Με κείμενο με τίτλο “ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη” το οποίο αναρτήθηκε στη σελίδα “Αυτοοργανωμένοι δημόσιοι χωροι” γίνεται αναφορά στην επανακαταληψη του κτιρίου της Μεραρχίας Κρητης στο Λόφο Καστέλι και απευθύνεται κάλεσμα για συμμετοχή στην ανοιχτή συνέλευση που θα πραγματοποιηθεί σήμερα στις 5 το απόγευμα.
Στο κείμενο αναφέρονται τα εξής:
Αν έχει φτάσει αυτό το κείμενο στα χέρια σας σημαίνει πως η αυλή στον Λόφο Καστέλι άνοιξε και πάλι. Σήμερα στις 5μμ η πρώτη ανοιχτή συνέλευση για να οργανώσουμε, συλλογικά και χωρίς αρχηγούς, ειδικούς και εμπόρους φρούδων ελπίδων, το πώς θέλουμε να ζούμε.
Ανοιχτό κάλεσμα για να συνεχιστεί ο αγώνας ενάντια στην ξενοδοχοποίηση και την εμπορευματοποίηση του Λόφου, μιας και η Belvedere μαζί με το πολιτικό προσωπικό της χώρας φαίνεται να μην κάνει πίσω παρ’ όλη την αντίδραση την κοινωνίας των Χανίων.
Συνδέουμε τον αγώνα μας για μια ελεύθερη και ανοιχτή αυλή για όλους, με τον αγώνα για πρόσβαση σε ένα αξιοπρεπές και ποιοτικό σύστημα υγείας και παιδείας, χωρίς αποκλεισμούς. Συνδέουμε τον αγώνα μας με τον αγώνα της εργατικής τάξης ενάντια στον νέο αντεργατικό νόμο, που φέρνει ακόμη μεγαλύτερα κέρδη για τα αφεντικά ενώ της επιβάλλει ακόμη μεγαλύτερη εκμετάλλευση και φτώχεια, πειθαρχία και ατομικισμό. Με τις γυναίκες και τα παιδιά τους, που απειλούνται στην κυριολεξία από τον νέο νόμο για την συνεπιμέλεια. Με τους μετανάστες και τους πρόσφυγες που ζούνε έγκλειστοι πολύ πριν την καραντίνα, που βιώνουν τον ρατσισμό και την μισαλοδοξία. Με τον αγώνα των ελεύθερων ανθρώπων που υπερασπίζονται την φύση με τα σώματά τους, πριν καεί ένα δάσος και φυτρώσουν ανεμογεννήτριες, πριν ένα φαράγγι γίνει χωματερή, πριν διαλυθεί κάθε ομορφιά για την κερδοφορία. Με τους ανθρώπους των τεχνών που απειλούνται από τους ανθρώπους των τσιμέντων. Με τους καταπιεσμένους και τις εξεγερμένες σε κάθε γωνιά της γης που αγωνίζονται για μια κοινωνία ελευθερίας και αλληλεγγύης, ισότητας και δικαιοσύνης.
Διεκδικούμε το δικαίωμα μας να κυκλοφορούμε και να καθόμαστε στον δημόσιο χώρο, χωρίς μπάτσους, χωρίς τον φόβο του ελέγχου και της καταστολής. Να μην χρειάζεται να πληρώνουμε για να απολαύσουμε την θέα από το “μπαλκόνι”, την σκιά από ένα αρμυρίκι (δεν έχουν μείνει και πολλά στα Χανιά), το ηλιοβασίλεμα. Να έχουμε εμείς τον λόγο αλλά και την ευθύνη για τους χώρους που υπάρχουμε.
Διεκδικούμε, συγκεκριμένα αυτό το μέρος να ξαναγίνει ένας τόπος ελευθερίας και αγώνα για ζωή. Γιατί μόνο έτσι θα αποτρέψουμε την ξενοδοχοποίηση-εμπορευματοποίηση του. Γιατί μόνο αν περάσει στα χέρια της κοινωνίας θα υπάρξει ισοτιμία στην απόφαση που θα παρθεί για το μέλλον του. Όσοι επίσημοι και ανεπίσημοι, μιλάνε για το μέλλον του Λόφου Καστέλι δεν υπολόγισαν ως ισότιμο συνομιλητή τους κανέναν άσημο αυτής της κοινωνίας.
Για να μην πλουτίζουν, λοιπόν, οι πλούσιοι και πεθαίνουν οι φτωχοί, για να μην υποδύονται οι θύτες τα θύματα, για να μην μετατρέπεται το δημόσιο σε ιδιωτικό και η ζωή σε έναν απέραντο σκουπιδότοπο, ανοίγουμε την αυλή, επιδιώκοντας να “ανοίξουμε” την πόλη και τις καρδιές μας. Να ζωντανέψουμε τις γειτονιές μας και τους δημόσιους χώρους, με σεβασμό προς τον “άλλον”, κατανόηση σε αυτό που δεν καταλαβαίνουμε και αλληλεγγύη προς όποια την χρειάζεται.
Μακριά από κάθε είδους σχέσεις ιδιοκτησίας, ο Λόφος πιστεύουμε ότι ανήκει σε κάθε άνθρωπο που εν δυνάμει θα τον αξιοποιήσει. Σε κάθε άνθρωπο που ζει σε αυτή την πόλη. Η ιστορία του έχει δείξει πως μόνο όταν δεν ανήκει σε κανέναν μπορεί να ανήκει σε όλους.
Επιλέγουμε να ανοίξουμε σήμερα την, φυλασσόμενη από αστυνομικούς κατ’ εντολή της κυβέρνησης και του Ακατανόμαστου, πόρτα της αυλής της Rosa Nera. Καλούμε όλο τον κόσμο να έρθει ώστε να συναποφασίσουμε για το μέλλον του Λόφου Καστέλι, να συζητήσουμε για το μέλλον αυτής της πόλης και να οργανώσουμε από κοινού τις αντιστάσεις μας ενάντια στον ζόφο των ημερών.
Ανοιχτή συνέλευση στις 17:00 στην αυλή της Rosa Nera.
*Όταν μπαίνει η άνοιξη ένα χελιδόνι πετάει στον ουρανό, περνά από τα σπίτια και προειδοποιεί για τον ερχομό της εποχής που ανθίζουν τα λουλούδια. Μαζί έρχεται και ο κούκος, καθισμένος σ’ ένα κλαδί να κελαηδάει. Ορισμένοι έχουν αμφιβολίες, μα σιγά σιγά φτάνουν όλο και περισσότεροι και το κελάηδισμά τους δεν αφήνει άλλα περιθώρια.
Τα μαύρα ρόδα ανθίζουν μια ζωή.