Τέσσερις μέρες πριν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα κυκλοφορούσε σε κομματικά γραφεία η φήμη ότι εντός των ημερών “θα ξεμπερδέψουν οριστικά με τη Χρυσή Αυγή αλλά θα χρειαστεί να χυθεί γι αυτό αίμα”. Κρίμα γιατί τα πράγματα πήγαιναν τόσο καλά – τα μέσα και οι εντεταλμένοι δημοσιογράφοι “έχτιζαν” μεθοδικά ένα σοβαρό προφίλ για τους ουρακοτάγκους της δεξιάς και τα στελέχη της ΝΔ ήταν τόσο σίγουρα για τη γραμμή σύγκλισης που δοκίμαζαν πια απροκάλυπτα την κοινή γνώμη με το ενδεχόμενο συνεργασίας ΝΔ – ΧΑ.
Ξαφνικά, το σχέδιο άλλαξε και το plan B του Σαμαρά για να σώσει την κυβέρνησή του που κατέρρεε από τις κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών (και όχι μόνο) έπρεπε να μπει σε εφαρμογή: ήταν γνωστό εδώ και μήνες ότι ο Σαμαράς προετοίμαζόταν για τεχνητή κρίση το Σεπτέμβρη οπότε ο “ΣΥΡΙΖΑ θα προσπαθούσε να αποσταθεροποιήσει την κυβέρνηση”. Το σχέδιο προέβλεπε σύγκρουση “των δύο άκρων” προκειμένου να επιβεβαιωθεί η γνωστή θεωρία, βραχυπρόθεσμη αποσταθεροποίηση από την οποία θα “έσωζε” τη χώρα η κυβέρνηση ρίχνοντας όλη την ευθύνη στο ΣΥΡΙΖΑ. Το παρακράτος γνωρίζει πολύ καλά ότι στην παγίδα της βίας πέφτουν πάντα πρώτοι οι θερμοκέφαλοι της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και οι διάφοροι μπαχαλάκηδες και τα media ξέρουν ότι πάντα μπορούν να τα ρίχνουν όλα στο ΣΥΡΙΖΑ. Με δυό λόγια: η δολοφονία έγινε με εντολή Σαμαρά.
Στο σχέδιο αυτό, παρότι δεν ήταν δεδομένο το “κάψιμο” της Χρυσής Αυγής, δε θα πείραζε να χτυπηθούν μ ένα σμπάρο δύο τριγώνια: το κόμμα του Μιχαλολιάκου εχει αρχίσει πια να κουράζει την κυβέρνηση, οι κινήσεις του έχουν βγει εκτός ελέγχου, η υποψηφιότητα Κασιδιάρη για το Δήμο Αθηναίων προκαλεί νέες αβεβαιότητες στη Συγγρού, αλλά το χειρότερο είναι ο υπαρκτός κίνδυνος να χάσει την προεδρία της Ε.Ε (για τον οποίο έχω μιλήσει πολλές φορές) κάτι που επιβεβαιώθηκε δημόσια αμέσως μετά το περιστατικό, με γερμανούς βουλευτές να ζητούν την αναστολή της ελληνικής προεδρίας αν δεν αντιμετωπιστεί το θέμα των νεοναζιστών.
Η Προεδρία της Ε.Ε είναι το τελευταίο χαρτί του Σαμαρά απέναντι στο ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών, δεν μπορεί να το χάσει.
Πράκτορας της ΕΥΠ ο Μιχαλολιάκος
Ο Μιχαλολιάκος έγινε ρουφιάνος της ΕΥΠ το 1978 αφού συνελήφθη για τρομοκρατικές ενέργειες και κατέδωσε όλους του τους συνεργάτες. Εύκολα μπορεί κανείς να υποθέσει πως, αφού το 1981 – 82 ο Νίκος Μιχαλολιάκος (όπως και ο Κων/νος Πλεύρης και άλλοι του συναφιού) ήταν στη λίστα των εκτάκτων συνεργατών της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών με μηνιαίο μισθό 120.000 δραχμές είναι το πιθανότερο να παραμένει ακόμα πράκτορας. Το ίδιο παιχνίδι το έχουμε ξαναδεί με τον Καρατζαφέρη (που το βράδι των επεισοδίων του Δεκέμβρη του 2008 περιέγραφε μέσα στη Βουλή γεγονότα που θα συνέβαιναν λίγη ωρα αργότερα όπως το πλιάτσικο που έγινε σε οπλοπωλείο της Αθήνας) και ο ΛΑΟΣ έπαιξε τον ίδιο ρόλο για τον οποίο προόριζαν μέχρι προχθές τη Χρυσή Αυγή, το ρυθμιστή δηλαδή που θα στηρίξει τη συνέχιση των μνημονιακών κυβερνήσεων. Αλλά ο Μιχαλολιάκος έχασε την μπάλα κι ο ηλίθιος που πληρωνεται για να σκοτώνε εκτέθηκε, άφησε να πιαστεί, ομολόγησε με μια ευκολία που προκαλεί ερωτηματικά, “έκαψε” τα αφεντικά του και το χειρότερο, συνολικά η αντιφασιστική αριστερά που εδώ και χρόνια κρούει τον κώδωνα για το φασιστικό κίνδυνο βγαίνει πιο δυνατή από ποτέ, από αυτή την ιστορία. Στο εξής, είναι πιο εύκολο να πειστεί κάποιος για το συστημικό ρόλο της Χ.Α. ακόμα και για τη χρηματοδότησή της από ντόπιους εκπροσώπους του κεφαλαίου.
