γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης
Ήταν παραμονές του μεγάλου αντιπολεμικού συλλαλητηρίου το 2003 όταν ο Λαλιώτης εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ κάλεσε για συμμετοχή στην κινητοποίηση, την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση Σημίτη έδινε κάθε βοήθεια στην ιμπεριαλιστική επέμβαση των ΗΠΑ. Με αυτή την ιστορική σημείωση θέλω να υπενθυμίσω ότι η κίνηση του ΣΥΡΙΖΑ να καλέσει στην πρόσφατη πανεργατική απεργία ενάντια… στον ΣΥΡΙΖΑ και στα μνημόνια δεν είναι ούτε κάποια πρωτότυπη πολιτική σκέψη στα χρονικά, ούτε πρέπει να μας ξαφνιάζει. Ενδιαφέρον είναι ότι τότε διάφοροι στην Αριστερά, εντός κι εκτός Βουλής, έπαθαν μπλακ άουτ λέγοντας πως θα συμμετέχουν στα συλλαλητήρια που καλούσε το ΠΑΣΟΚ! Φυσικά, το αντιπολεμικό συλλαλητήριο δεν ήταν του ΠΑΣΟΚ αλλά είχε οργανωθεί από τον κόσμο της εργασίας και γι’ αυτό ήταν τόσο επιτυχημένο – παράδειγμα για το πως πρέπει να ασκήσουμε τα αντιπολεμικά μας καθήκοντα σήμερα, ιδιαίτερα μετά την κλιμάκωση του πολέμου στη Συρία.
Έτσι και το τελευταίο διάστημα, διάφοροι άρχισαν να μιλάνε για τα συλλαλητήρια του ΣΥΡΙΖΑ και την ανάγκη ξεχωριστών διαδηλώσεων φτάνοντας μέχρι την υιοθέτηση της θέσης να πάρουμε στο κυνήγι όποιον ΣΥΡΙΖαίο δούμε στις απεργιακές συγκεντρώσεις. Ούτε αυτή η θέση είναι καινούργια, τη συναντήσαμε πρόσφατα με την απαγόρευση συμμετοχής αντιπροσωπείας του ΣΥΡΙΖΑ στο αντιφασιστικό φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Αλλά χρειάζεται προσοχή αυτή η άποψη. Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι εχθρός μας, ακόμα κι αν δεν έχει καταφέρει να απεγκλωβιστεί από το κόμμα του. Δεν ψήφισε στη Βουλή ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ την αρπαγή των σπιτιών και των δικαιωμάτων μας. Είναι εργαζόμενοι, άνθρωποι σαν εμάς με κόκκινα δάνεια ή και άνεργοι. Η πολιτική της κυβέρνησης στρέφεται εναντίον τους εξίσου. Τι πρέπει να κάνουμε γι’ αυτό; Να τους κυνηγήσουμε σα να μην υπάρχει αύριο ή να προσπαθήσουμε να οργανώσουμε μαζί τους τις απεργιακές κι αντιφασιστικές μάχες της επόμενης περιόδου; Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, εντός και φυσικά, εκτός υπάρχει μια τεράστια δεξαμενή ανθρώπων που μπορεί να κάνει σημαντικά πράγματα. Θα αφήσουμε αυτή τη δυναμική ανεκμετάλλευτη και έρμαιο στα χέρια του Τσίπρα; Να ερωτήματα που το κίνημα κι η Αριστερά χρειάζεται να απαντήσει. Ασφαλώς, και ήταν ξεδιάντροπο, και λίγα λέμε, η προσπάθεια της κυβέρνησης να παρουσιάσει την πανεργατική απεργία ως ενίσχυση της διαπραγματευτικής δύναμης της χώρας (και για ποιά διαπραγμάτευση μιλάμε) καθώς δεν είχε άλλο σκοπό από το να ελέγξει και την αγωνιστική διάθεση του κόσμου αλλά αυτό δεν βοηθάει σε τίποτα εάν αντιμετωπίζουμε κάθε μέλος ή φίλο του ΣΥΡΙΖΑ ως υπαίτιο για τις, εχθρικές προς το λαό, πολιτικές επιλογές του Τσίπρα.
