Της Μαρίνας Δημητριάδου
Έχω την τύχη να βρεθώ σε περιοχές στο εξωτερικό όπου ο φόβος και η τυχαιότητα της ζωής είναι καθημερινή συνθήκη, είτε επειδή έχει καταφέρει να επικρατήσει μια κανονική δικτατορία σε κυβερνητικό επίπεδο, όπως στην Αίγυπτο του Σίσι, είτε γιατί το οργανωμένο έγκλημα σε αγαστή συνεργασία με την κυβέρνηση αναλαμβάνει την κοινωνική εκκαθάριση, όπως στο Μεξικό του Πένια Νιέτο. Ιδιαίτερα στο Μεξικό, τα μέρη που έχουν κάνει τη γενεαλογία της βίας στην περιοχή τους, συνήθως τοποθετούν την αρχή του κύκλου βίας στη συγκρότηση κάποιας ομάδας τρομοκράτησης, ενάντια στην οποία δεν υπήρξε η πρέπουσα αντίδραση.
Με τρόμο παρακολουθώ αυτή την εξέλιξη στο Ρέθυμνο. Η επανεμφάνιση ροπαλοφόρων και λοστοφόρων σε δημόσια θέα την προηγούμενη Τετάρτη στο Δημαρχείο, η εγκληματική τους δράση τόσο μπροστά στο Δημαρχείο όσο και στη συνέχεια με οργανωμένο πογκρόμ στην πόλη υπό την ανοχή αστυνομίας και περαστικών, οι απειλές μαθητών στο ΕΠΑΛ από φασίστες, το τάγμα εφόδου 15 κρανοφόρων με πτυσσόμενα κλομπ που έκαναν τυφλό χτύπημα ενάντια σε τρία άτομα στην πλατεία της Μητρόπολης την Κυριακή το βράδυ και μικροπεριστατικά που συμβαίνουν συνεχώς από την Τετάρτη μέχρι σήμερα είναι μόνο η αρχή ενός μέλλοντος που κανείς μας δεν θέλει να ζήσει. Είναι ακριβώς η στιγμή που αν δεν δράσουμε θα μετανιώνουμε για πάντα. Και όταν ο φόβος θα μας έχει κυριεύσει και δεν θα μπορούμε να ξεμυτίσουμε απ’ τα σπίτια μας, όπως ήδη συμβαίνει σε άλλες γειτονιές της Ελλάδας, θα είναι πλέον αργά.
Η αντιφασιστική συγκέντρωση που κλήθηκε στο Δημαρχείο την προηγούμενη Τετάρτη, απαντούσε σε ένα κάλεσμα μίσους, το οποίο με παρρησία υπερασπίστηκε τη Δευτέρα το πρωί στην εκπομπή Διάφανη Πόλη ο κ. Στέλιος Πετράκης από την Ελλήνων Συνέλευσις. Γιατί απλούστατα η Χρυσή Αυγή στο Ρέθυμνο δεν βγαίνει με το πρόσωπό της αλλά με προσωπεία: με το προσωπείο των ακολούθων του Σώρρα και του Συλλόγου Αλληλοβοήθειας Οφειλετών Ρεθύμνου.
Η αντιφασιστική συγκέντρωση πήγε σε στημένο ραντεβού, καθώς την περίμεναν ΜΑΤ κρυμμένα στο δημαρχείο που προστάτευσαν το κάλεσμα μίσους, πετώντας τα δακρυγόνα και κυνηγώντας μόνο τη μία πλευρά. Ενάντια σε αυτό το κάλεσμα μίσους θα έπρεπε να είχε παραταχθεί όλο το συνειδητοποιημένο Ρέθυμνο και όχι τα 150 άτομα που ξέπλυναν την αξιοπρέπεια της πόλης, θεωρώντας ότι κανένα χώρο δεν έχει ο φασισμός στο Ρέθυμνο ούτε και πουθενά αλλού.
Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο ειρηνικής συνύπαρξης με τον κ. Πετράκη και τους ομοίους του. Δεν θα έπρεπε να του ανοίγεται κανένα μικρόφωνο για να χύνει τη χολή του. Το αυγό του φιδιού έχει ήδη εκκολαφθεί στο Ρέθυμνο και κάνει αναγνωριστικά βήματα για να βρει την πορεία του.
Όσο η αντιπαράθεση αφήνεται στις βραδινές ισορροπίες των στενών της πόλης, δεν θα αργήσει να κλείνεται ο κόσμος στα σπίτια του ή να αλλάζει γειτονιές. Καμιά «μειοψηφία» δεν πρέπει να αφεθεί να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Το κομμάτι της πόλη που αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει οφείλει να ορθώσει το ανάστημά του απέναντι σε όσους θέλουν αυτό το αιματοκύλισμα. Σε όσους υποτιμούν τη ζωή. Σε όσους ποντάρουν στο φόβο για να προστατέψουν τα υλικά τους συμφέροντα. Κάποιοι από αυτούς φορούν κοστούμια, άλλοι ρούχα μαγαζάτορα, αγρότη ή εργάτη. Συχνά εμφανίζονται ως φιλήσυχοι και φιλοδημοκράτες πολίτες, που διεκδικούν απλά να διατυπώνουν ελεύθερα τα κηρύγματα μίσους τους.
Για αρχή, ας διαδηλωθεί η καταφατικότητα στη ζωή στο παγκρήτιο συλλαλητήριο υπέρ των προσφύγων και ενάντια στο φασισμό και την καταστολή που καλεί το αντιφαστιστικό συντονιστικό και πλήθος φορέων-συλλογικοτήτων από όλη την Κρήτη το Σάββατο 8 Οκτώβρη στις 12 στο Δημαρχείο Ρεθύμνου. Κι έπειτα ο καθένας κι η καθεμιά από το μετερίζι του/της ας κάνει ότι του/της αναλογεί απέναντι στην καταιγίδα του φασισμού που ήδη μας τυλίγει.
Υ.Γ. Σε κάποιες περιοχές του πλανήτη όσοι τολμούν να γράψουν όσα γράφω, την επόμενη μέρα βρίσκονται σε χαντάκι…
