Της Πηνελόπης Ντουντουλάκη
Με πολύχρονη ευδόκιμη θητεία στο πεδίο των Γραμμάτων και ειδικότερα της Ποίησης, ο Σωκράτης Καμπουρόπουλος επέτρεψε να λάβουν κάποιοι στίχοι του το σχήμα του πρώτου ποιητικού βιβλίου του και να ταξιδέψει η φωνή του στους ανοιχτούς ορίζοντες όπου η ποίηση συναντά τη φιλοσοφία.
Αδιαμφισβήτητο χαρακτηριστικό αυτής της συλλογής είναι η οικονομία του Λόγου, σε ένα πεδίο κατάμεστο από υπαρξιακά ερωτήματα. Ο Έρωτας και ο Θάνατος, η Προσδοκία και η Ενατένιση προς δυσθεώρητα αξιακά υψίπεδα, παραχωρούν καίρια θέση στον άφθογγο στοχασμό, για να θυμίσουν τη ρήση του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη: “Ο φλοίσβος επιτάσσει σιωπήν”. Το υδάτινο και πρωτογενές στοιχείο της Ύλης, αρχή και τέλος του κύκλου της ζωής, αντανακλά, οπως και οι καθρέφτες, θραύσματα και ψήγματα του Χρόνου και των βιωμάτων:
πάνω απ’ τη θάλασσα…”
Το μετείκασμα, η οπτική οφθαλμαπάτη που εξακολουθεί να καταγράφει την κίνηση για κλάσματα του δευτερολέπτου, αποτυπωνει τη σχετικότητα της ζωής και της ύπαρξης. Οι λέξεις συναντώνται και αναμετρώνται, όπως η πραγματικότητα με την αλήθεια, το όνειρο με το όραμα. Όμως αυτό που στυμβαίνει και ξάφνου χάνεται προορίζεται να υπάρξει ξανά:
τα πράγματα”.
Η Ποίηση, που θα μπορούσε να ιδωθεί ως μίμηση της αέναης δοκιμασίας του Σίσυφου, ή αλλιώς ως υπεραισιόδοξη και συνάμα ουτοπική αποτίμηση πιθανοτήτων, δεν παύει να συνιστά συνεκτικό ιστό, αδιόρατο αλλά ισχυρό, που προσπαθεί να νοηματοδοτήσει το χάσμα ανάμεσα στη ζωή (με την κυριολεκτική ή μεταφορική έννοια) και στον θάνατο (με την κυριολεκτική ή μεταφορική έννοια):
το ναι και το ύστερα του θανάτου”.
Και, βέβαια, η Ποίηση εξακολουθεί να επιδέχεται την ανεξάντλητη χορεία ερμηνειών και εκδοχών. Και, βέβαια, όλοι εξακολουθούμε να ασκούμαστε με τον τρόπο που θεωρούμε ότι μας εκφράζει, επιτρέποντας τον αντρικατοπτρισμό των λέξεων στους υδάτινους ορίζοντες του Χρόνου. Επειδή, στ’ αλήθεια, όλοι είμαστε ποιητές:
εισπνοή…”
Καθώς όλα μοιάζουν να ακολουθούν απαρέγκλιτα την κυκλική πορεία τους, η μουσική του νερού πάντοτε θα θυμίζει πως μέσα από κάθε είδους καταστροφές θα εξακολουθεί να προκύπτει η νέα ζωή, της οποίας η δύναμη δεν ανακόπτεται από τη φωτιά και τη λάβα: