Από τα φύλλα της δάφνης παράγεται εξαιρετικής ποιότητας αιθέριο έλαιο, που χρησιμοποιείται στην φαρμακευτική. Δαφνέλαιο λέγεται και μπορεί να παραχθεί και από τους καρπούς της.
Πριν πολλά χρόνια υπήρχε ένας γέρος από τον Αποκόρωνα και πούλαγε δαφνόλαδο και καραμπάσι που ήταν λέει καλά για τον πονόδοντο και άλλες ιδιότητες που δεν θυμάμαι. Θυμάμαι όμως ακόμα την μυρωδιά τους.
Το καραμπάσι γινόταν από τους καρπούς της μυρτιάς. Στην μαγειρική χρησιμοποιούμε τα δαφνόφυλλα, εγώ τουλάχιστον, απαραιτήτως στο στιφάδο μοσχάρι και στο κουνέλι. Επίσης στις φακές και στην φασολάδα μαζί με πορτοκαλόφυλλο τα χρησιμοποιούσαν ανάμεσα στα ξερά σύκα που τα πέρναγαν στις τσίτες και στις ξερές σταφίδες. Για το άρωμα της και τις απωθητικές για τα έντομα ιδιότητές της. Επίσης χρησιμοποιούσαν τα φύλλα της όταν έφτιαχναν σαπούνια.
Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία κάποτε υπήρχε μια πολύ όμορφη και σεμνή κοπέλα, κόρη του ποταμού Λάδωνα, η Δάφνη. Μια μέρα είδε την Δάφνη ο Θεός Απόλλων και την ερωτεύτηκε. Εκείνη όμως αρνήθηκε τον έρωτά του και καθώς την κυνηγούσε παρακάλεσε τους Θεούς να την σώσουν. Οι Θεοί του Ολύμπου την άκουσαν και την μεταμόρφωσαν σε ωραίο δεντράκι που ονομάστηκε Δάφνη. Για να παρηγορηθεί ο Απόλλων στεφανώθηκε μ’ ένα κλαδί δάφνης. Έκτοτε έγινε το αγαπημένο φυτό του Θεού και δεν υπήρχε ναός αφιερωμένος στον Απόλλωνα που να μην είχε στον περίβολό του δάφνες.
Σταδιακά, τα κομμένα κλαδιά της Δάφνης χρησιμοποιούνταν για το στεφάνωμα των νικητών και των ηρώων ενώ οι αρχαίοι έβαζαν δάφνινα στεφάνια και στο κεφάλι των μυστών των μουσών, στις διάφορες τελετές προς τιμήν του Θεού Απόλλωνα.
Ως αυτοφυές φυτό την βρίσκομε σ’ όλη την Ελλάδα αλλά μπορούμε να την καλλιεργήσομε καις τους κήπους μας ακόμα και σε γλάστρες σε απλό χώμα κήπου. Δεν έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις και μπορούμε να την έχομε στο μπαλκόνι μας.
