O Βαγγέλης Γιακουμάκης είναι πια νεκρός. Τον οδήγησαν στον θάνατο οι υποτιθέμενοι «φίλοι» του. Ξυλοδαρμοί βασανισμοί εξευτελισμοί, παρόλα αυτά το πόρισμα της ιατροδικαστικής κάνει λόγο για αυτοκτονία. Τα άτομα αυτά ενδέχεται και να μην υποστούν τις συνέπειες του νόμου και ανενόχλητοι να συνεχίσουν την εγκληματική τους δράση. Είναι πάντα τόσο επικίνδυνο να πηγαίνεις κόντρα στη σκέψη των ηλίθιων.
Σίγουρα ο Βαγγέλης δεν γυρίζει πίσω. Ωστόσο και η δική του περίπτωση καθώς είναι μία υπόθεση που «πουλάει » τα κανάλια της διαπλοκής θα την εκμεταλλευτούν – ως συνήθως κάνουν – χωρίς αιδώ. Και η κάθε τηλεκατίνα θα αναπαράγει το θέμα και όλοι αυτοί οι αισχροί θα τον σκοτώσουν πολλές φορές ακόμα. Απαιτούμε από την κυβέρνηση να κάνει πράξη αυτό που πρόσφατα υποσχέθηκε για να υπάρχει αυστηρό κριτήριο στις άδειες των ΜΜΕ και πολλά άθλια κανάλια να κλείσουν μαζί και οι «δημοσιογράφοι» της υποκουλτούρας . Ελεύθερη κρατική τηλεόραση. Το συντομότερο.
Ο Βαγγέλης Γιακουμάκης είναι πια νεκρός. Όχι σήμερα και χθες. Είναι νεκρός από την πρώτη μέρα που εξαφανίστηκε όπως όλα δείχνουν . Όλο αυτό το χρονικό διάστημα που τον έψαχνε όλη η Ελλάδα, που γράφονταν χιλιάδες δημοσιεύματα- χιλιάδες σχόλια έχουν καταμετρηθεί στο διαδίκτυο- και όλο αυτό το κύμα αντίδρασης μάλλον θα αργήσει να καταλαγιάσει.
Όλον αυτό τον καιρό που τόσοι άνθρωποι ανέβαζαν τις φωτογραφίες του στις ιστοσελίδες για τον Βαγγέλη με την ελπίδα ότι κάποιος κάτι θα δει, θα δώσει ένα σήμα ζωής το παιδί και θα βρεθεί, δεν είναι καρφίτσα να χαθεί… και πάντα κάποιοι τον έβλεπαν τον αναγνώριζαν, παιδιά που του έμοιαζαν στο μετρό στον Πειραιά στην αποβάθρα κοντά, να ζητάει χρήματα από τους περαστικούς για να μπει στο καράβι να γυρίσει στην πατρίδα… Πόσοι τον είχαν δει και τον είχαν αναγνωρίσει, του έβγαζαν φωτογραφίες με το κινητό, έβλεπαν και την μπλούζα που φορούσε ITALIA, ήταν σίγουροι ότι ήταν αυτός. Και πάλι ίσως αύριο, κάποιος θα βρεθεί που κάπου θα τον αναγνωρίσει, κάπου θα τον συναντήσει και θα είναι βέβαιος ότι είναι αυτός και απλά το πτώμα που βρέθηκε θα ανήκει σε κάποιον άλλο άτυχο, μάλλον…
Mε λίγα λόγια ο Βαγγέλης δεν ένοιωσε ποτέ την αύρα όλου αυτού του κόσμου σε όλη την Ελλάδα δεν άκουσε ούτε διάβασε ποτέ τα λόγια τους και βέβαια ένα μικρό παιδί στην ουσία είκοσι χρονών, που κάποιοι το έκαναν να χάσει την αυτοεκτίμησή του και να δώσει τέλος στην ζωή του δεν είχε σκεφτεί το κυριότερο: ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ. Στους γονείς, σε φίλους στην δικαιοσύνη, στην αστυνομία σε έναν δικηγόρο να σηκωθεί να φύγει από την σχολή, αλλά υπέμενε κανένας δεν γνωρίζει πόσα και τι είδους βασανιστήρια. Τι θα γίνονταν, αν από κάπου ήταν ζωντανός και παρακολουθούσε όλα όσα γίνονταν στον Πειραιά, όσα γράφονταν στο διαδίκτυο, όσα ακούγονταν στα δελτία των ειδήσεων.
