Του Γιώργου Σταθάκη
Το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές είναι μια πρωτοβουλία της κυβέρνησης, η οποία δεν εκπορεύεται από μνημονιακή δέσμευση. Η λειτουργία των καταστημάτων τις Κυριακές είναι μοντέλο το οποίο στη Βόρεια Ευρώπη εφαρμόστηκε επί 20 χρόνια και απέτυχε. Απέτυχε παταγωδώς και μεταφέρεται τα τελευταία δύο – τρία χρόνια, μέσα στην κρίση, στις χώρες του Νότου, στην Ισπανία, την Ιταλία, την Ελλάδα και την Πορτογαλία.
Έρχομαι τώρα στα προβλήματα που έχει η συγκεκριμένη ρύθμιση. Πρώτο πρόβλημα είναι η αδυναμία να προσδιορίσει γιατί επιλέχθηκαν τα 250 τετραγωνικά μέτρα. Υπενθυμίζω ότι συγκριτικά στον ευρωπαϊκό χώρο το μέτρο έχει από 100 έως 400 κατά περίπτωση. Δεύτερον, το σημείο αυτό έχει προσωρινό χαρακτήρα, διότι υπάρχουν σοβαρές ενστάσεις αναφορικά με τη διάρκεια του μέτρου και με τον περιορισμό του μόνο στις μικρές επιχειρήσεις. Δηλαδή, υπάρχει έντονη φοβία και μάλλον για θεμιτούς λόγους ότι μια οποιαδήποτε προσφυγή των μεγαλύτερων καταστημάτων, τα οποία θα διεκδικήσουν την ιδέα ότι προσβάλλεται ο αθέμιτος ανταγωνισμός, θα οδηγήσει σε μια γενίκευση του μέτρου, άρα το άνοιγμα τις Κυριακές και των μεγάλων καταστημάτων με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Το τρίτο θέμα αφορά το ποιος αποφασίζει. Με το νομοσχέδιο αυτό, όλη η αρμοδιότητα για το πόσες Κυριακές θα δουλεύουν τα μαγαζιά σε κάθε νομό μεταφέρεται στον αντιπεριφερειάρχη.
Το τέταρτο σημείο είναι ο μη προσδιορισμός του ωραρίου της Κυριακής. Έχουμε πολλές ώρες ανοικτά τα καταστήματα συγκριτικά με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο και προστίθεται ένα ωράριο, το οποίο θα μπορούσε να είναι δώδεκα επιπρόσθετες ώρες την Κυριακή.
Πέμπτον, είναι αδιανόητο να ανοίξουν τα καταστήματα τις Κυριακές από τη σκοπιά των εργαζομένων. Έκτον, εάν για οποιοδήποτε λόγο επεκταθεί το μέτρο στα μεγάλα καταστήματα όπως έγινε στο σύνολο των χωρών του Βορρά όπου εφαρμόστηκε η Κυριακή και εφαρμόστηκε στη συνέχεια για το σύνολο των καταστημάτων, ο ανταγωνισμός από τα μεγάλα καταστήματα ήταν προφανώς υπέρ αυτών.