Του Γιάννη Αγγελάκη | Ο Βαγγέλης Γιακουμάκης βρέθηκε νεκρός. Παραμένει άγνωστο αν δολοφονήθηκε ή αν αυτοκτόνησε. Σε οποιαδήποτε περίπτωση πρόκειται για έγκλημα. Και το έγκλημα είναι πολιτικό.
Αυτός που δολοφόνησε τον Βαγγέλη Γιακουμάκη δεν είναι μία παρέα νεαρών. Δεν είναι καν ένας πολιτικός. Είναι ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα που εξέθρεψε τον τραμπουκισμό, τις μαφιόζικες συμπεριφορές, υπέθαλπτε την παρανομία.
Στην Κρήτη τα πράγματα είναι συγκεκριμένα. Εδώ και χρόνια σε χωριά της Κρήτης επικρατούν συμπεριφορές όχι απλά παραβατικές αλλά εγκληματικές. Οι τραμπούκοι εξασκούν βία στην τοπική κοινωνία με πολιτική κάλυψη.
Υπάρχουν περιπτώσεις τραμπούκων όπου αφού πρώτα έχουν δείρει συμπολίτες τους στα χωριά τους και αφού έχουν παρανομήσει σε μία σειρά υποθέσεων, στα δικαστήρια αθωόνονται ή γίνονται αποδέκτες ασήμαντων ποινών. Επιστρέφουν πίσω στα χωριά τους θριαμβευτές. Και η επιστροφή τους προκαλεί τρόμο.
Τρομοκρατημένοι βρίσκονται όσοι είχαν την ατυχία να βρεθούν στο δρόμο τους. Ο τρόμος τους είναι διδακτικός αφού μαθαίνει σε όλους τους υπόλοιπους να μη μπαίνουν στα πόδια τους και να σιωπούν μπροστά σε όσα συμβαίνουν γύρω τους. Σε όσα συμβαίνουν ακόμα και σε αυτούς “γιατί έχουν ισχυρή προστασία”.
Λένε, σε όσους αμφισβητούν την “αλήθεια” που παράγει η δικαίωση των εγκληματιών: “είδες τι έπαθε ο άλλος που νόμιζε πως θα βγάλει άκρη; Έμπλεξε χειρότερα. Γι’ αυτό κάτσε στα αβγά σου”.
Και η δικαιοσύνη αγνοείται. Γιατί αυτό που πραγματικά αποσαρθρώνεται είναι η ίδια η κοινωνία. Η λειτουργία της προσαρμόζεται στην ωμή βία που επικρατεί πέρα και πάνω από τη λογική. Τρομοκρατημένη είναι η κοινωνία. Και αυτό γίνεται εδώ και χρόνια. Με πολιτική προστασία.
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που στα πανηγύρια πυροβολούν χιλιάδες σφαίρες γιατί είναι “αντρισμός”. Κανείς δε μπορεί να τους προβάλλει αντίσταση.
Μαυροπουκαμισάδες, που έχουν δεσμούς με ισχυρές γνωστές οικογένειες της Κρήτης. Που πράττουν ως προστάτες νυκτερινών μαγαζιών ή που εμπλέκονται σε υποθέσεις διακίνησης ναρκωτικών. Άνθρωποι υπεράνω του νόμου. Που τους προστατεύουν ισχυροί άνθρωποι.
Που είναι βασικά γρανάζια ενός ολόκληρου συστήματος παραγωγής σήψης και διαφθοράς.
Αυτοί οι άνθρωποι, αποκτούν ισχύ στα χωριά και στις πόλεις και γίνονται “πρότυπα” για τους νεότερους, τα παιδιά στα χωριά. Δεν είναι πρότυπο ο έντιμος και εργατικός κάτοικος του χωριού που σέβεται τον συγχωριανό του. Αυτός, βγαίνει διαρκώς χαμένος. Μαθαίνει να σιωπεί και να υπομένει. Να μην αντιδρά. Είναι ο “ηλίθιος”. Ο “αδύναμος”.
Τον τραμπουκίζουν. Τον περιπαίζουν. Ασκούνε βία πάνω του. Πολλές φορές αυτοί οι άνθρωποι φεύγουν από τα χωριά τους γιατί δεν αντέχουν. Όπως έφυγε και ο Βαγγέλης Γιακουμάκης. Γιατί δεν άντεξε.
Είτε αυτοκτόνησε είτε δολοφονήθηκε, ο Βαγγέλης έφυγε.
Και θα είναι λάθος αν αρχίσουμε να ψάχνουμε για εξιλαστήρια θύματα.
Γι’ αυτό λέω, μην ψάχνετε τους υπεύθυνους του εγκλήματος στα πρόσωπα κάποιων νέων ανθρώπων. Κοιτάξτε πρώτα τους εαυτούς σας στον καθρέπτη, μετά αυτούς που ψηφίζατε, το σύστημα που εκθρέψαμε που επιβράβευε τη βία, τη σιωπή μας που επέτρεψε τη γιγάντωση της αλητείας: το έγκλημα.
Την κυρίαρχη πολιτική που προτιμά ηλίθιους τραμπούκους παρά σκεπτόμενους πολίτες.
Αυτή η ίδια κυριαρχία και οι ίδιοι εκπρόσωποί της που και σήμερα κουνούν το δάκτυλο στην κοινωνία.
Εκεί ψάξτε τους εγκληματίες.
Όλα τα άλλα είναι υποκρισία.
