέους και το τετράποδο. Το αυτοκίνητο συνέχισε την ξέφρενη πορεία του, πριν τελικά προσκρούσει σε σταθμευμένη μηχανή.
Σύμφωνα με τα όσα είχαν γίνει γνωστά, το επίμαχο όχημα είχε αναπτύξει πολύ μεγάλη ταχύτητα.
Εν τω μεταξύ, το μήνυμα της μητέρας της αδικοχαμένης Στέλλας στο Facebook με αφορμή τη «μαύρη» αυτή επέτειο, λυγίζει και τον πιο σκληρό:
“Ξημέρωσε πάλι η 17 Αυγούστου 2017…
Γιατί για μας ο χρόνος, σταμάτησε εκεί…
Το ρολόι : 6:23…
Το σημείο μηδέν: Ελ. Βενιζέλου, ο δρόμος έξω από το Πολυτεχνείο.
η Στελλίτσα μου, ο Γιαννάκης… δύο πεταλούδες πια..
Δεν αντέχω πολλά λόγια…
Παραθέτω μόνο, τα λόγια που στιγμάτισαν, τα λόγια ενός μετέπειτα φίλου μου, τα λόγια που έγραψε εκείνη την καταραμένη μέρα…
Ενός ακόμη φίλου, από αυτούς τους πραγματικούς, που απέκτησα στα Χανιά μετά από τις 17 Αυγούστου του 2017….
Την συγνώμη του Γιάννη Λιονάκη…
«Συγνώμη που δεν σας αφήσαμε να μεγαλώσετε.
Συγνώμη που δολοφονηθήκατε στο νησί μας.
Συγνώμη που δεν σας αφήσαμε να τελειώσετε το Πολυτεχνείο μας που καμαρώνουμε εμείς οι Κρητικοί γι αυτό.
Συγνώμη που ενώ έχουμε χάσει πολλούς φίλους σας στον ίδιο δρόμο, εμείς το .. συνηθίσαμε!
Συγγνώμη που μανάδες σαν και τις δικές σας έστειλαν επιστολές φόβου γι’ αυτό που σας βρήκε παντού και απάντηση δεν πήραν ποτέ.
Συγνώμη που η Περιφέρεια, ο Δήμος, Αστυνομία,ο Επιμελητήριο, η Πρυτανεία, όλοι εμείς ΔΕΝ κάναμε τίποτα για να σας έχουμε σήμερα κοντά μας ζωντανά, γελαστά.
Συγνώμη που βρεθήκατε στον αγαπημένο μας νόμο, που ενώ έχει το 22% των οχημάτων, έχει το 47% των τροχαίων θανάτων φέτος…
Συγνώμη που δεν αστυνόμευσαμε έτσι που πρέπει αυτό το δρόμο.
Συγνώμη που δεν βάλαμε μειωτήρες ταχύτητας γιατί δεν το επιτρέπει ο… νόμος.
Συγνώμη που δεν βάλαμε ένα σοβαρό κάγκελο ή σιδερένιους κώνους για να περπατάτε με ασφάλεια στη σχολή σας.
Συγνώμη που δεν φτιάξαμε μια υπόγεια ή υπέργεια διάβαση ενώ κάνετε εκεί χιλιάδες μετακινήσεις.
Συγνώμη που γεμίσαμε κάμερες το ΒΟΑΚ, αλλά εκεί αφήσαμε τον κάθε ανεγκέφαλο δολοφόνο να τρέχει του… σκοτωμού.
Συγνώμη που δεν κάναμε εκεί ένα κυκλικό, να ανακόπτεται η ταχύτητα, και πήγαμε και το κάναμε στο ΒΟΑΚ στα.. Μάλλια.
Συγνώμη που δεν βάλαμε κανένα φανάρι, ενώ βάζαμε στη γέφυρα της Παπαναστασιου ας πούμε… και έχουμε διάβαση πεζών στον Άι Γιώργη τον Σεληνάρη!
Δεν λέω κουράγιο στους δικούς σας, δεν φτάνει !
Λέω ΣΥΓΝΩΜΗ που μαράναμε και θάψαμε τα όνειρά σας πριν ανθίσουν». {sic}”