Λέμε ΑΝ….
Για όσους από μας παρακολουθούσαμε όλες αυτές τις αναρτήσεις και τα σχόλια στις ιστοσελίδες για τον Βαγγέλη και γράφαμε και οι ίδιοι, νομίζω ότι τώρα νοιώθουμε παράξενα. Όχι ότι δεν έπρεπε να γίνουν όλα αυτά από την μεριά του κόσμου που σίγουρα πάσχιζε και αγωνιούσε για κάτι καλό και ήταν έτοιμοι χιλιάδες να ανέβουν στα Γιάννενα και να κάνουν ότι έκαναν στον Πειραιά, αν κάποιοι δεν τους εμπόδιζαν τελευταία στιγμή. Ωστόσο το γεγονός ότι όλοι αυτοί πάσχιζαν τόσο καιρό, για ένα νεκρό από την μέρα που χάθηκε παιδί, είναι σοκαριστικό. Δεν ξέρω πραγματικά τι μας έκανε όλους να ξεσηκωθούμε – όλη την Ελλάδα- για ένα άγνωστο παιδί που υπόφερε και είχε χαθεί.
Ίσως οι ίδιοι λόγοι που έκαναν όλη την Ελλάδα να ξεσηκωθεί για τον Γρηγορόπουλο για τον Αλεξ Μεσχισβίλι, για τον Νίκο Ρωμανό πρόσφατα και πάει λέγοντας. Ήταν το γκελ που έκαναν αυτά τα πρόσωπα και οι περιπτώσεις των παιδιών στην συνείδηση του κόσμου και επαναστάτησε, αλλά και από την άλλη, τα αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας που είναι υγιή και δυνατά, κόντρα σε αυτούς που την θέλουν διεφθαρμένη και που διαδίδουν ψεύδη για τους έλληνες και προσπαθούν να τους υποβαθμίσουν.
Ενδοσχολική βία μέσα και έξω από τους χώρους του σχολείου, των σχολών, περίπτωση Αλεξ και Γιακουμάκη και πολλές άλλες ακόμα που συμβαίνουν τούτη την ίδια στιγμή που γράφονται τούτες οι γραμμές. Παιδιά κολλημένα στον τοίχο που φοβούνται να πάνε την άλλη μέρα στο σχολειό που ο εκφοβισμός είναι ο εφιάλτης τους και ο εφιάλτης της οικογένειάς τους. Γιατί; Γιατί είναι ίσως διαφορετικά πιο ήπια πιο ειρηνικά πιο χαμηλών τόνων. Πόσες περιπτώσεις bullying τούτη την ίδια στιγμή δεν είναι o βραχνάς παιδιών, γονιών και δασκάλων γιατί δεν έχουν όλοι οι εκπαιδευτικοί τα αντανακλαστικά του διευθυντή της γαλακτοκομικής σχολής, ο οποίος αντί να απευθυνθεί εκεί που έπρεπε στο υπουργείο παιδείας και στην δικαιοσύνη για να καταγγείλει γεγονότα και συμπεριφορές, απευθύνθηκε σε νυχτερινή γραμμή ψυχολογικής υποστήριξης εφήβων για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα…
Στην μνήμη αυτού του παιδιού και ως εξιλέωση απέναντι στην συνείδησή μας, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε πια αυτό το φαινόμενο της ενδοσχολικής βίας που έχει γιγαντωθεί στα ελληνικά σχολεία και στις σχολές. Όλοι εμείς δάσκαλοι καθηγητές επιστήμονες δημοσιογράφοι γονείς πολίτες δικαιοσύνη και όλος ο λαός μας για ένα φαινόμενο που σίγουρα είναι παγκόσμιο αλλά που παίρνει πια επικίνδυνες για τις κοινωνίες και για την δημόσια υγεία και όχι μόνο διαστάσεις.
Σκέφτομαι ότι σε λίγο έρχονται οι άγιες- για πολλούς -μέρες του Πάσχα. Οι μέρες που ο κάθε πιστός φέρνει μέσα από τα ευαγγέλια και τις πράξεις των αποστόλων στην μνήμη του, τα πάθη του Χριστού και συμπάσχει με τα μαρτύρια και την σταύρωση και γιορτάζει την ανάστασή του.
Αλλά φαίνεται δεν υπάρχει για κάθε σταύρωση και μια ανάσταση…
Αγγελική Ελ. Ροσμαράκη
Κοινωνιολόγος /med στην Εκπαίδευση
