Μεγάλη αντιφασιστική διαδήλωση διοργανώνεται σήμερα στο Κερατσίνι στα 11 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.
Στη διαδήλωση καλούν σωματεία και συνδικάτα (ανάμεσά τους το Εργατικό Κέντρο Πειραιά), φοιτητικοί σύλλογοι, αντιφασιστικές και αντιρατσιστικές κινήσεις, κόμματα και οργανώσεις της Αριστεράς.
Τις προηγούμενες ημέρες διοργανώθηκαν πολύμορφες εκδηλώσεις στο πλαίσιο του «Αντιφασιστικού Σεπτέμβρη» από τον Σύλλογο Πολιτισμού «Παύλος Killah P Φύσσας», όπως συμβαίνει σταθερά τα τελευταία χρόνια.
«Η δολοφονική ναζιστική μηχανή της Χρυσής Αυγής δικάστηκε και καταδικάστηκε στους δρόμους και τις δικαστικές αίθουσες, αλλά δεν έχουμε τελειώσει. Η Χ.Α. και οι οργανώσεις-παραφυάδες της προσπαθούν να ξανασυγκροτηθούν, διατηρώντας ενεργούς πυρήνες δράσης και προπαγάνδας, ενώ οι φασίστες με γραβάτα σχεδόν μονοπωλούν την πολιτική και μιντιακή καθημερινότητα», τονίζει σε ανακοίνωσή του ο Σύλλογος.
Η μητέρα που έχει δώσει και δίνει μεγάλο αντιφασιστικό αγώνα, ανέβηκε στη σκηνή της μεγάλης συναυλίας στα Λιπάσματα το βράδυ της Τρίτης (17/9) και μίλησε για τον γιο της.
«Μακάρι να μπορούσα να ήμουν εγώ εκεί και να έτρωγα εγώ το μαχαίρι αλλά δεν ήμουν Παύλο μου, κι οπότε τώρα είμαι εδώ υποχρεωμένη… Υποχρέωση απέναντι σε εσένα, σε αυτό το πλάσμα που ήσουν», είπε μεταξύ άλλων.
Η ομιλία της Μάγδας Φύσσα
«Τι να σου πρωτοπώ… Πώς αντέχουμε; Μεγάλος ο πόνος; Δε είχα άλλη επιλογή Παύλο. Δεν ήθελα άλλη επιλογή. Δεν ήθελα να κλειστώ στο σπίτι. Δεν θέλαμε να γίνει αυτό, γιατί, μόνο έτσι, με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσα να καταλάβουν τι ακριβώς έκαναν εκείνο το βράδυ, που σε μαχαιρώσανε.
Μακάρι να μπορούσα να ήμουν εγώ εκεί και να έτρωγα εγώ το μαχαίρι αλλά δεν ήμουν Παύλο μου, κι οπότε τώρα είμαι εδώ υποχρεωμένη… Υποχρέωση απέναντι σε εσένα, σε αυτό το πλάσμα που ήσουν.
Έντεκα χρόνια, να αποδείξουμε ότι ήσουν ένας σπουδαίος άνθρωπος και άξιζε να ζήσεις. Αλλά δεν σε αφήσαμε. Κοιτά γύρω σου να δεις τι γίνεται. Πόσος κόσμος σε γιορτάζει σήμερα. Πολύς κόσμος. Και πάντα. Και κάθε χρόνο.
Αυτό που με πονάει περισσότερο από όλα είναι αυτό, ότι ήταν ο τελευταίος καφές που ήπιαμε, εκείνη την ρημάδα μέρα… Πού να το ξέρω όμως; Δεν το ήξερα… Και τόσα που δεν είπαμε, που δεν προλάβαμε γιατί δεν το χωράει ο ανθρώπινος νους ότι έφυγες εκείνο το απόγευμα και ότι δεν θα σε ξαναδούμε και δεν θα ξανάακουσουμε τη φωνή σου.
Σε ευχαριστώ για άλλη μια φορά που ήρθες στη ζωή μου, που εγώ ήμουν η μάνα σου. Και εύχομαι να έχουμε καλή αντάμωση. Εύχομαι να χαίρεσαι από εκεί, γιατί όλοι είναι εδώ: Τα αδέλφια σου, οι ανιψιές σου που μεγαλώσανε, το Παυλί σου, η Χριστίνα σου, όλοι είναι εδώ. Ο κόσμος είναι εδώ Παύλο, για εσένα.
Δεν θέλαμε να κάνουμε μνημόσυνο, ποτέ δεν θέλαμε. Θέλαμε να σε γιορτάζουμε, πάντα θα σε γιορτάζουμε. Και όσο πάει και πληθαίνει ο κόσμος που σε αγαπάει. Και εγώ τους ευχαριστώ πολύ που σε αγαπάνε. Τους ευχαριστώ, γιατί το αξίζεις. Και ευχαριστώ όλους όσους έρχονται με μεγάλη αγάπη, οι καλλιτέχνες και προσφέρουν αυτό που προσφέρουν για σένανε, για εμάς όλους.
Καλή αντάμωση παιδί μου, καλή αντάμωση».