Με κείμενό του ο Πανελλαδικός Σύλλογος “SOS Τροχαία Εγκλήματα” αναφέρεται στον ένα χρόνο από τον θάνατο του Γιάννη και της Στέλλας, δύο νέων φοιτητών, σε τροχαίο έξω από το Πολυτεχνείο Κρήτης:
Συμπληρώθηκε κιόλας ένας χρόνος απο τη μέρα που χωρίς κανένα λόγο με ένα φοβερά βίαιο τρόπο έξω από το Πολυτεχνείο Κρήτης, δυο νέα παιδιά, μαζί με το σκυλί τους διώχτηκαν απ αυτό τον κόσμο. Ένας χρόνος χωρίς τηΣτέλλα Μούσχου και το Γιάννη Στρογγυλό. Ένας χρόνος μαζι με τη Στέλλα Μούσχου και το Γιάννη Στρογγυλό. Ενας χρόνος αβάσταχτου πόνου για τις οικογένειες τους.
Ένα χρόνο μετά, θέλουμε ακόμα μια φορά να ρωτήσουμε:
- Είναι αμέλεια σε ένα δρόμο με όριο ταχύτητας 40 km/h να τρέχεις με 127 km/h;
- Είναι αμέλεια να κτυπάς και να τραυματίζεις θανάσιμα δυο ανθρώπους και ένα ζώο που προχωρούσαν κανονικά στο χώρο για πεζούς;
- Είναι αμέλεια το να επιταχύνεις μετά απ αυτά και να ξεπερνάς τα 160km/h με αποτέλεσμα να προκαλέσεις και άλλη σύγκρουση 52 μέτρα μετά με σταθμευμένη βέσπα;
- Πουθενά σ όλα αυτά δεν υπάρχει η ακριβοθώρητη “διατάραξη συγκοινωνιών”; Επιταχύνω μετά απο τρεις φονικές συγκρούσεις και ακινητοποιούμε αναγκαστικά απο βλάβη μετα από τέταρτη σύγκρουση, επιβεβαιώνουν την αμέλεια;
- Σκοτώνω εκτοξεύοντας σε απόσταση 71 μέτρων έναν άνδρα, παρασέρνοντας επί 109 μέτρα μια γυναίκα, εκτοξεύοντας 7.5 μέτρα ένα σκυλί και στη συνέχεια προσκρούω σε μια βέσπα και την εκτοξεύω 76 μέτρα. Όλο αυτό το σκηνικό πολεμικής επιχείρησης θα εξακολουθεί να βαφτίζεται αμέλεια;
NAI, όσο δεν αντιδρούμε στην απόφαση της πολιτικοδικαστικής συμμαχίας όλα τα τροχαία εγκλήματα να αποτελούν πλημμελήματα.
Απο τις χιλιάδες περιπτώσεις ας θυμηθούμε δύο που ακολουθησαν πάλι στα Χανιά, του λαχειοπώλη Μαρίνου (παραμονη Πρωτοχρονιάς 2018) και του ποδηλάτη Γ. Τζωρτζάκη (23 Μαίου 2018), φρικτά τροχαία με εγκατάλειψη και πάλι απο “αμελείς” δράστες που όπως και στην περίπτωση της Στέλλας και του Γιάννη αφέθησαν αμέσως ελεύθεροι και με την άδεια οδήγησης τους.
Αναρρίθμητα ερωτήματα θα μπορούσαμε να προσθέσουμε σε σχέση με την συγκεκριμένη υπόθεση.
Ας αρκεστούμε μόνο σε ένα: διάβασε άραγε ο αρμόδιος εισαγγελέας Χανίων, η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου ή ο αρμόδιος υπουργός Δικαιοσύνης την πραγματογνωμωσύνη που συνέταξαν οι δύο πραγματογνώμωνες που όρισε η Τροχαία ( και όχι οι οικογένειες των θυμάτων) και που μικρό της μέρος αποτελούν τα στοιχεία που παραθέσαμε πιο πάνω;
Ξέρουμε πως καμιά δικαστική απόφαση δεν θα φέρει πίσω την Στέλλα, τον Γιάννη ούτε κανένα άλλο θύμα τροχαίων εγκλημάτων. Από αυτή την παραδοχή όμως μέχρι την προκλητική αμνήστευση κάθε είδους παραβατικής συμπεριφοράς που σπέρνει το θάνατο στο δρόμο υπάρχει τεράστια απόσταση. Η παραίτηση από οποιαδήποτε προσπάθεια πρόληψης μέσα από την «παραδοχή» πως δήθεν η ποινή ειδικά για τα τροχαία (αντίθετα με οποιοδήποτε άλλο έγκλημα) ειδικά στην Ελλάδα (σε αντίθεση με σχεδόν όλες τις χώρες του κόσμου) δεν παίζει κανένα αποτρεπτικό ρόλο έχει συμβάλει τα μέγιστα στην αναπαραγωγή του τροχαίου εγκλήματος στη χώρα μας. Η απενοχοποίηση των δραστών, πως δεν έκαναν δα και κάτι σημαντικό, είναι το επιστέγασμα αυτής της αντίληψης. Με την άδεια τους στο χέρι έχουν κάθε δικαίωμα σε μια δεύτερη προσπάθεια. Αν χρειαστεί και σε τρίτη…
Χωρίς Δικαιοσύνη δεν θα υπάρξει ειρήνη στους Δρόμους.
