Του Μανώλη Ντουντουνάκη
Παρακολουθούμε – αρχικά με κατάπληξη, τώρα με θυμό – στα χρόνια της κυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α τη ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής ζωής του τόπου. Η ανεπάρκεια της σημερινής κυβέρνησης να διαχειριστεί τόσο τα μεγάλα προβλήματα του τόπου, όσο και τα προβλήματα που σχετίζονται με την καθημερινότητα του πολίτη, χαρακτηρίζει τη πολιτική μας ζωή.
Τώρα πια, το κύριο επιχείρημα της κυβέρνησης για τη συνέχιση της παραμονής της στην εξουσία, είναι η ακαταλληλότητα του αντίπαλου, δηλαδή “θα έρθει ο Μητσοτάκης που είναι χειρότερος”. Στο αντίπαλο στρατόπεδο η Ν.Δ. προώθησε στην ηγεσία της ένα άτομο ηλιακά νέο, σκληρά νεοφιλελεύθερο, γόνο του πιο αντιπαθητικού πολιτικού “τζακιού” στη χώρα, έτοιμο και πρόθυμο να αποτελειώσει ότι από παραδρομή άφησε όρθιο στη χώρα η λαίλαπα των μνημονίων. Σε αυτό το νοσηρό πολιτικό περιβάλλον του νέου δίπολου που μας επιβάλλουν, αφήνουν ζωτικό χώρο για δυνάμεις φιλικά διακείμενες στο ναζισμό – φασισμό – ρατσισμό, ως λύση ανάγκης και εφεδρείας του συστήματος.
Παράλληλα αξιοσημείωτη είναι η σταθεροποίηση – ανάκαμψη των δυνάμεων που προέρχονται από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. κύριου υπαιτίου για το πως φτάσαμε στην εποχή των μνημονίων, για την υπογραφή του 1ου μνημονίου, αλλά και για βασικές επιλογές στα χρόνια των μνημονίων. Οι μονομάχοι ετοιμάζονται για τη μεγάλη σύγκρουση και παρά τη μεγάλη δημοσκοπική διαφορά υπέρ της Ν.Δ., μου φαίνεται πιο πιθανό να επαναληφτεί το σενάριο των εκλογών του 2000, δηλαδή να προκύψει από τις εκλογές μια κυβέρνηση με κορμό ένα αποδυναμωμένο ΣΥ.ΡΙΖ.Α..
Θεωρώ, δηλαδή ότι ο “πραγματιστής” ΣΥ.ΡΙΖ.Α. προσεγγίζοντας συντηρητικά τμήματα της κοινωνίας και συμμαχώντας με το πρώην ΠΑ.ΣΟ.Κ., θα προκριθεί ως καλύτερος και ηπιότερος διαχειριστής του επικείμενου 4ου μνημονίου, τόσο από τον λαό όσο και από τους δανειστές. Στήνεται ένα σκηνικό συγκρουσιακό με “άρτο και θεάματα” για το λαό, που αποσιωπά το πως φτάσαμε ως εδω, και παρουσιάζει ως μόνη διέξοδο τη σημερινή πορεία των πραγμάτων, και ως μόνο διακύβευμα το πρόσωπο του ντόπιου διαχειριστή της εξουσίας. Θεωρούν δηλαδή ότι ο λαός έχει να επιλέξει μεταξύ του νέου, απείρου αλλά εντίμου από τη μια πλευρά και του παλιού, διεφθαρμένου και υπαιτίου από την άλλη.
Όμως ήδη πέρα από τα συχνά σχόλια για το τρόπο επιλογής των ατόμων που διαχειρίζονται την εξουσία σήμερα, αρχίζουν δειλά – δειλά να γίνονται μέρος της καθημερινότητας μας, μικρά και μεγάλα “σκάνδαλα” του ΣΥ.ΡΙΖ.Α..
Παράλληλα διαπιστώνουμε την απροθυμία της σημερινής κυβέρνησης να προχωρήσει σε αριστερές μεταρρυθμίσεις – τομές που αναφέρονται στο προεκλογικό πρόγραμμα της, σε τομείς όπως δημόσια διοίκηση, εκπαίδευση, υγεία, εξωτερική πολιτική, άμυνα, κλπ. Αποδεικνύεται δηλαδή η έλλειψη πλάνου και στοχοθεσίας και αναδεικνύεται ότι ο φωτεινός φάρος που ακολουθεί η σημερινή κυβέρνηση είναι η “πάση θυσία παραμονή στην εξουσία”. Παρατηρούμε, σταθεροποίηση της μετανάστευσης και της ανεργίας σε πολύ μεγάλα νούμερα, ενώ στο εσωτερικό οι προοπτικές είναι δυσοίωνες τόσο για τους μισθούς όσο και για τις συντάξεις στο προβλεπτό μέλλον. Βλέπουμε την “αγορά” να στενάζει, το “σπιράλ θανάτου” να πνίγει την οικονομία και τις προβλέψεις για ανάκαμψη ντόπιων και ξένων αναλυτών να αναθεωρούνται συνεχώς προς τα κάτω. Τέλος, ζούμε μια ιδιότυπη “ιταλοποιηση” της πολιτικής μας ζωής. Δηλαδή, όπως συνέβαινε στο πρόσφατο παρελθόν για πολλά χρόνια στη γειτονική χώρα – πριν το φαινόμενο Μπερλουσκονι- η οικονομία δεν έχανε το βηματισμό της παρά την πολιτική ασταθεια, παρόμοια στη χώρα μας οι δυνάμεις της αγοράς, έχουν διαπιστώσει την ανεπάρκεια της πολιτικής ελίτ της χώρας, αλλά παρόλα αυτά σε στρατηγικούς τομείς όπως ο τουρισμός, η ναυτιλία, η γεωργία κλπ, η οικονομία φαίνεται δειλά – δειλά να βρίσκει το ρυθμό της.
Ως αριστεροί πολίτες, οι αποχωρήσαντες από το ΣΥ.ΡΙΖ.Α σε σύμπραξη με άλλους ανέντακτους, αλλά και με το Κ,Κ.Ε., την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και μικρότερα αριστερά πολιτικά σχήματα οφείλουμε:
- Να αναδείξουμε τη πραγματικότητα
- Να καταγγείλουμε τη σημερινή κυβέρνηση
- Να μη γίνουμε το «αριστερό» δεκανίκι μιας νέας κυβέρνησης με κορμό το ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
- Να απορρίψουμε λογικές τύπου Εργατικού κόμματος της Αγγλίας
- Να προτείνουμε ένα εναλλακτικό, ρεαλιστικό, αριστερό δρόμο διεξόδου από τη κρίση, αναδεικνύοντας την ανεπάρκεια του σημερινού απολιτικ – νεοφιλελευθέρου – συντηρητικού μοντέλου που βιώνουμε, και
- Να προχωρήσουμε σε ρήξη και πλήρη αντιπαράθεση με καίριες επιλογές της σημερινής κυβέρνησης , όπως τις ιδιωτικοποιήσεις, την εκποίηση δημόσιας περιουσίας, πλούτου και αγαθών, την καθιέρωση εργασιακού μεσαίωνα, την σταθερή υποτίμηση της άξιας της εργασίας έναντι του κεφαλαίου κλπ.
Η σωτηρία της χώρας απαιτεί άλλες πολιτικές.