Tην Σάββατο 6 Αυγούστου, στις 9 το βράδυ, στο Γυαλί Τζαμί, στο παλιό  λιμάνι των Χανίων θα πραγματοποιηθούν τα εγκαίνια της έκθεσης του Μάριου Σπηλιόπουλου, «Τα 700 ονόματα του Θεού».

Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 25 Σεπτεμβρίου.

Η κεντρική ιδέα του έργου προέρχεται από τις 700 προσφωνήσεις προς τον Θεό που συγκέντρωσε ο Θεόδωρος Β΄ Δούκας Λάσκαρης, Βυζαντινός αυτοκράτορας, το 1254.

Στην πρωταρχική του μορφή εκτέθηκε το 2002 στο ΕΜΣΤ μαζί με άλλους σημαντικούς καλλιτέχνες, όπως ο Bill Viola, η Shirin Neshat, η Ghada Amer, η Marico Mori, η Maaria Wirkala, και ο Jalal Toufic, στο πλαίσιο της έκθεσης “Θεολογίες, Σύνοψις 2”.

Είναι μια εγκατάσταση προσαρμοσμένη στο χώρο του μνημείου, Γιαλί Τζαμί, χώρος αφιερωμένος στην λατρεία του θείου, υπερβαίνοντας την διαφορετικότητα των θρησκειών.

Σε επιλεγμένα σημεία είναι γραμμένα τα θεωνύμια: ο παναίτιος, ο κυριοκράτωρ, ο κηδεμών, ο ψυχοτερπής, η αρχή της σοφίας κ.α. Στον τοίχο, σε μεγάλη επιφάνεια υπάρχει βιντεοπροβολή όπου προβάλλεται μια θάλασσα με ορίζοντα, που το ανάστροφο κύμα της σκάει στο δάπεδο, ενώ στο κέντρο της θάλασσας ανάμεσα στα κύματα υπάρχει μια φλογίτσα. Στο δάπεδο υπάρχουν μεταχειρισμένα παπούτσια από κατοίκους της πόλης που τα ονόματά τους αναφέρονται σε ειδικό φυλλάδιο. Από τα ηχεία ακούγεται ο ήχος των κυμάτων, ενώ η φωνή του καλλιτέχνη θα απαγγέλλει τα θεωνύμια. Την κεντρική εγκατάσταση πλαισιώνουν μερικά ακόμα στοιχεία που τονίζουν τον μυστηριακό χαρακτήρα του όλου εγχειρήματος.

Χαρακτηριστικά για το έργο ο Άρης Μαραγκόπουλος γράφει: “…εκ κατασκευής αναδεικνύονται τα βασανισμένα παπούτσια, τα χειροπιαστά ίχνη του πεπερασμένου και του φθαρτού στην αιωνιότητα… Οι ψυχές αυτές βαδίζουν προς την αιωνιότητα με μόνη τη σιγουριά του μέλλοντός τους, διασχίζοντας την εικονική θάλασσα, υπερβαίνοντας τον άσβεστο λύχνο, αφήνοντας πίσω ως μνήμα και μνήμη τα χρησιμοποιημένα τους παπούτσια. Αν η θρησκεία σήμερα παρακμάζει αυτό συμβαίνει επειδή έχει συρρικνωθεί το επίγειο βασίλειο του Ιερού και διότι τα κοινά συναισθήματα και οι συγκινησιακοί δεσμοί μεταξύ των ανθρώπων έχουν γίνει διάχυτοι και ασθενικοί.

Τα πρωτογενή εκείνα στοιχεία που χάριζαν στους ανθρώπους ταυτότητα και συγκινησιακή αμοιβαιότητα -η οικογένεια, η συναγωγή και η εκκλησία η κοινότητα- έχουν αδυνατίσει, και οι άνθρωποι έχουν χάσει την ικανότητα να συντηρήσουν τις σχέσεις που υφίστανται μεταξύ τους τόσο στο χρόνο όσο και στο χώρο. Το να ισχυριζόμαστε λοιπόν ότι “ο Θεός είναι νεκρός” είναι ουσιαστικά σαν να λέμε ότι οι κοινωνικοί δεσμοί έχουν σπάσει και ότι η κοινωνία είναι νεκρή”.