Τόσο νέος! Τόσο ταλαντούχος!

Τόσο ευαίσθητος, ανθρώπινος και καλός.

Με λαμπρό μέλλον μπροστά σου! Αξιόλογος στην αρχιτεκτονική που σπούδασες στο Μιλάνο, την οποία ακολούθησες και αγάπησες. Δημιούργησες βίλες και ξενοδοχειακά συγκροτήματα στα νησιά μας, που είχαν ιδιαίτερο χαρακτήρα και ξεχώριζαν από τα συνηθισμένα.

Όλοι στα Χανιά το συζητούσαν:
– Ο Κώστας ο Μαρκογιαννάκης, της Αλέκας ο γιος, είναι φοβερός αρχιτέκτονας.

Κι όμως, έφυγες. Από αυτή την ανίατη, σκληρή και αδυσώπητη αρρώστια. Που δεν χαρίζει!

Η μητέρα σου, η Αλέκα, σε θρηνεί.

– Αλέκα, της τηλεφωνήσαμε προχτές. Δεν σε είδαμε στην κηδεία του Πρασιανάκη.
– Νίκο μου, το έμαθα. Λυπήθηκα πολύ για τον Γιώργο, αλλά δεν βγαίνω από το σπίτι. Δεν μπορώ να συνέλθω από τον χαμό του παιδιού μου. Δεν ξεπερνιέται, Νίκο μου. Τη Δευτέρα, που ήταν η κηδεία του Πρασιανάκη, ήταν και ο χρόνος του Κώστα μου.

Οι φίλοι του –είχε πολλούς φίλους το παιδί μου, τον αγαπούσαν πολύ– μαζεύτηκαν για τη μνήμη του στο Μεξικάνικο, στην Ελύρου. Τη Δευτέρα είναι κλειστό το μαγαζί, αλλά ο ιδιοκτήτης, που ήταν φίλος του, το άνοιξε μόνο για να γίνει η εκδήλωση που είχαν ετοιμάσει για τη μνήμη του.

Κάθισαν στο τραπέζι γύρω στα πενήντα άτομα. Εγώ δεν μπορούσα να πάω. Πήγε η Αφροδίτη μου. Ο ιδιοκτήτης και φίλος του τούς περιποιήθηκε πολύ. Σε κάθε άτομο, πάνω στο τραπέζι, είχε τοποθετήσει ένα μπουκετάκι λουλούδια δεμένα με μεγάλη μωβ κορδέλα που κατέληγε σε δύο μολύβια, συμβολίζοντας τη δουλειά του – τα σχέδια που σχεδίαζε με το μολύβι.

Ο φίλος του, ιδιοκτήτης του Μεξικάνικου, προσέφερε πολλά φαγητά και μεγάλη περιποίηση με το προσωπικό που έφερε ειδικά για αυτή την εκδήλωση στη μνήμη του παιδιού μου.

Μιλούσαν και έλεγαν το όνομά του σαν να ήταν ανάμεσά τους. Σαν να μην είχε φύγει. Σαν να ζούσε και έκαναν παρέα.

– Κώστα, στην υγειά σου!
– Κώστα, Κώστα, Κώστα…

Έλεγαν το όνομά του φυσιολογικά, σαν να υπήρχε ακόμα ανάμεσά τους. Ήταν μια συγκλονιστική βραδιά.

Ένας χρόνος πέρασε από τότε που έφυγε ο γιος μου, κι όμως μου φαίνεται απίστευτο. Μου φαίνεται ψέμα. Μου φαίνεται κακό όνειρο! Νίκο μου, δεν ξεπερνιέται ο χαμός του παιδιού. Ο πόνος είναι αβάσταχτος.

Έτσι μας είπε η Αλέκα, και εμείς κλάψαμε μαζί της. Γιατί γνωρίζαμε τον Κώστα, τον αγαπούσαμε, και ξέραμε την αξία του, το ταλέντο του στη δουλειά και την καλοσύνη του.

Στη Φολέγανδρο έχει φτιάξει 30 βίλες. Έχει φτιάξει τη βίλα ενός πάμπλουτου Γάλλου σε έναν ορμίσκο της Κρήτης, απόλυτα ενσωματωμένη στο φυσικό περιβάλλον.

Στη σκεπή της έχουν φυτευτεί δέντρα που δημιουργούν ένα ενιαίο σύνολο με το τοπίο και συγκεντρώνουν πολλούς επισκέπτες από όλο τον κόσμο που θαυμάζουν το έργο του.

Καθηγητής του στο Μιλάνο, όπου είχε σπουδάσει, δήλωσε στα Χανιά –όπου είχε βρεθεί– ότι ήταν ο καλύτερος φοιτητής στην Αρχιτεκτονική την τελευταία δεκαετία.

Κρίμα να χάνονται τέτοια ταλέντα. Κρίμα!