Ας έχουμε ξεκάθαρο επίσης, ότι η κυβέρνηση που έκανε το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος σε ΝΑΙ μέσα σε μια ημέρα, αντιμετωπίζει ένα κόσμο με εμπειρίες (εμπειρίες αγωνιστικές κι εμπειρίες ξεπουλημάτων), πολύ πιο μορφωμένο πολιτικά από όσο ένα προηγούμενο διάστημα άρα και πιο έμπειρο να αντιμετωπίσει τέτοιες καταστάσεις. Εκτός αν θεωρούμε ότι οι εργαζόμενοι είναι ανίκανοι να αντιληφθούν το παραμικρό κι ότι χρειαζόμαστε να τους παίρνουμε σαν παιδιά από το χεράκι μέσα στο χρυσό μας, μοναδικά αριστερό κλουβί, μήπως και δουν κάποτε το φως το αληθινό… Τέλος, το να βάζουμε προαπαιτούμενα σ’ ένα κόσμο του τύπου “εγκατέλειψε το κόμμα σου κι ύστερα το ξανασυζητάμε” δημιουργεί αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα, την ίδια στιγμή που έχουν υπάρξει διάφορες κι.ηχηρές ανταρσίες στον ΣΥΡΙΖΑ. Εκτός κι αν αυτές είναι απλά ανάχωμα άρα ότι και να συμβεί δεν μας βοηθάει. Να άλλη μια λανθασμένη άποψη. Κι εδώ έχει ιδιαίτερη σημασία να αναγνωρίσουμε ότι αρκετός κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ, αν μπορούμε να χρεώσουμε στον ΣΥΡΙΖΑ ένα μεγάλο κομμάτι της εργατικής τάξης της χώρας μας, δεν κατέβηκε σε μεγάλο βαθμό στα μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ στην απεργία και το Πολυτεχνείο αλλά βάδισε με τα σωματεία, τα συνδικάτα και με την υπόλοιπη Αριστερά.
Μέσα σε όλα είναι αναγκαίο να ξεκαθαρίσουμε το ποιός είναι ο οργανωτής της σημερινής απεργίας: οι εργαζόμενοι κι οι από τα κάτω συντονισμοί που δημιουργούνται σε μεγάλους και μικρούς χώρους δουλειάς, όπως στο αντιπολεμικό του 2003 ή κάποια πουλημένη ηγεσία μαζί με την κυβέρνηση; Από την απάντηση αυτή μπορούν να βγουν διάφορα χρήσιμα συμπεράσματα. Τα αφήνω στην κρίσης σας.
Θα κλείσω αυτη την φλύαρη παρέμβαση με ακόμα ένα ιστορικό παράδειγμα σχετικά με την απαίτηση διάφορων προαπαιτούμενων από μερίδα της Αριστεράς με τον απλό κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ για απεργιακή δράση. Κι αυτό δεν είναι άλλο από την απαίτηση του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας που καλούσε τα μέλη του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος να αφήσουν το κόμμα τους ως αναγκαία προϋπόθεση για να παλέψουν τα Τάγματα Εφόδου του Χίτλερ! Αντί να υιοθετήσουν την πολύ αναγκαία τότε (και σήμερα) λογική του ενιαίου μετώπου, δηλαδή το χτυπάμε μαζί, βαδίζουμε χωριστά. Που οδήγησε αυτή η τακτική του ΚΚΓ; Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης – υπήρξαν βέβαια κι άλλοι παράγοντες. Και ναι, σίγουρα δεν είμασε σε μια ανάλογη περίοδο – ευτυχώς, το εργατικό/αντιφασιστικό κίνημα κι η σύγχρονη αντικαπιταλιστική κι επαναστατική Αριστερά στην Ελλάδα έχουν φροντίσει γι’ αυτό. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να μην αγωνιστούμε, με ουσία και χωρίς σεχταρισμούς, απέναντι σε ότι αγοράζει και πουλάει για εμάς, χωρίς εμάς το μέλλον αυτού του τόπου.