Τα συνεχή μηνύματα προς τους υποψήφιους θύτες πως όσο κι αν προσπαθείσετε δεν θα τιμωρηθείτε, λαμβάνονται και αξιοποιούνται ανάλογα. Η αλυσίδα των θανάτων στους ελληνικούς δρόμους συνεχίζει να μεγαλώνει. Κάθε κρίκος της και ενας άνθρωπος και γυρω απ αυτόν δεκάδες άλλοι συντριμμένοι.
Θα το πούμε ακόμα μια φορά ενάντια στην υποκρισία. Η οδική ασφάλεια δεν είναι μόνο θέμα παιδείας. Είναι θέμα εφαρμογής των νόμων, επιτήρησης του οδικού δικτύου, κατασκευής ασφαλών υποδομών. Και τα τρία έλειπαν στο συγκεκριμμένο τριπλό φονικό. Και η έλλειψη αυτή είναι ο κανόνας στο οδικό δίκτυο.
Ενα χρόνο μετά το φοβερό συμβαν στην είσοδο του Πολυτεχνείου Κρήτης παρά τις εξαγγελίες το μόνο που έχει πραγματοποιηθεί ειναι η τοποθέτηση ενός (προβληματικού) φωτεινού σηματοδότη στο σημείο. Και παρα την εξαγγελία της δημιουργίας ανισόπεδου κόμβου ούτε το πεζοδρόμιο δεν έχει ακόμα φτιαχτεί.
Πως είναι δυνατόν να παραδίδεται να παραλαμβάνεται και να λειτουργεί επί χρόνια ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα χωρίς διαμόρφωση της εισόδου του;
Όλοι αυτοί που θρηνούν σήμερα, υπουργοί, περιφερειάρχες, δήμαρχοι, πρυτανικές αρχές δεν είχαν καταλάβει πως ένα σχολείο δεν είναι απλά ενα κτίριο αλλα πρωταρχικά ένα σύνολο χιλιάδων ανθρώπων που εκτός απο το να τους παρέχεις τη γνώση πρέπει και να τους διασφαλίζεις τη ζωή;
Έπρεπε να χαθούν η Στέλλα και ο Γιάννης για να ξεκινήσουν τά όποια έργα για ασφαλή διαμόρφωση της πρόσβασης στο Πολυτεχνείο Κρήτης;
Μα μήπως ήταν οι τελευταίοι; Λίγους μήνες μετά, τον Δεκέμβρη του 2017 την ίδια τύχη είχε η 23χρονη σπουδάστρια Βασιλική Λυμπεροπούλου που σκοτώθηκε και εγκαταλείφθηκε απο “αμελή” οδηγό έξω απο τη σχολή της στην Καλαματα (ΟΑΕΔ- Ασπρόχωμα). Και κεί «σύντομα» θα ξεκινήσουν τα έργα. Και κεί φυσικά ο δράστης είναι ελεύθερος και με την άδεια οδήγησης του από την πρώτη στιγμή.
Στη Μνήμη της Στέλλας και του Γιάννη ας συντονιστούμε, να κάνουμε ότι μπορούμε για να σταματήσει η υποκρισία.
Ξέρουμε: Ζούμε σε μια κοινωνία όπου η άδεια οδήγησης έχει μεγαλύτερη αξία από την ανθρώπινη ζωή.
Αλλά όσες φορές και με όσους τρόπους και αν το επαναλάβετε δεν πρόκειται να το δεχθούμε.
Πανελλαδικός σύλλογος SOS Τροχαία Εγκλήματα
Απόσπασμα της πραγματογνωμοσύνης που πραγματοποίησαν με εντολή της Τροχαίας Χανίων ο Νεκτάριος Χαιρέτης, Δρ. Μηχανολόγος Ηλεκτρολόγος Μηχανικός και ο Ανδρέας Δρακάκης, Μηχανολόγος Μηχανικός τον Αυγουστο του 2017, πραγματογνωμοσύνη που διαβιβάστηκε στον εισαγγελέα Χανίων στις 28/11/2017. Διαβάστε: ΕΔΩ