Μετά από την έκδοση της απόφασης για το τροχαίο από το Εφετείο για “πικρή νίκη” που δε συνιστά δικαίωση “γιατί τα παιδιά μας δε γυρίζουν πίσω και γιατί στο ίδιο σημείο πιθανόν να σκοτωθούν ακόμα άνθρωποι, τα παιδιά κάποιων, οι γονείς, τα αδέρφια…”, μίλησε η μητέρα της Στέλλας Βαρβάρα Γιοράν με μήνυμα που ανέρτησε σε σελίδα που έχει δημιουργηθεί για τον Γιάννη και τη Στέλλα.
Σημειώνει ότι μετά από 6 χρόνια εδώ τελειώνει ο Γολγοθάς των οικογενειών δίχως όμως να έχουν καταφέρει να κατασκευαστεί ένας κυκλικός κόμβος στον δρόμο του Πολυτεχνείου Κρήτης..
“Δυστυχώς δεν καταφέραμε αυτό το έργο που υποσχεθήκαμε στα παιδιά”, λέει.
Διαβάστε το μήνυμά της:
Μετά από έναν Γολγοθά 6 ετών που βιώνουν οι οικογενειές μας, με τον τραγικό χαμό των παιδιών μας, της Στέλλας μου και του Γιάννη καθώς και του σκύλου τους, στα Κουνουπιδιανα στις 17 Αυγούστου του 2017, και μετά από την απόφαση του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου για τον ασυνείδητο και προκλητικό 20χρονο τότε οδηγό, που καταδικάστηκε σε 4 συν 2 χρόνια συν 9 μήνες, που ωστόσο δεν μετέτρεψε το αδίκημα σε κακουργηματικής μορφής ενώ το απαιτούσε η κοινή λογική και γνώμη, αλλα δυστυχώς όχι η νομολογια, έκλεισε σήμερα και τυπικά ο κύκλος της τιμωρίας του δράστη. Που ακόμα και σήμερα στην απολογία του έλεγε: δεν ξέρω, δε θυμάμαι, δεν κατάλαβα τι έγινε…
Οι Δικαστές του Εφετείου ευτυχώς τον καταδίκασαν για άλλη μία φορά, παρά (προς μεγάλη μας έκπληξη) την πρόταση της Εισαγγελέως της έδρας περί ενοχής και για τις δυο πράξεις αλλά με ελαφρυντικό της μετεφηβικής ηλικίας (!)
Τον καταδίκασαν και για τις 2 πράξεις χωρίς κανένα ελαφρυντικό και με τις ίδιες ακριβώς ποινές δηλώνοντας μάλιστα ότι ήταν και πολύ επιεικείς…
Η ποινή μετατρέψιμη μεν και χωρίς αναστολή, ήτοι φυλακίζεται αν δεν καταβάλλει και προς τούτο ζήτησε τη δοσοποίηση αυτής σε 8 δόσεις αρχομενης αρχες Οκτωβρίου 2023.
Το δικαστήριο ΔΕ ΔΕΧΘΗΚΕ κανένα ισχυρισμό της υπεράσπισης που προσπάθησε να μειώσει την ποινή και να κερδίσει ελαφρυντικά. Η υπεράσπιση του δεν έπεισε κανέναν.
Εγώ, λόγω υγείας δεν κατάφερα να παραστώ, όμως σε συνεχή επικοινωνία που είχα με την μητέρα του Γιάννη, η οποία κάποια στιγμή από την μεγάλη ένταση, κλαίγοντας δεν μπορούσε καν να μου μιλήσει, μου μετέφερε ότι μην αντέχοντας άλλο να ακούει την γελοία απολογία, ξέσπασε έναντι όλων, για το σύστημα της Δικαιοσύνης, για τους οδηγούς, για τον κατηγορούμενο που μας στέρησε τα παιδιά μας, για την αδικία, για το πρόδηλο να ζούμε σε μια εποχή που κανείς δεν αναλαμβάνει ευθύνη, με το ψάρι να βρωμίζει από την κεφαλή του, από τους Διοικούντες, τους νομοθέτες και τους εφαρμόζοντες το νόμο… Το μόνο που της είπα, ήταν: MΙΛΑ!! Εμείς δεν έχουμε πια να χάσουμε τίποτα… Μίλα και για τους υπόλοιπους γονείς! Μίλα για τα παιδιά που πεθαίνουν άδικα στους δρόμους…
Η σημερινή δικαστική απόφαση είναι για μας μία πικρή νίκη, που σε καμία περίπτωση δεν θα την πεις ποτέ δικαίωση, γιατί τα παιδιά μας δε γυρίζουν πίσω και γιατί στο ίδιο σημείο πιθανόν να σκοτωθούν ακόμα άνθρωποι, τα παιδιά κάποιων, οι γονείς, τα αδέρφια…
Δυστυχώς επίσης δεν καταφέραμε, παρά τις προσπάθειες μας όλα αυτά τα χρόνια, να κατασκευαστεί ένας κυκλικός κόμβος στον δρόμο του Πολυτεχνείου Κρήτης..
Συγνώμη Στέλλα μου, Συγνώμη Γιάννη μου… Δεν τα καταφέραμε…
Δυστυχώς στην Ελλάδα τα παιδιά σαν και σας, των απλών οικογενειών, που παλεύουν να μεγαλώσουν σωστούς ανθρώπους, χρήσιμους στην κοινωνία, δεν έχουν καμία αξία…
Σήμερα έκλεισε ο δικαστικός κύκλος…
Νομίζω πως τουλάχιστον εγώ, και τουλάχιστον σε αυτή τη φάση, δεν έχω πια δύναμη να παλέψω.
Ευχαριστούμε όλους τους Χανιώτες που μας συμπαραστάθηκαν, αλλά δυστυχώς δεν καταφέραμε αυτό το έργο που υποσχεθήκαμε στα παιδιά..