Ο Σαμαράς απέτυχε να αποδείξει ότι η θεωρία των δύο άκρων είναι σωστή, επειδή οι αντιδράσεις ήταν εξαιρετικά περιφρουρημένες (ως τώρα). Κέρδισε τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από τις κινητοποιήσεις (ακριβώς όπως είχε γίνει και με το κάψιμο της Μαρφίν) – τα πράγματα θα είχαν πάρει άλλη τροπή αν δεν είχε συμβεί αυτό το περιστατικό (και τώρα και τότε).
Αλλά είναι σήμερα υποχρεωμένος απέναντι στην Ευρώπη, να “κλείσει” το μαγαζί του Μιχαλολιάκου – κάτι που μπορούσε να κάνει εξαρχής, για παράδειγμα θα μπορούσε να καταθέσει νωρίτερα, τη λίστα με τις εγκληματικές ενέργειες που κατέθεσε ο Δένδιας στον εισαγγελέα συνοδεύοντάς την μάλιστα με ανάλογες δηλώσεις περί εγκληματικής οργάνωσης. Και θα πρέπει να ψάξει να βρει, άλλον ενδεχόμενο μετεκλογικό συνεργάτη – μην εκπλαγείτε αν ξαναδείτε τον Καρατζαφέρη να παίζει στα κανάλια.
Οπως και νά χει, δεν πρέπει να αφήσουμε την κοινή γνώμη να ξεχάσει τις προσπάθειες ξεπλύματος και τις προτάσεις για συνεργασία με αυτούς που αποκαλούν τώρα “εγκληματική οργάνωση” λίγες μέρες πριν τη δολοφονία του Φύσσα. Και να καταδείξουμε την υποκρισία τους και την απόλυτη ταύτιση της ακροδεξιάς του Σαμαρά με την εγκληματική ακροδεξιά του πράκτορα Μιχαλολιάκου.
Δεν άκουσα πως δικαιολογούνται αυτοί που πρέπει να συρθούν στα δικαστήρια ως ηθικοί αυτουργοί των εγκλημάτων της Χρυσής Αυγής, όπως τους είπε ήδη η ψύχραιμη μάνα του δολοφονημένου: ο Θέμος Αναστασιάδης που προμοτάρει το Lifestyle του φασισμού, ο Μπάμπης ο Παπαδημητρίου, ο Τράγκας, ο Πρετεντέρης, ο Βύρων Πολύδωρας , ο Λοβέρδος, ο Σάκης Ρουβάς, ο Πλούταρχος, ο Γαϊτάνος, ο Γονίδης και πολλοί άλλοι σταρ της δημοσιογραφίας, της πολιτικής και του τραγουδιού που δηλώνουν φίλοι της εγκληματικής αυτής οργάνωσης. Η καριέρα όλων αυτών, πρέπει να τελειώσει εδώ.
Ακόμα και τα media έχασαν το μπούσουλα. Από τη στιγμή που βγαίνουν όλα στη φόρα, ολο και περισσότεροι καταλαβαίνουν αυτό που φωνάζει η αριστερά από την αρχή: ότι η Χρυσή Αυγή είναι το παρακρατικό χέρι του συστήματος και η εφεδρεία των μνημονιακών, ότι ο Σαμαράς ήταν αποφασισμένος να συνεργαστεί ακόμα και με μια εγκληματική οργάνωση απέναντι στον “κομμουνιστικό κίνδυνο”, ότι η πρόκληση μιας εμφύλιας σύγκρουσης μόνο την κυβέρνηση και τους δανειστές μπορεί να εξυπηρετεί.
Ακόμα κι αν καταφέρουν να βγάλουν εκτός νόμου τη Χρυσή Αυγή (που δε θα τα καταφέρουν) το μίσος θα υφέρπει και η βία θα παραμείνει, μέχρι να σταματήσει η πείνα, να αποκατασταθεί η δημοκρατία, η λαϊκή κυριαρχία και η εθνική αξιοπρέπεια. Ετσι κι αλλιώς, η δυναστεία των μνημονίων έκανε ένα ακόμα βήμα προς το τέλος της, βρίσκεται σε πανικό – κι ο πανικός αποδείχτηκε κακός σύμβουλος. Αλλο ένα λάθος χρειαζόμαστε. Αλλο ένα λάθος, για να πέσει η κυβέρνηση.
Γιώργος Γυπάκης
