Αγαπημένε μας αδερφέ παπά – Γιώργη…
καμαρώναμε την ζωντάνια και τη δράση σου και πιστεύαμε πως δεν θα τολμήσει ο χάρος να σε πλησιάσει. Μα ξαφνικά και απρόσμενα, εκείνη την αποφράδα ημέρα (21-2) τόλμησε και έκοψε το νήμα της ζωής σου.
Αυτά και πολλά άλλα είχα γράψει για να τα διαβάσω πάνω από το φέρετρό σου εκείνη την ημέρα μα ξαφνικά έδεσε κόμπο ο λαιμός μου, έχασα την μιλιά μου, και δεν μπορούσα να μιλήσω.
Μερικοί θα πουν πως τότε που ήσουν ακόμα μπροστά μας έπρεπε να σου τα πω, για να τ’ ακούσεις, μα εγώ ξέρω πως και τότε και τώρα δεν είσαι μακριά. Το πνεύμα σου αιωρείται ανάμεσά μας, όλα τ’ ακούεις, όλα τα βλέπεις με τα μάτια της ψυχής σου, κι ας μην έχεις ούτε αφτιά ούτε μάτια.
Απλά θέλω να σου πω, τώρα, την ημέρα του σαρανταημέρου μνημόσυνού σου ότι:
Η οικογένειά σου, οι συγγενείς και οι φίλοι σου σε όλη την Ελλάδα πολύ λυπηθήκαμε για τον χαμό σου… ότι ο Μητροπολίτης μας κ.κ. Ειρηναίος και πάνω από σαράντα συνάδελφοί σου ιερωμένοι, έψαλαν την ολονύχτια εξόδιον ακολουθία σου… ότι ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης κ.κ. Ειρηναίος σε επιστολή του με θερμά λόγια και θερμές ευχές σε αποχαιρέτησε. Όλα τα ΜΜΕ πρωτοσέλιδα, φωτογραφίες σου και άρθρα φίλων σου προβάλλοντας την κοινωνική προσφορά σου. Στη μακρόχρονη πορεία μου παραβρέθηκα σε κηδείες πλουσίων που είχαν επιχειρήσεις και ξενοδοχεία, μα όμως το πρώτο βράδυ του θανάτου τους δεν βρέθηκε σπίτι να τους φιλοξενήσει… τους πήγαν στην εκκλησία της ενορίας και την επομένη λίγοι συγγενείς τους συνόδευσαν στον τάφο. Σε άλλες κηδείες είδα συγγενείς να μην μιλούνε μεταξύ τους, να δέχονται συλλυπητήρια σε άλλη μεριά γιατί κατά τη γνώμη τους, ο μακαρίτης τους αδίκησε στη μοιρασιά της περιουσίας του. Πάνω από το δικό σου φέρετρο παπά – Γιώργη έντεκα παιδιά και δεκάδες εγγόνια το βρέχανε με τα δάκρυά τους.
Αυτό ήταν πρωτόγνωρο για μένα. Μπορεί να μην έχει ξαναγίνει… Είμαι βέβαιος ότι, αν και τα μάτια σου ήταν κλειστά τα ‘βλεπες κι εσύ… Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς το χαμόγελό σου, γιατί μου φάνηκε πως ήσουν πιο όμορφος από τότε που ήσουν ζωντανός!
Τέλος να αποκαλύψω και κάποια πράγματα που μόνο εμείς οι δύο τα ξέρουμε. Να πω ότι όταν , ήρθε η ώρα να μοιράσουμε την πατρική μας κληρονομιά. Παραδόξως οι γονείς μας δεν κράτησαν τίποτα… ούτε σπίτι, ούτε επικαρπία, ούτε ένα δέντρο… Εσύ σαν πρωτότοκος υιός μαζί με τους γονείς μας κάματε τρία κομμάτια την περιουσία μας… εφαρμόζοντας στην πράξη την χριστιανική εντολή «Δικαιοσύνη μάθετε οι ενοικούντες επί της γης».
Εσείς εκτιμήσατε την αξία της…
Εγώ και ο παπά – Παναγιώτης θεωρήσαμε δίκαιη τη μοιρασιά…
εγώ πήρα την αξία του μεριδίου μου σε χρήμα, χωρίς ποτέ να παραπονεθώ…
Ο παπά – Παναγιώτης το κράτησε με συμβόλαιο αλλά ούτε αυτός ούτε τα παιδιά του ποτέ δεν ζήτησαν και δεν πήραν, τίποτα, γιατί αυτό το θεώρησαν δικό σου δικαίωμα.
Να σου θυμίσω ακόμα μια βραδιά στα χρόνια της κατοχής όταν χτύπησε την πόρτα τους σπιτιού μας ένας συγγενής μας, και είπε του πατέρα μας: «Σου ‘φερα μπάρμπα Μανώλη ένα αρνί να το φάνε τα κοπέλια σου…»
Μα αυτός χωρίς καν να το σκεφτεί, άρπαξε το κρέας και το πέταξε στην αυλή.
Πάρε το του πε μαγαρισμένε…
Και να μην ξανάρθεις στο σπίτι μου…
Ένα χρόνο αργότερα οι όμοιοί του τον σκοτώσανε…
Εσύ σαν πρωτότοκος υιός δούλευες σαν μαντρατζής, ξυπόλυτος και πεινασμένος… σε ξένο μητάτο με αφεντικά που είχαν κακοπληρωμένους εργάτες. Και τα κουρούπια τους γεμάτα κλεμμένο κρέας.
Μα εσύ στο τέλος της ζωής σου η θεία πρόνοια σε δικαίωσε.
Έζησες πολύ περισσότερα χρόνια… και απέκτησες πολύ καλύτερη οικογένεια από τα αφεντικά σου.
Μην στεναχωριέσαι πως έφυγες. Η παπαδιά σου, η χαρισματική οικογενειάρχισσα, που ισόβια στάθηκε δίπλα σου, μαζί με τα παιδιά σου θα καλύψουν το κενό, και συ στον ουρανό που πήγες, θα βρεις πλήθος από συγγενείς και φίλους και τους νέους Αγίους της εκκλησίας μας. Τον Πορφύριο και τον Παΐσιο, που εν ζωή φιλοξένησες. Φαντάζομαι πως και από κει θα πρωτοστατήσεις για να εξιλεωθούν τα πνεύματα.
Και για μας τση ζωντανούς, εύχομαι ο Θεός να μας φωτίσει, να διώξουμε από την ψυχή μας τον Μαμωνά…
Και να εγκαταστήσουμε την αγάπη…
Και την δικαιοσύνη.
Ας είναι αιωνία η μνήμη σου
Σήφης Χιωτάκης
